doc i przedstawia postać Radlińskiej jako pedagoga społecznego oraz jej dorobek naukowy.
KAROLINA JAKULSKA
Helena Radlińska jako pedagog społeczny
„ Za najważniejszy ze sposobów wprowadzania przemian, stanowiących podstawę do dalszego doskonalenia, uważam pracę <od dołu>. Dlatego uczestniczyłam w walkach z formami narzuconymi, z przemocą, nie spodziewam się zaszczytów ani życia łatwego. Urzekły mnie i prześwięciły w ponurych kłopotach słowa Kołłątaja o trudnościach. Są po to, aby je przełamywać (...). Może dlatego chadzam drogami nie utartymi i trudnymi ”.
H. Radlińska, Z dziejów pracy społecznej i oświatowej. Wyd. cyt., s. 473 - 474.
Helena Radlińska znana jest szerokim kręgom nauczycieli oraz pracownikom społecznym i oświatowym przede wszystkim jako twórca najbardziej wszechstronnej polskiej szkoły pedagogicznej - szkoły pedagogiki społecznej. Położyła też ogromne zasługi dla rozwoju oświaty, była organizatorką i teoretykiem bibliotekarstwa i badaczem czytelnictwa.
Helena Radlińska urodziła się 2 maja 1879 roku w Warszawie w rodzinie Aleksandra Rajchmana i Melanii z domu Hirszfeld. Oboje rodzice należeli do elity warszawskiej, dzięki działalności artystyczno - społecznej oraz majątkowi. Ojciec Radlińskiej był współzałożycielem i pierwszym dyrektorem Filharmonii Narodowej oraz wydawcą pisma „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne”, natomiast matka jej była pisarką i publicystką.
Radlińska miała dwóch braci : Ludwika (1880-1965) - lekarz bakteriolog. Po drugiej wojnie światowej stał się on prezesem Rady Zarządzającej Funduszem Narodów Zjednoczonych Pomocy Dzieciom. Natomiast młodszy brat Aleksander Michał (1890-1940) - matematyk został zamordowany przez hitlerowców w czasie ostatniej wojny. Środowisko w którym wychowywała się Radlińska odegrało znaczącą rolę w kształtowaniu jej celów i ideałów życiowych. Krąg osób przy których dorastała tworzyli ludzie będący wówczas przedstawicielami środowisk nauki i sztuki.
Po skończeniu przez nią kursów nauczycielskich i złożeniu egzaminu nauczycielskiego odbyła praktykę w Bibliotece Ordynacji Zamojskich w Warszawie. Następnie pracowała w Czytelniach Bezpłatnych Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności i wchodziła w skład Komisji Katalogowej Wydziału Czytelń Bezpłatnych. W okresie rewolucji Radlińska stała się jednym z przywódców walki o szkołę polską. Bezpośredni udział w tej walce wpłynął na poszerzenie u niej pola widzenia na sprawy społeczne. Czynny udział w rewolucji 1905 r. i pobyt wraz z mężem Zygmuntem Radlińskim, zesłańcem na Syberii, był okresem powstawania podstawowych założeń jej dalszej pracy naukowej i działalności społecznej.
Radlińska była uczennicą „mędrców", do których należał między innymi Krzywicki i to właśnie od nich przyjęła poglądy na osobowość i człowieka. Uwzględnione w tym wzorcu wartości mieszczą się w ramach, które z jednej strony wyznacza indywidualny rozwój człowieka (cele naturalistyczno- psychologiczne), z drugiej zaś - aktywność społeczna jednostki (cele socjologiczne- etyczne). Miał być to zatem człowiek wielostronnie rozwinięty, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Wykształcenie i zawód osiągał poprzez korzystanie z dóbr kultury, ciągłe doskonalenie się i rozwój. Jednocześnie powinna być to, zdaniem Radlińskiej, jednostka o wysokim poczuciu świadomości narodowej, zaangażowana w sprawę dokonujących się ciągłych przemian, kierująca się zasadami dobra nie tylko swojego ale przede wszystkim ogólnospołecznego, jak i również demokracją i sprawiedliwością
(…)
… - pedagogiki społecznej, postrzegała bibliotekę, jako placówkę oświatową, powołaną do zaspakajania kulturalnych potrzeb człowieka i stanowiącą jeden z podstawowych środowiskowych czynników procesu wychowawczego. Uważała, że aby utworzyć sieć bibliotek powszechnych, należy sięgnąć do „sił i środków, które wpływem osobistym wydobyć można z podłoża społecznego”.
Przez całe swoje życie podkreślała, że wychowawcza…
… związane z działalnością Studium Pracy Społeczno-Oświatowej Wydziału Pedagogicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. „Uczelnia ta służyła potrzebom praktycznym uczyła `zastosowania wiedzy do życia'”. Podstawowym zadaniem tego studium było przygotowanie pracowników czynnych - nauczycieli młodzieży pracującej i dorosłych, organizatorów życia kulturalnego, instruktorów ochrony pracy i opieki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)