To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Program Natura 2000 i jego znaczenie dla ochrony przyrody Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest systemem ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego, wdrażanym od 1992r. w sposób spójny pod względem metodycznym i organizacyjnym na terytorium wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej.
Celem utworzenia sieci Natura 2000 jest:
ochrona różnorodności biologicznej;
zrównoważone wykorzystywanie i gospodarowanie elementami przyrody;
sprawiedliwy podział korzyści czerpanych z zasobów genetycznych.
Sieć Natura 2000 tworzą dwa typy obszarów:
obszary specjalnej ochrony ptaków (OSO);
specjalne obszary ochrony siedlisk (SOO). Podstawę prawną programu Natura 2000 stanowią dwa akty prawne:
Dyrektywa Rady 79/409/EWG uchwalona 02.04.1979r. w sprawie ochrony dzikich ptaków - zwana w skrócie Dyrektywą Ptasią;
Dyrektywa Rady 92/43/EWG uchwalona 21.05.1992r. o ochronie siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - zwana Dyrektywą Siedliskową.
Obydwie dyrektywy przewidują wyznaczenie systemu obszarów, połączonych korytarzami ekologicznymi, które stworzą razem spójną funkcjonalnie sieć ekologiczną. Zadaniem sieci Natura 2000 jest utrzymanie różnorodności biologicznej poprzez ochronę najcenniejszych, najrzadszych elementów przyrody. W tym celu wydzielono w Europie 9 regionów biogeograficznych: borealny, kontynentalny, atlantycki, alpejski, śródziemnomorski, makaronezyjski, panoński, czarnomorski i stepowy. Kryteriami podziału były: warunki klimatu, ukształtowania i pokrycia terenu oraz występowanie określonych gatunków flory i fauny. Polska znajduje się na obszarze dwóch regionów biogeograficznych: kontynentalnego i alpejskiego. Podstawowym celem Dyrektywy Siedliskowej jest ochrona różnorodności biologicznej na obszarze państw UE. Zadanie to ma być realizowane poprzez:
ochronę siedlisk zagrożonych lub reprezentatywnych dla poszczególnych regionów biogeograficznych;
zachowanie rzadkich i zagrożonych gatunków roślin oraz zwierząt na terenie Wspólnoty poprzez ochronę gatunkową lub ochronę ich siedlisk.
Dyrektywa określa procedury wyznaczania SOO oraz podstawowe zasady ochrony ich przyrody oraz użytkowania. Państwa członkowskie mają obowiązek ustalenia i skutecznej realizacji działań ochronnych, aby nie dopuścić do utraty walorów przyrody SOO. Muszą opracować plany zagospodarowania przygotowane specjalnie dla SOO oraz uwzględniać zadania ochrony przyrody w SOO w planach sporządzanych dla ich sąsiedztwa. Ochrona gatunków i siedlisk priorytetowych może być finansowana lub współfinansowana przez Wspólnotę.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)