To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Meatloporfiryny roślinne - budowa, znaczenie w metabolizmie
metaloporfiryny, pochodne porfiryn; zawierają atom metalu (żelazo, miedź, magnez), centralnie wbudowane w układ porfirynowy za pośrednictwem atomów azotu; np. hem, heminy, chlorofil.
Cząsteczka każdego chlorofilu zbudowana jest z pochodnej porfiryny określanej feoporofiryną. Feoporofiryna to pięciopierścieniowa porfiryna z różnymi podstawnikami. Cztery z pierścieni to pierścienie pirolowe, a piąty pierścień tworzą same atomy węgla. Wiązania pomiędzy atomami tworzącymi pierścienie to następujące po sobie wiązania pojedyncze i podwójne składające się na układ wiązań sprzężonych. Centralne miejsce w układzie porfiryny zajmuje atom magnezu łączący się z atomami azotu każdego z pierścieni. U większości chlorofili (poza chlorofilami c) feoporfiryna łączy się poprzez wiązanie estrowe z alkoholem o 20 atomach węgla - fitolem. Porfiryna tworząca kompleks z magnezem posiada zdolność do absorpcji promieniowania elektromagnetycznego w zakresie widzialnym.
Dzięki chlorofilom możliwy jest proces fotosyntezy, która jest jednym z podstawowych procesów biologicznych. Warunkuje ona życie na Ziemi, dzięki niemu możliwa jest przemiana materii nieorganicznej w organiczną. Związki organiczne, które zostają wytworzone w trakcie tego procesu są czynnikiem budującym oraz pokarmowym. Poprzez proces wiązania dwutlenku węgla i uwalnianie tlenu możliwe jest zachowanie stabilnej sytuacji gazowej.
GOSPODARKA MINERALNA :
Strategie pobierania Fe przez rośliny wyższe
Rośliny mogą pobierać Fe w postaci:
- jonu żelazawego (Fe2+)
- jonu żelazowego (Fe3+)
- związków chelatowych
Wyróżnia się obecnie dwie strategie pobierania Fe. Strategia I: polega na redukcji Fe3+ do Fe2+ przed pobraniem do wnętrza komórek korzenia. Jest ona charakterystyczna dla roślin dwuliściennych i jednoliściennych oprócz traw. Obejmuje przystosowania morfologiczne (zwiększone wytwarzanie korzeni bocznych i wyróżnicowanie specjalnych komórek transferowych) oraz fizjologiczne, polegające na wytworzeniu trzystopniowego procesu pobierania Fe, a obejmujące wydzielanie protonów, kwasów organicznych i związków fenolowych do podłoża. Powodowane w ten sposób zakwaszenie prowadzi do uwolnienia Fe3+ z cząstek glebowych, a chelatowanie ułatwia utrzymanie go w roztworze. Drugim etapem jest tu redukcja przez reduktazy błonowe, których aktywność w warunkach deficytu Fe wzrasta kilkakrotnie. Rośliny wykorzystujące tę strategię pobierania Fe redukują zarówno Fe3+ jonowe, jak i związane w chylaty wydzielane przez korzenie. Niektóre rośliny tej strategii wydzielają do podłoża - po obniżeniu jego pH poniżej 4,5 - związki redukujące Fe3+ do Fe2+ w roztworze glebowym. Ostatnim etapem jest przeniesienie zredukowanego Fe przez błonę komórkową do wnętrza korzenia.
(…)
… schelatowanego Fe 3+ i jego redukcja wewnątrz komórek korzenia. Strategia ta jest charakterystyczna tylko dla traw. Wykorzystywane są tu specyficzne związki chelatujące, zwane fitosideroforami. Rośliny tej strategii są mniej wrażliwe na deficyt Fe niż rośliny strategii I
Symbioza -definicja, przykłady, znaczenie w świecie roślin wyższych
Symbioza - zjawisko ścisłego współżycia przynajmniej dwóch gatunków, które przynosi korzyść każdej ze stron (mutualizm) lub jednej, a drugiej nie szkodzi (komensalizm). Powszechnie spotykanym rodzajem symbiozy jest mikoryza - współżycie korzeni roślin i grzybów, gdzie grzyb wspomaga pobieranie wody i soli mineralnych stanowiąc "przedłużenie" systemu korzeniowego rośliny, a sam pobiera substancje odżywcze z korzenia powstające w drodze fotosyntezy.
U niektórych gatunków, np. storczykowatych i wrzosowatych, symbioza mikorytyczna jest bardzo ścisła. Grzyby rozkładające celulozę i pektyny umożliwiają storczykom kiełkowanie nasion i wzrost na martwym podłożu organicznym, np. próchniejącym drewnie. Mikoryzę dzielimy na ektotroficzną i endotroficzną w zależności od rozmieszczenia nitek grzybni w układzie grzyb - roślina. Mikoryza ektotroficzna występuje na krótkich korzeniach wielu gatunków roślin dwuliściennych (Pinaceae, Betulaceae, Fagaceae, Rosaceae). Korzenie nie mają wówczas włośników i często są pozbawione czapeczki. Grzybnia występuje głównie na powierzchni korzeni, tworząc gęstą sieć splątanych nitek, zwanych płaszczem lub siatką Hartiga. W przypadku mikoryzy endotroficznej grzybnia wnika do wnętrz komórek korzenia i ma znacznie mniejszą masę w porównaniu z grzybnią…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)