To tylko jedna z 20 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
EWIDENCJA GRUNTÓW I BUDYNKÓW
Kiedy powołano do życia instytucję ewidencji gruntów.
W 1959 został wydany dekret o ewidencji gruntów (Dz.U. 6, poz.32), do tego wydano 2
instrukcje. Ustawodawcy opracowujący dekret wzorowali się na systemie kat. Pruskiego do
celów ewidencji gruntów i budynków wykorzysta się wszystkie mapy katastru austriackiego,
pruskiego, zamojskiego, rosyjskiego, mapy przedwojenne i mapy z parcelacji wielkich
majątków. Wszystkie te podkłady wykorzystano i powstała mapa zastępcza ewidencji
gruntów. Na terenach, gdzie nie było map dokonywano pomiarów, pomiar bezpośredni
wykonywano metodą ortogonalną. Ponieważ było to b. pracochłonne wykorzystano
fotogrametrię (naloty). Te istniejące mapy zostały zaktualizowane by mogły posłużyć do
klasyfikacji gruntów, dokonano pomiarów budynków. Robiono odbitki ozalidowe służące do
klasyfikacji gruntów. Jedyna wada tego okresu: pierworysy zostały zniszczone, bo wkreślono
klasyfikację gleb.
mapy ewidencji gruntów powstałe w pierwszym okresie zakładania systemu ewidencji.
Obejmuje mapy powstałe w latach 1955-1963. Zgodnie z dekretem z 1955 r. przystąpiono do
tworzenia map tam gdzie ich nie było. Za jednostkę ewidencyjną przyjmowano zwarty obszar
gruntu położony w granicach administracyjnych wsi. Granice zewnętrzne rozgraniczono w
trybie z Dekretu o Rozgraniczeniu Nieruchomości z 1946 r. Jeśli nie było dokumentów
granicę ustalano na podst. zgodnego oświadczenia stron. Załamania granic stabilizowane były
znakami trwałym. Pomiar szczegółów odbywał się poprzez poligonizację I i II rzędu, opartą
na sieci triangulacyjnej. Sieć poligonowa była tak projektowana aby obszar około 100 ha
ograniczony był ciągami poligonowymi. W oparciu o sieci zdejmowano szczegóły met.
ortogonalną. Oczka były trwałe, bo obowiązujące przepisy mówiły, że powierzchnie wsi
należało obliczać analitycznie. Skale map: 1:2000, 1:5000 (duża dokładność). Treść mapy:
osnowa poligonowa i sytuacyjna, granice administracyjne wsi, działek, użytków gruntowych.
Z tak skartowanej mapy wykonywano pochodne na kartonach w układzie obrębowym (jako
oczko służyły obszary 100 ha). W oparciu o obręby obliczono powierzchnie kompleksów a
później działek. Wady map: nie mierzono budynków i całej infrastruktury (sieć uzbrojenia
terenu itd.), słaby materiał tech. (mapy sporządzano na kartonie, matryce na kalkach słabej
jakości), stwierdzenie stanu władania przed sporządzeniem mapy.
mapy ewidencji gruntów powstałe w drugim okresie zakładania ewidencji gruntów.
Lata 1963-1972. Zmieniła się technologia, wzbogaciła się treść mapy. Na mapę ewidencyjną
nanoszono: budynki, piwnice, studnie i inne urządzenia wykonane z materiałów budowlanych
z oznaczeniem ognio- (nie) –odporności, budowle ziemne i urządzenia techniczne, wrócono
do dawnych zasad map katastralnych, czyli nazwy niw. uroczysk jakie używała miejscowa
ludność. Granice mierzono w obecności zainteresowanych stron, pierworysy były w układzie
sekcyjnym. W katowickim do 1966 założono ewidencję gruntów. W
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)