To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SPRAWSTWO ( Art. 18 §1 )- W kk z1932 nie było definicji. Wg Makarewicza było to zbędne- bo sprawstwo poszczególnych typów rodzajowych przestępstwa opisane jest w części szczególnej w każdym typie rodzajowym przestępstwa ( sprawcą zabójstwa jest ten, kto zabija, sprawcą kradzieży- ten, kto zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia ).
Art. 18 §1 wyróżnia:
a) JEDNOSPRAWOSTWO- ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam
- teoria formalno- obiektywna. Sprawcą jest ten, kto własnym czynem ( własnoręcznie ) wypełnia zespół znamion przestępstwa danego typu rodzajowego przestępstwa,
- teoria subiektywna- ten, kto działa CUM ANIMO AUCTORIS- z wolą sprawczą, kto jest realizatorem własnej woli spełnionej niekoniecznie przez własne działanie. Można kierować bezpośrednim wykonawcą. Opiera się na koncepcji niemieckiej- panowania nad cudzym czynem. Stworzono to po to, aby podnieś, że członkowie załogi obozu zagłady nie realizowali własnej woli sprawczej w dokonywaniu morderstwa, a jedynie byli wykonawcami cudzej woli sprawczej wyrażającej się w ideologii narodowego socjalizmu.
Art. 18 oparty jest na teorii formalno- obiektywnej w pierwszej części, a w drugiej- na teorii subiektywnej.
b) WSPÓLSPRAWSTWO- ten, kto wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą,
Jednosprawca- wypełnia własnoręcznie wszystkie znamiona danego typu rodzajowego przestępstwa.
Współsprawca- wypełnia przynajmniej część owych znamion.
Przykład: jeden bije poszkodowanego, drugi go okrada- oboje odpowiadają za rozbój. Istotą porozumienia jest uzgodnienie woli, choćby dotyczyło tylko części znamion. Może być:
- wyraźne- pisemne, ustne, wyrażone gestem
- dorozumiane- zachowanie w celu popełnienia przestępstwa, uderzenie kijem w szybę wystawową, ale nie dało się rozbić, więc drugi sprawca uderzył kluczem. Uderzali razem i szyba została stłuczona. Jest to współsprawstwo.
Nie ma współsprawstwa przy przypadkowej koincydencji sprawców działających bez porozumienia. Przykład: dwaj kieszonkowcy nie wiedząc o sobie okradają tego samego pasażera.
Odpowiedzialność karna każdego ze współsprawców za zachowanie drugiego sięga granic porozumienia. Ale gdy jeden wykracza poza granice porozumienia- EKSCES WSPÓŁSPRAWCY.
Przykład: dwaj sprawcy chcieli dokonać rozboju na staruszce, która dokonywała nielegalnych aborcji- miała więc pieniądze. Ta zaczęła krzyczeć i otrzymała cios łomem. W wyniku tego poniosła śmierć. Jeden nie chciał brać łomu, drugi uważał, że może się on przydać. Nie było to przedmiotem porozumienia. Czy obaj odpowiedzą za zabójstwo, czy za rozbój, czy tylko jeden z nich za zabójstwo?
- wg Leona Tyszkiewicza ( monografia z 1964- "Współdziałanie przestępcze i główne pojęcia z nim związane" )- każdy ze współsprawców powinien odpowiadać za działanie drugiego, które przewidywał albo mógł przewidzieć,
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)