To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Trudno w tym procesie nie zauważyć idei Parmenidesa . Zaproponował on bowiem zupełnie inną formułę uprawiania filozofii, dając początek nurtowo idealiztyczno-apriorystycznemu. Pragnąc zrozumieć świat dostrzegł on, że rzeczy go tworzące, pomimo rozmaitych różnic wyodrębniających je od siebie, są w gruncie rzeczy identyczne, co do natury. Przeciwstawia się więc kosmologii jończyków, opierających się na doświadczeniu i naoczności, jak i systemowi pitagorejskiemu, posiadającemu również wiele elementów obserwacyjnych. Kieruje się w stronę poznania umysłowego bez odwoływania się do doświadczenia z zastosowaniem żelaznej konsekwencji logicznej, absolutnej konieczności wynikania z siebie kolejnych twierdzeń. Stworzył w ten sposób - obok realistyczno-empirystycznego systemu filozofów przyrody i pitagorejskiej spekulacji liczbowej - trzecią, zasadniczą formę myśli greckiej, mianowicie aprioryzm, o silnie wyeksponowanej logice. Można zaryzykować stwierdzenie, że wniesione przez niego aspekty mówienia o rzeczywistości były impulsem dającym początek przekształceniu dotychczasowej filozofii o nachyleniu kosmologicznym w ontologię. Nawiązał do Ksenofanesowego pojęcia bóstwa i określił wszystko co jest, jako całość, jedno. Każdy element rzeczywistości ( το όν - będący, bycie, byt) powinien posiadać te same własności. Jakie? Parmenides dochodzi do nich dokonując intelektualnej analizy nad słowem „byt”. Są nimi wieczność (niestworzoność i niezniszczalność), niepodzielność (jedność i ciągłość), niezmienność i doskonałość . Kierując się chęcią nadania szczególnej wagi swym ideom formułuje je w formie wizji, religijnego objawienia, jakiego udzieliła mu bogini Dike. Filozofowanie przybiera postać znaku pobożnościowego, zbliża do boskości. Podejmujący trud filozoficznej refleksji nad światem staje się przyjacielem bogów (dokładniej bogini Dike) Jest więc to poznanie na swój sposób religijne, w religii osadzone, jakoś z nią zmieszane. Kontemplacja pojęcia bytu prowadzi Parmenidesa do nowej koncepcji rzeczywistości, w której pojęcie owo staje się czymś na kształt bóstwa charakteryzującego się cechami absolutnymi. Można wręcz powiedzieć, że uznał on
„Boga za Byt, który wyjaśnia rzeczywistość, ale w życiu prawie niczego nie zmienia. Nie jest Wartością mogącą angażować całego człowieka. Pozostaje natomiast tym Bytem, który później - w przeciwieństwie do Boga religii - nazwano «Bogiem filozofów», chociaż jest to raczej Bóg pewnej filozofii spekulatywnej” .
Ten bardzo idealistyczny system, biorący niejako w nawias powszechne doświadczenie ruchu w świecie, negujący poznawcza rolę zmysłów, uznający rozum za jedyne kryterium poznania, spotkał się z dogłębną krytyką już w starożytności.. Rozwiązania Empedoklesa i Anaksagorasa są tego potwierdzeniem. Jednak pomysły Parmenidesa miały się okazać źródłem wielu myślowych inspiracji. Przypieczętowały też niemożność uczynienia pierwszej przyczyny świata z bogów greckiej religii. Po Parmenidesie nie do utrzymania była teza o pochodzeniu wszelkich fizycznych rzeczy od tej samej substancji.
(…)
…. Przypieczętowały też niemożność uczynienia pierwszej przyczyny świata z bogów greckiej religii. Po Parmenidesie nie do utrzymania była teza o pochodzeniu wszelkich fizycznych rzeczy od tej samej substancji.
Kolejnym filozofem poruszającym problem bóstwa był Empedokles. Łączy się z jego refleksją nad światem orficka wiara w boskość duszy i jońska filozofia przyrody. To chyba sprawia, że jego wizja Boga…
…. Przypieczętowały też niemożność uczynienia pierwszej przyczyny świata z bogów greckiej religii. Po Parmenidesie nie do utrzymania była teza o pochodzeniu wszelkich fizycznych rzeczy od tej samej substancji.
Kolejnym filozofem poruszającym problem bóstwa był Empedokles. Łączy się z jego refleksją nad światem orficka wiara w boskość duszy i jońska filozofia przyrody. To chyba sprawia, że jego wizja Boga…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)