To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PEDAGOGIKA SPOŁECZNA I PRACA SOCJALNA
Praca socjalna to teoria i praktyka. To interdyscyplinarna nauka jak i rozległa płaszczyzna działań profesjonalnych, paraprofesjonalnych poza systemowych i samopomocowych. Stymuluje ład i sprawiedliwość społeczną, stoi na straży praw człowieka do życia i godności. Jest nieustannie wzbogacana środkami, metodami i siłami profesjonalnych kadr.
Praca socjalna czerpie środki z budżetu i rozprowadza je wśród potrzebujących pomocy. Kształtuje więzi społ. integruje środowisko. Praca socjalna zwraca uwagę na problemy jednostkowe, grupowe, środowiskowe. Musi umieć rozstrzygać je w szerokim kontekście środowiskowym. Pracownik socjalny poza zdiagnozowaniem pojedynczego przypadku musi dokonać analizy tego zjawiska na tle szerokich uwarunkowań społecznych i ekonomicznych. Celem jest zainspirowanie pełnego usamodzielnienia się jednostki. Praca socjalna to przede wszystkim zespół racjonalnych, przemyślanych działań, które doprowadzają jednostkę do normalnego, samodzielnego funkcjonowania społeczeństwa.
Praca socjalna opiera się na 3 metodach Metoda prowadzenia indywidualnych przypadków rozpatrywała jednostkę w kontekście rodziny, szkoły, pracy ( oparta na psychologii głębi Freuda).
Metoda socjalnej pracy grupowej (dot. małych grup: rodzina, krąg koleżeński-rozszczepiła się na: nurt zw. z psychologią społeczną i ma również związek z psychoterapią grupową).
Metoda socjalnego organizowania wspólnoty sąsiedzkiej (praca z grupą sąsiedzką) [środowiskowa].
Pierwsi pedagogowie społ. chcieli za pomocą ruchów społ. niepodległościowych, politycznych ,pobudzić biernych do odmieniania swojego losu i narodu. Pracownicy socjalni są nastawieni na pomoc osobom słabym, niezaradnym i starają się doprowadzić ich do samodzielności. Pedagogika społeczna wypracowała teorię skutecznego ujawniania pobudzania i utrwalania sił ludzkich w środowiskach niedorozwoju i zaniedbań. Pedagogika społeczna podkreśla związek pomiędzy aktywizowanymi jednostkami i grupami społ. a ich środowiskiem życia: uruchomione siły ludzkie polepszają sytuację i warunki życia swego środowiska, z kolei owo ulepszone środowiska oddziałuje korzystniej i pobudzająco na te same jednostki. Proces ten rozwija się pod okiem kompetentnego pedagoga społ. Fundamentalną teorią pedagogiki społecznej jest ulepszanie środowiska siłami ludzi tegoż środowiska dla zapoczątkowania i rozwijania spirali melioracyjnej na coraz wyższym stopniu wzajemne oddziaływania ludzi i ich środowiska.
Helena Radlińska nie posługiwała się pojęciem pracy socjalnej i pojęciem pracownika socjalnego. W obu przypadkach stosowała przymiotnik „społeczny”. Pojęcie pracy socjalnej zostało wprowadzone do pedagogiki społecznej z zewnątrz, z innych dyscyplin, z polityki i praktyki życia społecznego.
(…)
… jako istotnym obszarem praktyki społecznej, nie tylko podaje ją teoretycznej analizie, ale szuka również inspiracji dla własnych poszukiwań badawczych. Nie można postawić znaku równości między pedagogiką społ. a pracą socjalną ze względu na odmienność perspektyw, różne jest definiowanie problemów przez pracowników socjalnych i pedagogów społecznych. Konsekwencją staje się tworzenie odmiennej praktyki językowej…
… ze sobą w ścisłej korelacji. Trwała ekskluzja z życia zawodowego powoduje wyłączenie z konsumpcji (niedostatek, ubóstwo). Niedostatek ten wyklucza człowieka z tzw. „społeczności normalnych” i skazuje go na samotność, z nią natomiast związane jest wykluczenie z mechanizmów wpływu i władzy czyli marginalizacja kulturowa. Człowiek wykluczony ze społeczności łatwo popada w uzależnienie od pomocy społecznej.
Wyłączanie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)