To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rozwój prawa prywatnego międzynarodowego: średniowiecze: zasada personalizmu (prawo idzie za osobą) - Włochy i zasada terytorializmu (obowiązuje zawsze prawo terytorium na którym dana osoba się znajduje) - USA i Holandia;
XII - XVI wiek: tzw. dawna szkoła statutowa; Włochy i Francja; dokonano rozróżnienia pomiędzy normami dotyczącymi postępowania sądowego i normami prawa materialnego; przyjęto w odniesieniu do norm procesowych zasadę legis fori - Jacobus Balduinus, przejęli ją przedstawiciele tzw. szkoły orleańskiej: Jacques de Revigny, Bartolus Sassoferato; zasada locus regit formam actus - Wilhelm de Cun; pojawia się zasada słuszności oraz statuty rzeczowe i statuty osobowe - statuty prohibitiva favorabilia (korzystne dla osób, których dotyczą i dlatego idą za nimi) oraz statuty prohibitiva odiosa (niekorzystne dla osób, których dotyczą, dlatego nie są uznawane, nie idą za osobami - pierwowzór klauzuli porządku publicznego ), a następnie także statuty mixta (odnoszące się częściowo do osób, a częściowo do rzeczy). Są także statuty permissiva (statuty przyznające osobom prawa, którym ius commune tj. prawo rzymskie im odmawia, dlatego nie towarzyszą osobom);
XVI wiek: Molineus i Bertrand d'Argentre; dalszy podział statutów zwłaszcza w dziedzinie zobowiązań;
Szkoła holenderska: Paweł Voet, Jan Voet oraz Ulryk Huber; każde prawo jest z natury swej terytorialne, zatem logiczną konsekwencją suwerenności jest stosowanie tylko prawa danego terytorium, brak więc obowiązku stosowania prawa obcego, chyba że ze względów kurtuazji międzynarodowej, o ile nie będzie się to łączyć z uszczerbkiem dla władzy lub praw panującego i jego obywateli (tzw. zasada terytorializmu);
Doktryna angielska i północnoamerykańska: J. Story; ograniczenie zasady terytorializmu;
XIX wiek: F.K. von Savigny - krytyka teorii statutowej; teoria „siedziby” stosunku prawnego czyli obszaru prawnego, z którym dany stosunek jest najściślej związany (tzw. teoria relatywistyczna łączników - koncepcja łącznika najdonioślejszego związku); prawo obowiązujące w „siedzibie” stosunku prawnego należy stosować bez względu na to, czy będzie to prawo własne, czy obce. Savigny dostrzegał też konieczność wprowadzenia ograniczeń w stosowaniu prawa obcego, przy czym ograniczenia te ujął w 2 grupy: 1) ustawy bezwzględnie wiążące, wchodzące w skład systemu prawnego obowiązującego w siedzibie sądu, które wymuszają swoją właściwość bez względu na to, jakiemu prawu podlega dany stosunek, 2) przepisy obcego prawa dotyczące instytucji nie znanych prawu obowiązującemu w siedzibie sądu;
Schyłek XIX wieku: Nowa szkoła włoska: Pasquale Stanislao Mancini; zasada narodowości - lex patriae zwłaszcza w dziedzinie stosunków osobistych, rodzinnych i spadkowych; zasada porządku publicznego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)