To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zasada kompetencyjności
Organy administracji publicznej mogą podejmować działania władcze w granicach swojej kompetencji i właściwości koniec 22.11.2010 (wyrażona została w art. 3. zd. 2 POPA)
każde działanie ingerujące w sferę praw i wolności jednostki, przewidziane w ustawach do podjęcia w określonych w nich okolicznościach, będzie mogło być podjęte tylko przez ten organ, który został w tych, albo w innych przepisach wskazany jako upoważniony do jego wykonania i będzie musiało być zrealizowane w taki sposób, że będzie można uznać je za realizujące zadania wyznaczone danemu organowi prawem pozytywnym (lub na jego podstawie) do wykonania
Zasada podejmowania działań władczych wyłącznie na podstawie przepisów powszechnie obowiązującego prawa materialnego (art. 3 zd. 2 POPA)
żaden organ podejmujący działanie władcze wobec jednostki nie może powołać jako jego podstawę prawną przepisu o charakterze ustrojowym czy procesowym.
ze sformułowań przepisów powszechnie obowiązującego prawa, wyznaczających stany, czy sytuacje, do których osiągnięcia zmierzać ma określony organ sprawujący władzę w państwie, nie można wyprowadzać wniosku, że upoważniają one taki organ do podjęcia jakiejkolwiek ingerencji w sferę praw i wolności jednostek (tak m.in. WSA w Rzeszowie w wyroku z 2008.02.27 II SA/Rz 706/07, NZS 2008/3/53) podobnie należy traktować przepisy określające dany organ jako „sprawujący kontrolę”, czy „sprawujący nadzór” nad innym podmiotem czy jego organem
podstawą prawną działań władczych nie mogą też być przepisy ustawowe regulujące jedynie tryb postępowania w danego typu sprawach upoważnienie do podjęcia działania władczego musi być jednoznaczne - wskazywać zarówno sytuację lub stan, jakie uzasadniają aktywność organu administrującego, jak i zalecać lub upoważniać do podjęcie takiego działania.
Zasada podejmowania działań władczych z zachowaniem trybu postępowania przewidzianego przepisami powszechnie obowiązującego prawa
1) wprowadza do porządku prawnego stan zaufania społeczeństwa i jednostki, że wszelkie ingerencje w prawa i wolności jednostek muszą następować w sposób uporządkowany, przewidywalny i jawny dla adresatów, a nie z zaskoczenia, bez zachowania jakiejkolwiek procedury
2) pozwala spodziewać się że ilekroć ustawodawca będzie przewidywał wkroczenie w sferę prawną jednostki, zastosuje taką formę ingerencji, która pozwoli na stosowanie już istniejących procedur, albo - sam ureguluje tryb postępowania
3) uznanie takiej zasady za powszechnie obowiązującą normę doprowadzi do nadania procesom interpretacji ustaw takiego kierunku, że nawet w przypadku milczenia czy niejednoznacznego wypowiedzenia się ustawodawcy w tych kwestiach, ukształtuje się linia orzecznictwa gwarantująca podporządkowanie każdego działania władczego administracji już obowiązującym procedurom
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)