Źródła prawa miejskiego Polskie prawo miejskie i wiejskie rozwijało się na podstawie prawa niemieckiego - poprzez lokowanie miast i wsi na prawie niemieckim. Głównym wzorcem dla nowozakładanych miast polskich był Magdeburg. Czasem lokacja na prawie magdeburskim odbywała się za pośrednictwem innego miasta polskiego, które samo było lokowane na prawie magdeburskim, np. Środy Śląskiej, Chełmna. Stąd prawo to nazywano magdeburskim, średzkim, chełmińskim.
Prawo magdeburskie wykształciło się na podstawie prawa saskiego, ujętego w Zwierciadle Saskim. Toteż podstawowym źródłem prawa miejskiego było Zwierciadło Saskie i Weichbild Saski, które w związku z wprowadzeniem do praktyki sądów miejskich języka polskiego również zostały przetłumaczone na j. polski.
W związku z rozpowszechnieniem się w miastach polskich systemu filialnego, źródłami prawa stały się pouczenia prawne oraz wyroki sądów wyższych miast macierzystych - czyli ortyle.
W XVI w. nastąpiło wielkie ożywienie w zakresie tworzenia literatury naukowej o prawie miejskim. Wobec braku kodeksów - literatura ta cieszyła się wielkim powodzeniem w praktyce sądów miejskich, gdzie traktowano ją na równi z oficjalnymi źródłami prawa.
Najwybitniejszym pisarzem z zakresu prawa miejskiego był Bartłomiej Groicki - pisarz sądu wyższego prawa niemieckiego w Krakowie. Groicki zasłynął tym, że pisał wyłącznie w języku polskim i domagał rozpowszechniania polszczyzny w całym sądownictwie. Groicki opierał się w swych dziełach głównie na źródłach prawa niemieckiego (Zwierciadło Saskie, Weichbild Saski, CCC).
Dokonał luźnego tłumaczenia Karoliny, modyfikując ją z kierunku złagodzenia jej surowości. Dzięki temu tłumaczeniu CCC została również dostrzeżona przez sędziów, którzy włączyli ją do literatury wykorzystywanej przy orzekaniu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)