Lew Trocki [trockizm] właśc. Lew Dawidowicz Bronstein (1879 - zamordowany 21 sierpnia 1940 w Meksyku)
Trocki był zwolennikiem nieustającej wojny rewolucyjnej, a cała jego doktryna wspierała się na przeświadczeniu, że proletariat światowy właściwie z natury rzeczy zmierza ku rewolucji - prawa historii to zapewniają- tylko fałszywa polityka sowieckiej biurokracji nie pozwala ujawnić się temu przyrodzonymi pędowi.
Rewolucja permanentna - wyrażenie ukute przez Proudhona i podchwycone przez Trockiego, który natrafił na nie w „Przemówieniu do Związku Komunistycznego”[1850] Trocki przez rewolucję permanentną rozumiał ten rodzaj rewolucji , który uważał za konieczny w warunkach zacofania panującego w carskiej Rosji. Pod nieobecność silnej klasy średniej musi dojść do bezpośredniej konfrontacji klasy rządzącej i klasy niższej, czyli chłopstwa i proletariatu połączonych w jedną siłę - lud. Ponadto upadek kapitalizmu będzie możliwy tylko wtedy, gdy rewolucja rozszerzy się na inne kraje , zwłaszcza Europy, w których warunki społeczne bardziej dojrzały do rewolucji. Proletariat na całym świecie zaangażuje się w dzieło permanentnej rewolucji, czyli kolejnego burzenia i odbudowy instytucji społecznych w celu przejścia wszystkich koniecznych stadiów na drodze do komunizmu.
Tezy podstawowe Zdobycie władzy przez proletariat nie oznacza doprowadzenia rewolucji do końca, lecz jedynie jej rozpoczęcie. Budowa socjalizmu jest możliwa tylko na gruncie walki klas w skali krajowej i międzynarodowej. W warunkach decydującego panowania ustroju kapitalistycznego w skali światowej walka ta musi niechybnie powodować wybuchy wojen wewnętrznych, to znaczy domowych, i zewnętrznych, to znaczy rewolucyjnych. Na tym polega permanentny charakter rewolucji socjalistycznej jako takiej, niezależnie od tego, czy chodzi o kraj zacofany, w którym dopiero wczoraj dokonały się przeobrażenia demokratyczne, czy o stary kraj kapitalistyczny, który przeszedł przez długą epokę demokracji i parlamentaryzmu.
Zwycięstwa rewolucji socjalistycznej nie można sobie wyobrazić w granicach państwowych danego kraju. Jedna z podstawowych przyczyn kryzysu społeczeństwa burżuazyjnego polega na tym, że stworzone przez nie siły wytwórcze nie mogą już zmieścić się w granicach państwa narodowego. Stąd z jednej strony biorą się wojny imperialistyczne, a z drugiej burżuazyjne utopie Stanów Zjednoczonych Europy. Rewolucja socjalistyczna zaczyna się w skali krajowej, rozwija się w skali międzynarodowej, a zostaje doprowadzona do końca i osiąga kulminację w skali światowej. Dlatego rewolucja socjalistyczna staje się permanentna w nowym, szerszym znaczeniu: w tym znaczeniu, że kończy się wraz z ostatecznym zwycięstwem nowego społeczeństwa na całej kuli ziemskiej.
Tak zarysowany schemat rozwoju rewolucji światowej znosi różnicę między krajami „dojrzałymi” i „niedojrzałymi” do socjalizmu w znaczeniu martwej i pedantycznej klasyfikacji, wprowadzonej do obecnego programu Międzynarodówki Komunistycznej.
(…)
… warunkach kraje zacofane mogą dojść do dyktatury proletariatu wcześniej niż kraje rozwinięte, ale dojdą później od nich do socjalizmu. W kraju kolonialnym lub półkolonialnym, którego proletariat okaże się niedostatecznie przygotowany do skupienia wokół siebie chłopów i zdobycia władzy, nie będzie tym samym możliwości doprowadzenia rewolucji demokratycznej do końca. Natomiast w kraju, w którym proletariat…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)