Wygłaszanie mowy.
Z dwu podmiotowości retoryki wynika, że mowa jest udziałem dwóch partnerów: retora (nadawcy) i słuchaczy (odbiorcy). Opracowanie wypowiedzi perswazyjnej obejmuje splot czynników składających się na pojęcie autorytetu intelektualnego i moralnego podmiotu retorycznego. Czynniki decydują o autorytecie mówcy i mają istotne znaczenie w odbiorze słowa perswazyjnego. Zaliczamy do nich:
użycie głosu - jest to jeden z ważniejszych atutów mówcy,
przestankowanie i pauzy - właściwe przestankowaniu w mowie,
akcentowanie - wydobycie z całości zdania tego słowa, na którym spoczywa główny sens i cel wypowiedzi,
dykcja - poprawne i stosowne wypowiadanie wyrazów i zdań,
gesty - gesty dostosowane do osoby mówcy, gestykulacja powinna zaznaczać rzeczy i myśli,
mimika - mimika uwydatnia skalę przejęcia się mówcy wypowiadanymi słowami.
Przygotowanie i wygłaszanie przemówienia.
Przygotowanie przemówienia należy zacząć od:
zapisania głównej tezy,
następnie wypisać najważniejsze punkty przemówienia,
uporządkować te punkty, w przemówieniach powinno zawierać nie mniej niż 3 punkty i nie więcej niż 7,
następnie przygotować treść.
Przemówienie powinno zawierać wyraźnie zaznaczony:
wstęp - wprowadzenie, które ma na celu:
pozyskanie uwagi słuchaczy za pomocą: żartu, anegdoty lub dowcipnego powiedzonka, opisu jakieś, najlepiej dramatycznej lub nieoczekiwanej sceny, nawiązania do bieżącej sytuacji, szczególnie gdy jest bulwersująca, pytania retorycznego, obrazu lub krótkiego tekstu pokazanego na planszy lub na ekranie,
zdobycie sympatii słuchaczy poprzez stwierdzenie, że słuchacze są bardzo ważni, ludzie lubią tych którzy ich lubią,
poinformowanie słuchaczy o celu przemówienia.
Typowe błędy przy tworzeniu wstępu: zastosowanie nie taktownego dowcipu, okazanie lekceważenia słuchaczom, usprawiedliwiane braku znajomości przedmiotu przemówienia, zbyt długi wstęp, pominięcie wstępu uważając go za coś zbędnego i bez znaczenia.
rozwinięcie (w rozwinięciu powinno się znaleźć miejsce na opowiadanie, przedstawienie przedmiotu rozprawy - temat, argumentowanie, odpieranie zarzutów),
zakończenie (podsumowanie przemówienia). CEL:
dokonanie podsumowania przemówienia poprzez powtórzenie jeszcze raz tez i wniosków oraz najważniejszych propozycji, lub poprzez położenie nacisku na znaczenie omawianych spraw,
stworzenie klamry spinającej przemówienie, można to zrobić poprzez: zakończenie przemówienia cytatem, dowcipną maksymą czy też anegdotą (związaną z treścią wygłaszanego przemówienia); podkreślić następstwa wysuniętych propozycji; zakończyć pytaniem retorycznym lub wysunięciem kontrowersyjnego hasła; powrócić do tego, co zostało zawarte we wstępie przemówienie staje się wtedy zamkniętą całością; bardzo dobrym sposobem zakończenia jest podziękowanie słuchaczom za poświęcony czas.
(…)
… drzemiące w tłumie,
namiętności nurtujące zgromadzonych,
stereotypy wspólne dla ludzi tworzących tłum,
hierarchia wartości przyjmowania przez uczestników.
Do wyobraźni tłumu przemawiają:
patriotyzm (narodowy, lokalny) ale i nacjonalizm czy wręcz szowinizm,
uczucie religijne,
wspólne poczucie zagrożenia (rzeczywiste lub domniemane),
nie ukarane przestępstwo dokonane przeciw sprawom uznanym za dobro,
podstęp…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)