To tylko jedna z 32 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
§ 29. SPEKTRALNA ANALIZA EMISYJNA Podstawy teoretyczne
Atom składa się z jądra obdarzonego dodatnim ładunkiem elektrycznym oraz elektronów, których liczba odpowiada sumarycznemu ładunkowi jądra. Elektron}7' są rozmieszczone na powłokach otaczających jądro. Atomy pierwiastków w układzie okresowym Mendelejewa, w miarę wzrostu liczby atomowej, zapełniają elektronami coraz dalsze od jądra powłoki.
Kolejne (począwszy od jądra) powłoki elektronowe są oznaczane literami /i, L, M, N, O, P, Q i odpowiednio mogą być zapełniane maksymalnie przez 2, 8, 18, 32 elektrony. Badania emisyjnych widm spektralnych pozwoliły stwierdzić, że powłoki są tworami złożonymi. W każdej powłoce wyróżnia się co najwyżej cztery tzw. podpowłoki oznaczane symbolami s, p, d, i f (s od skarp — ostry, d od diffuse — rozmyty, p od principal — podstawowy, / od fundamenta! — zasadniczy. Nazwy te są związane z charakterem lub wyglądem linii spektralnych, na podstawie których stwierdzono istnienie podpowłok). Na podpowłoce s znajdują się maksymalnie 2 elektrony, na podpowłoce p — 6 elektronów, na podpowłoce d — 10 elektronów i na podpowłoce / — 14 elektronów.
W normalnych warunkach wzbudzenia właściwości spektralne atomu danego pierwiastka są związane z elektronami jego zewnętrznej powłoki. Dostarczenie atomowi pewnego kwantu energii powoduje przeniesienie jednego z jego elektronów na wyższy poziom energetyczny. Atom znajduje się wtedy w stanie wzbudzonym. Powrót elektronu na poziom podstawowy lub inny o energii niższej niż energia odpowiadająca stanowi wzbudzenia powoduje emisję energii w postaci promieniowania, charakterystycznego dla atomów danego pierwiastka.
Jeżeli elektron przechodzi z pewnego stanu początkowego o energii Ep do stanu końcowego o energii Ek, to wielkość wy promieniowanej energii równa jest:
hv = Ep-Ek (1)
Długość fali, która odpowiada tej energii promieniowania, można wyznaczyć na podstawie rozwiniętego wzoru Rydberga:
(2)
gdzie: A — długość fali, o — liczba falowa, v — częstość drgań, c — prędkość światła, m — wielkość stała dla danej serii linii, przyjmuje wartości 1, 2, 3..., n — wielkość,
która zmienia się w obrębie serii i przyjmuje wartości liczb całkowitych począwszy od m-f-1, s i p (lub dla innych serii d i/) — wielkości ułamkowe stałe i charakterystyczne dla danej serii widmowej pierwiastka.
Jeśli dostarczymy atomowi wystarczająco dużą ilość energii, aby jeden z jego elektronów przeniósł się z poziomu podstawowego na jakikolwiek poziom wyższy, to atom znajdzie się w stanie wzbudzonym. Najniższy poziom, na który może być przeniesiony elektron
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)