To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pokolenie historyczne
Prekursorami pedagogiki społecznej byli wybitni pedagodzy: Aleksander Kamiński, Helena Radlińska,
Ryszard Wroczyński i Irena Leparczyk. Nauka wyodrębniła się z zagadnień pedagogiki ogólnej na
samym początku XIX w. Nauka zajmuje się siłami oddziaływującymi na środowisko oraz aktywnością
społeczną. Mówiąc o pedagogice społecznej mówi się środowiskach miejskich, regionalnych,
wiejskich i podwórkowych.
Możne mówić o dwóch okresach rozwijania się pedagogiki społecznej. Pierwszy to okres wielorakich
wpływów wypływających przede wszystkim ze stron nauk społecznych, rozwijających się również w
tym okresie. Helena Radliska podaje kierunek w jakim zmierza pedagogika społeczna. W roku 1935
powstaje pierwsza praca poświęcona pedagogice społecznej pod tytułem "Stosunek wychowawczy
do środowiska społecznego" autorką jest Helena Radlińska. Dziesięć lat później (1945) zostaje
utworzona pierwsza Katedra Pedagogiczna na Uniwersytecie w Łodzi. Do roku1950 dokonuje się
rozwój dlaczego dorobku pedagogiki społecznej.
W drugim okresie rozwoju od 1945 do 1989 pojawiają się nowe zdarzenia. W 1950 została
zlikwidowana pedagogika społeczna. Cztery lata później zmarła Helena Radlińska. W roku 1957
utworzono Katedrę Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie Warszawskim. W 1961 reaktywowano
Katedrę Pedagogiki Społecznej na Uniwersytecie w Łodzi. Głównym kierunkiem tego okresu była
pedagogika środowiskowa.
POLSKA: Helena Radlińska, Aleksander Kamiński, Ryszard Wroczyński, Stanisław Kowalski, Stanisław
Szacki, Zygmunt Mysłakowski, Czesław Babicki, Kazimierz Jeżewski, Kazimierz Lisiecki
Środowisko w którym wychowała się odegrało ogromną rolę w kształtowaniu się Jej dążeń i ideałów
życiowych. Młodość Radlińskiej upłynęła wśród oddziaływań dwóch ideologii i wielkich programów:
romantyzmu i pozytywizmu. Środowisko w którym wychowywała się Radlińska odegrało znaczącą
rolę w kształtowaniu jej celów i ideałów życiowych. Krąg osób przy których dorastała tworzyli ludzie
będący wówczas przedstawicielami środowisk nauki i sztuki.
Praca kulturalno- oświatowa
Zwana również „ praca oświatowa” oznacza ogólnie – udostępnianie wartości kultury, sztuki i nauki
najszerszym kręgom społeczeństwa. Główny cel pracy kulturalnej określono jako wspieranie pracy
szkoły, łączenie działalności wychowawczej z życiem społeczeństwa i kraju. Terenem tej wartości
miały być biblioteki, warsztaty robót ręcznych dla młodzieży, kursy dla dorosłych, poradnie dla
samouków, harcerstwo
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)