To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zwyczaj międzynarodowy.
Zwyczaj międzynarodowy - postępowanie państw tworzące prawo. Zwyczaj może powstać, jeśli w podobnych sytuacjach państwa zachowują się i postępują jednakowo. Jednolita praktyka nie wystarczy, musi być to praktyka prawotwórcza.
Dla istnienia zwyczaju niezbędne są równocześnie:
- zgodna praktyka państw (element materialny) - działalność organów tych państw, wykraczająca poza sprawy czysto wewnętrzne. Do praktyki należą umowy międzynarodowe, oświadczenia składane w różnych okolicznościach, korespondencja i praktyka dyplomatyczna, akty ustawodawcze, mające znaczenie dla stosunków międzynarodowych, wyroki sądowe itp.
Praktyka państw:
Zbiorowa (zawieranie umów międzynarodowych, działalność organizacji międzynarodowych)
Indywidualna
Zewnętrzna (działalność dyplomatyczna)
Wewnętrzna (działalność ustawodawcza, sądowa i administracyjna)
Aby praktyka państw tworzyła prawo, musi być zgodna, a więc jednolita oraz nieprzerwana. Praktyka powinna być odpowiednio długotrwała, ale trudno mówić o jakimś określonym czasie
Państwa same tworzą normy wiążące je, ale żadnemu państwu nie można narzucić norm prawnych wbrew jego woli. Do powstania normy zwyczajowej wystarczy praktyka państw biorących udział w dziedzinie obrotu międzynarodowego i milczenie innych państw, które może być uznane za brak sprzeciwu (tolerowanie tej praktyki).
Państwa nowo powstałe, które nie brały udziału w tworzeniu zwyczaju, a wyrażają chęć nawiązania stosunków z innymi państwami i wejścia do społeczności międzynarodowej, tym samym uznają powszechnie obowiązujące normy prawne.
- przeświadczenie państw, ze ta praktyka tworzy prawo, czyli opinio iuris sive necessitatis (element subiektywny)
Opinio iuris może przejawiać się w różny sposób:
Może być zawarta w praktyce (postępowaniu) państw, która opiera się na milczącym uznaniu istnienia konkretnej normy prawnej
Może być zawarta w oficjalnych oświadczeniach państw
Zawarta w uchwałach (rezolucjach) organizacji międzynarodowych
Wynikać z umów międzynarodowych
Dowodem istnienia normy zwyczajowej może być:
ustawodawstwo wewnętrzne, oświadczenia składane przez przedstawicieli państw na konferencjach międzynarodowych
umowy międzynarodowe
doktryna i judykatura (środek pomocniczy)
Sprawa STATKU LOTUS (Francja v. Turcja)
Stały Trybunał Sprawiedliwości Międzynarodowej, 1927 r. Na morzu pełnym zderzenie parowca francuskiego „Lotus” i statku tureckiego Boz Koûrt, statek turecki zatonął. Turcy pociągają do odpowiedzialności karnej kapitana statku francuskiego. Francja zgłosiła sprzeciw - jurysdykcja państwa w stosunku do obywateli znajdujących się na statku na morzy pełnym przysługuje wyłącznie państwu bandery.
(…)
… się na ograniczenie jej jurysdykcji nie można takiego ograniczenia domniemywać. Wstrzymanie się (zaniechanie) od wszczynania postępowania może być dowodem zwyczaju - ale tylko, jeśli państwo wstrzymujące się było świadome istnienia obowiązku zaniechania. Sprawa SZELFU KONTYNENTALNEGO MORZA PÓŁNOCNEGO (Dania, Holandia v. RFN) Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości 1969 r. Delimitacja szelfu kontynentalnego przez Danię i Holandię dokonywana była zgodnie z postanowieniami Konwencji genewskiej z 1958 r. o szelfie kontynentalnym (zasada ekwidystansu- zasada równych odległości- w braku porozumienia - jednostronne oświadczenia). RFN protestuje, gdyż ze względu na niekorzystne ukształtowanie geograficzne wybrzeża zastosowanie metody ekwidystansu jest niesprawiedliwe. Dania i Holandia stronami Konwencji Genewskiej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)