Obszerne opracowanie encyklopedyczne pojęć z zakresu etyki. Omówione zostały takie zagadnienia jak: etyka, hedonizm, eudajmonizm, utylitaryzm, personalizm, deontologizm, hinduizm, buddyzm, Budda, filozofia chińska, taoizm, Konfucjusz, odpowiedzialność moralna, moralność i etyka, kodeksy moralne, relatywizm, imperatyw kategoryczny, naturalizm etyczny, gnoza, patrystyka, judaizm, encykliki, doktryna katolicyzmu, stoicyzm, epikureizm, etyka hinduizmu, makiawelizm.
Etyka (z greckiego éthikós - zwyczajny; éthos - obyczaj, zwyczaj), 1. zespół norm i ocen moralnych charakterystycznych dla danej zbiorowości społ. (np. grupy społecznej, klasy, warstwy, środowiska);2. filozoficzna nauka o moralności, zajmująca się wyjaśnieniem i ustalaniem takich kategorii, jak dobro i zło, odpowiedzialność, sumienie, powinności oraz wytyczaniem zasad i norm moralnego postępowania. Dzieli się na aksjologię (teorię wartości) i deontologię (naukę o powinnościach). Obserwując rzeczywistość, można zauważyć, że istnieją ścisłe związki między moralnością ® polityką. Wyróżnić można cztery sposoby zachowania w zależności od przyjętych zasad: a) nadrzędność norm moralnych nad politycznymi - zakłada, iż jednostka (polityk) powinna być wierna uznawanym zasadom moralnym; b) nadrzędność polityki nad moralnością - oznacza, że interes polit. jest ważniejszy niż obowiązujące zasady moralne; makiawelizm c) polityka i moralność są niezależne (autonomiczne) - działanie polityczne tylko do pewnego stopnia poddane jest ocenie moralnej, a akceptowanie przez jednostkę autonomiczności polityki i moralności jest równoznaczne z jej odcinaniem się od spraw bieżącego życia społecznego i politycznego; d) między celami polityki a zasadami moralnymi istnieje wzajemna więź - formy aktywności politycznej jednostki powinny być oceniane z punktu widzenia moralnego, ale zarazem normy moralne nie mogą hamować osiągnięcia celu politycznegoHedonizm (z greckiego "rozkosz"), doktryna etyczna, wg której rozkosz jest najwyższym dobrem, celem życia i naczelnym motorem ludzkiego postępowania. Również postawa będąca konsekwencją tej doktryny, preferująca styl życia polegający na dążeniu przede wszystkim do przyjemności. Eudajmonizm (greckie eudajmon - szczęśliwy), filozoficzny pogląd etyczny głoszący, że osiągnięcie szczęścia jest najwyższym dobrem i ostatecznym celem człowieka. Zwolennicy eudajmonizmu odmiennie rozumieli jednak szczęście, dla epikurejczyków (epikureizm) były to doznania intelektualne, dla hedonistów (hedonizm) zaspokojenie potrzeb przyjemności, dla stoików (stoicyzm) cnota pomagająca opanować stany emocjonalne, natomiast dla św. Augustyna czy św. Tomasza z Akwinu szczęściem było oglądanie Boga. Utylitaryzm (z łaciny utilitas - korzyść, pożytek), powstała w Anglii w XVII w. i trwająca do XIX w. koncepcja etyczna, zgodnie z którą działanie jest uznawane za dobre moralnie, jeżeli chcąc zaspokoić własne przyjemności i potrzeby oraz zabiegając o własny interes, służy się dobru ogółu. Utylitaryści usiłowali wykazać, że interes indywidualny i ogólny nie muszą być przeciwstawne, a w przypadku sprzeczności możliwe jest ich uzgodnienie. Celem działań powinno być szczęście jak największej liczby ludzi. Przedstawicielami utylitaryzmu byli m.in.:
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)