Formy zjawiskowe przestępstwa. Formy zjawiskowe obejmują wszystkie formy sprawstwa i współdziałania (sprawstwo indywidualne wykonawcze, współsprawstwo, sprawstwo kierownicze, sprawstwo polecające, podżeganie, pomocnictwo). Formy sprawstwa. Kodeks karny przewiduje cztery formy sprawstwa, wymienione w art. 18 KK ; są to: a) Sprawstwo indywidualne wykonawcze. Ze sprawstwem indywidualnym wykonawczym mamy do czynienia, gdy jedna osoba własnym zachowaniem wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego. b) Współsprawstwo. Współsprawstwo zachodzi, gdy dwie lub więcej osób działają w porozumieniu, którego treścią jest wspólne popełnienie czynu zabronionego, przy czym istotne jest, aby porozumienie zostało zawarte przed lub w czasie realizacji czynu zabronionego. Osoba, która włącza się do przestępnego porozumienia w trakcie realizacji rozpoczętego czynu zabronionego jest określana mianem sprawcy sukcesywnego i odpowiada tylko za tę część przestępnego działania, w której uczestniczyła - ważne, żeby do porozumienia doszło w trakcie realizacji czynu, jeśli sprawcy umówili się znacznie wcześniej co do tego, kto i kiedy co zrobi, to wszyscy odpowiadająca całość. Współsprawstwo konieczne. O współsprawstwie koniecznym można mówić tam, gdzie bez porozumienia z inna osoba nie da się zrealizować znamion przestępstwa, np. w przypadku bigamii czy udziału w bójce. Koincydencja. Od współsprawstwa należy odróżnić wielość równoległych sprawstw indywidualnych (koincydencyjnych), gdzie kilka osób bez porozumienia realizuje działalność przestępna w tym samym miejscu i korzystając z te samej sposobności. Granice współsprawstwa. Nie zawsze wiadomo, gdzie kończy się współsprawstwo, a zaczynają inne formy współdziałania (zwłaszcza pomocnictwo). Nie ma problemu, gdy każdy ze współsprawców wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego, ale schody się zaczynają, gdy któryś z uczestników przestępnego zdarzenia nie realizuje tych znamion (w szczególności nie realizuje czasownikowej dyspozycji). Teoria obiektywna zakłada, że współsprawcą jest ten, kto realizuje przynajmniej jedno znamię czynu zabronionego (w szczególności czasownikową dyspozycję). Teoria subiektywna zakłada, że współsprawcą jest ten, który ma zamiar osobistego popełnienia przestępstwa (ten kto chce, aby to inni je popełnili i zamierza im jedynie pomóc jest pomocnikiem). Teoria istotnej roli zakłada, ze ten jest współsprawcą, kto na tyle istotnie przyczynił się do realizacji czynu przestępnego, że bez niego nie byłaby ona możliwa albo byłaby mocno utrudniona. Formy współsprawstwa?. KK wyróżnia osobno dwie pozostałe formy sprawstwa: kierownicze i polecające; ponieważ jednak obie obejmują udział wielu osób w realizacji czynu zabronionego, prof. Janiszewski, bardzo skąd inąd rozsądnie, stwierdził, ze są one formami współsprawstwa.
(…)
…, stworzenie warunków, udzielenie informacji czy też dostarczając sprawcy pomocy psychicznej (wsparcia, utwierdzenia w złym zamiarze). Pomocnictwa można się podpuścić przez zaniechanie (gdy się miało szczególny obowiązek niedopuszczenia do przestępstwa) i w zamiarze ewentualnym (KK pisze, ze w zamiarze, ale nie wskazuje w jakim, więc w każdym :P). Pomocnictwo do przestępstwa może wystąpić…
… od tego, czy odpowiedzialność poniósł sprawca przestępstwa; czy je dokonał i czy nie dorzucił czegoś od siebie (tzw. eksces sprawcy - podżegacz namawia do czynu A, a sprawca dokonuje A, B i przy okazji C). Karalność podżegania i pomocnictwa. Sąd wymierza pomocnikom i podżegaczom karę w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Jeśli sprawca poprzestał na usiłowaniu, pomocnik i podżegacz odpowiadają jak za usiłowanie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)