Elementy porównawcze pedagogiki społecznej-opracowanie

Elementy porównawcze pedagogiki społecznej (pedagogika społeczna w Europie)
Rozwój pedagogiki społecznej przebiegał w poszczególnych krajach nieco inaczej. Związane to było z uwarunkowaniami historycznymi, jako że dyscyplina ta uzależniona jest od aktualnego stanu społeczeństwa - od gruntu , na jakim wyrasta i rozwija się. Samodzielna teoria pedagogiki społecznej powstała w Niemczech po I. wojnie światowej jako wyraz krytyki kultury , pedagogiki reform i ruchu młodzieżowego. Pedagogikę społeczną postrzegano wówczas jako trzeci obok rodziny i szkoły obszar wychowawczych i kształceniowych zadań adresowanych do wszystkich, szczególnie jako kompensacyjna pomoc wychowawczą w sytuacjach kryzysowych. Ukształtowało się wówczas i upowszechniło pojęcie pedagogiki społecznej, której przedmiotem nie jest całość wychowania w kontekście społecznym, ale „społeczno - pedagogiczna praktyka w obrębie opieki, pomocy młodzieży i pomocy socjalnej.” Przedstawicielem tej międzywojennej koncepcji był Herman Nohl. Analizował on społeczną i materialną nędzę, będącą wynikiem przemian gospodarczo - społecznych, dokonujących się w Niemczech oraz różne nowe formy przeciwdziałania jej. Nohl zakładał, że problemy nie tkwią w ludziach ale w okolicznościach życia. Za najbardziej interesującą i współcześnie wpływową propozycję teoretyczną określającą przedmiot i wiodące problemy pedagogiki społecznej należy uznać koncepcję p. Natorpa. Dokonał on korekty „beztroskiego” pojęcia pedagogiki, skoncentrowanego dotąd na kształceniu jednostki przy ignorowaniu kwestii społecznych. Swoistość pedagogiki Natorpa polegała na określaniu zasady, której powinna przestrzegać cała pedagogika, jeżeli chce wziąć na siebie odpowiedzialność za kształtowanie życia społecznego. Pedagogiczna twórczość Natorpa powstała w okresie Republiki Weimarskiej, nazywanej niekiedy „pierwszym niemieckim państwem opiekuńczym”. Obecnie w Niemczech nadal kontynuuję się rozważania nad istotą pedagogiki społecznej z kierunkiem, jaki nadał im P. Natrop. Miał on także wpływ na tworzenie się myśli pedagogicznej w Polsce. H. Radlińska budując zręb polskiej pedagogiki społecznej korzystała z koncepcji Natropa. Jednak w Polskiej wersji pedagogika społeczna koncentrowała się raczej na analizie warunków życia.
Kamiński podkreśla, iż pedagogika społeczna w tym kształcie, w jakim powstała w naszym kraju, była zjawiskiem specyficznie polskim. Z pewnością w swych początkach pedagogika społeczna w Polsce nosiła piętno historyczno - politycznej sytuacji kraju (wybijanie się do niepodległości), co widać wyraźnie w koncepcji pracy oświatowej Radlińskiej, w znaczeniu, jakie przypisywała książce jako czynnikowi kształtowania bytu narodowego. Radlińska określając charakter pedagogiki społecznej, widziała ją jako całość obejmującą działalność opiekuńczo - wychowawczą, kulturalną i socjalną, czyli to co stanowi element tworzenia środowiska wychowawczego człowieka. Każdej z tych dziedzin poświęciła wiele miejsca, widząc ich wzajemną współzależność i komplementarność. W jej ujęciu pedagogika społeczna nosiła nie tylko przesłania o charakterze normalizującym - wyrównania braków, ale też postulowała podejmowanie aktywności urzeczywistniającej możliwości społeczne, wyzwalającej nowatorstwo, twórczość, a więc stymulującej pozytywną zmianę społeczną, wykraczającą poza osiąganie normalności czy przyjmowanego standardu. ... zobacz całą notatkę