To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
“Ekstremizm polityczny. Źródła ekstremizmu. Charakterystyki osobowościowe ekstremistów. Czynniki psychopatologiczne i warunki społeczne ekstemizmu.” Ekstremizm - 1.krańcowe stanowisko w jakiejś sprawie, doktrynie, skrajność, krańcowość. 2.stosowanie ostatecznych środków, np.:terroru, dla osiągnięcia celu politycznego, ideologicznego. Ekstremista - zwolennik ekstremizmu, stosowania radykalnych, ostatecznych środków. Ekstremizm polityczny jest zjawiskiem względnym. Ekstremizmem możemy nazwać zjawiska, działania mocno odchylone od norm przyjętych w społeczeństwie.Wszystko zależy od punktu odniesienia. Ruch Solidarności w latach 80 był nazywany przez władze ekstremistycznym, ale teraz dla społeczeństwa hasła wolnościowe są zachowaniem porządanym. Wołania młodych hippisów o zaprzestanie wojny w Wietnamie było traktowane jako przejaw skrajnie lewicowych poglądów. W ustabilizowanych demokracjach zachodnio-europejskich partie komunizujące jak i faszyzujące są traktowane jako przejaw ekstremizmu, chociaż 70 lat temu były one akceptowanymi elementami systemu politycznego wielu państw europejskich. Patrząc przez pryzmat podziału systemy partyjnego na układzie prawica-lewica, partie ekstremistyczne występują po lewej jak i po prawej st ronie sceny politycznej. Ekstremizm prawicowy cechuje ultranacjonalizm, etnocentryzm, antyparlamentaryzm, antypluralizm, antyegalitaryzm. Do nich możemy zaliczyć ruchy wyrosłe z tradycji międzywojennego faszyzmu, walczące z ideologią komunistyczną i ruchy przeciwstawiające się ludziom obcym etnicznie. Lewicowe odpowiedniki charakteryzuje silny egalitaryzm, chęć zmiany struktury społecznej, rozbudowany program socjalizm i interwencjonizm państwowy w sferze ekonomiczej.Do ruchów ekstremistycznej lewicy zalicza się partie ekologiczne, feministyczne, pacyfistyczne, anarchistyczne i komunistyczne. Trzeba zaznaczyć, że cześć partii ekologiczych przeszła transformację pozwalającą działać im w ramach systemu demokratycznego (Zieloni w Niemczech). Większość ruchów ekstremistycznych cechują następujące cechy wspólne: wojowniczość i destrukcja ukierunkowana na zniszczenie instytucji demokratycznych w państwie, fundamentalizm przekonań wyrażający się w podziale świata na “dobry' i “zły”, zgodnie z którym własna ideologia jest traktowana jako jedyna słuszna i mieszcząca się w obszarze ”dobrego” świata oraz proste recepty na uporanie się ze złożonymi problemami. Charakterystykami osobowościowymi ekstremistów zajmowali się przede wszystkim E.Fromm i T.W. Adorno. Według Fromm'a analiza osobowości ekstremistów politycznych opiera sie na dwóch założeniach: mechanizmy regulujące wszelkie zachowania człowieka mają charakter nieświadowy oraz znaczenie wczesnodziecięcych doświadczeń w kształtowaniu określonej struktury popędowej, pragnień lub potrzeb, które determinują wybory i zachowania człowieka w różnych sferach życia. Skłonności do zachowań ekstremalnych mają osoby o charakterze autorytarnym. Fromm uważa, że charakter autorytarny jest oparty na dwóch przeciwstawnych dążeniach pozostających w symbiozie. Masochizm obniża poczucie własnej wartości i stwarza potrzebę więzi z autorytetem, który jest idealizowany. Przez to człowiek podnosi poczucie własnej wartości. Drugim dążeniem jest sadyzm, który objawia się jako chęć władzy
(…)
… jest sadyzm, który objawia się jako chęć władzy absolutnej i czerpania z tego satysfakcji.
Adorno uważa, że cechy osobowości autorytarnej można pogrupować w trzech wymiarach. Pierwszy odnosi się do ujmowania hierarchii społecznej jako ustalonego porządku, w którym istnieją osoby wyżej i niżej zhierarchizowane. Drugi odnosi się do bezkrytycznego i arefleksyjnego podporządkowania się autorytetom. Trzeci…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)