Proste formy czynności operacyjnych. Proste formy realizacji metod operacyjnych to: wywiad, obserwację, pracę z osobowymi źródłami informacyjnymi, korzystanie z danych ewidencji i zbiorów informatycznych, zakup kontrolowany, przesyłka kontrolowana, stosowanie techniki operacyjnej. Wywiad należy do najpowszechniej stosowanych czynności policyjnych. Może on być przeprowadzony w sposób jawny (wówczas, w zależności od tego kto i do jakich celów go zlecił, należy do czynności administracyjno-porządkowych lub procesowych) lub dyskretny (poufny albo nawet tajny). W tym ostatnim przypadku jest on czynnością o charakterze operacyjnym. Jego celem jest uzyskanie informacji o osobie (osobach) lub o zdarzeniu. Zwykle przeprowadza się go w celu sprawdzenia, czy jakieś zdarzenie rzeczywiście miało miejsce, dla wstępnego sprawdzenia alibi, zebrania informacji o czyimś trybie życia, zachowania w określonym czasie, kontaktach itp. Wywiad taki może być przeprowadzony w miejscu pracy osoby znajdującej się w zainteresowaniu policji, w jej środowisku sąsiedzkim, towarzyskim. Obserwacja jest działaniem polegającym na tajnym śledzeniu osoby w konkretnych sytuacjach, celem rozpoznania i udokumentowania jej zachowań. Obserwacja może być towarzysząca, gdy osoba obserwowana przemieszcza się (pieszo lub pojazdem) a zespół obserwatorów podąża za nią, lub stacjonarna, gdy istotne jest pojawienie się osoby w określonym miejscu l jej zachowanie w tym miejscu. Może być ona ciągła, gdy osoba obserwowana jest w sposób ciągły przez jakiś czas lub okresowa, gdy prowadzi się j ą tylko w określonych godzinach, porach dnia. Cele obserwacji mogą być różne. Najczęściej chodzi o rozpoznanie gdzie dana osoba bywa, z kim, kiedy i gdzie się spotyka, czy w toku tych spotkań dzieje się coś szczególnego (np. przekazywanie jakiś przedmiotów czy dokumentów). Celem obserwacji może być też gromadzenie informacji o osobie, jej stylu życia, zwyczajach, upodobaniach itp., co może mieć znaczenie przy planowaniu innych czynności operacyjnych. Obserwacja ma sens wówczas, gdy obserwowane fakty są w jakiejś formie dokumentowane: w formie notatek, zdjęć fotograficznych lub za pomocą techniki wideo. Doniosłość informacji uzyskanych w toku obserwacji bywa ogromna, ale też stosowanie j ej bywa bardzo trudne i zawsze jest bardzo kosztowne, angażujące duże zespoły ludzkie, samochody i sprzęt specjalistyczny (np. samochody wyposażone w peryskopy, specjalne kamery wideo, aparaty fotograficzne). Praca z osobowymi źródłami informacyjnymi stanowi niezwykle ważny element pracy operacyjnej każdej policji. Tajnych informatorów dzieli się na kilka kategorii, według różnych kryteriów. Jednym z nich jest długotrwałość współpracy (informatorzy stali lub doraźni, pozyskani do jednej konkretnej sprawy). Innym kryterium jest status informatora: czy jest to osoba wywodząca się ze środowiska przestępczego i tkwiąca w nim, która dla jakiś własnych korzyści podjęła współpracę lub została do tej współpracy nakłoniona, czy też osoba, która z racji zawodu ma kontakt z takim środowiskiem (np. kelner, szatniarz, taksówkarz, sprzedawca). Tajni informatorzy (konfidenci, tajni współpracownicy) podejmują współpracę z policją z różnych motywów. Najczęściej są do tej współpracy werbowani („pozyskiwani"). Argumentami wykorzystywanymi przy werbunku może być życzliwość policji, polegająca np. na tolerowaniu jakiejś półlegalnej działalności, rezygnacja ze ścigania drobnego przestępstwa lub wykroczenia (np. drogowego), ochrona przed niebezpieczeństwem grożącym ze strony świata przestępczego, pomoc w rozwiązaniu jakiegoś problemu życiowego czy zawodowego. Natomiast policje (i służby specjalne) niechętnie na ogół korzystają z usług informatorów którzy współpracę deklarują samorzutnie, motywując ją sympatią do policji, patriotyzmem itp., wychodząc z założenia, że tego typu informator nie w pełni znajduje się pod kontrolą i może doprowadzić do dekonspiracji. Już zwerbowany informator jest później wynagradzany za dostarczone informacje w sposób proporcjonalny do rodzaju i wartości informacji, i w sposób odpowiadający jego statusowi społecznemu, i oczekiwaniom. Zwykle są to premie pieniężne, ale mogą też być inne formy wynagradzania (prezenty, alkohol). Wynagrodzenie informatorów wypłacane jest z funduszu operacyjnego. Zasadą jest pełne zakonspirowanie informatora, który w kontaktach z policją posługuje się uzgodnionym pseudonimem, którym sygnuje swe ewentualne meldunki. Również spotykający się z informatorem policjant („prowadzący") w swoich meldunkach przekazując uzyskane od niego informacje nie wymienia nigdy jego nazwiska, a jedynie pseudonim. Zasadą powszechnie akceptowaną w policjach na świecie jest pełne i absolutne zapewnienie konfidentowi dyskrecji, tak w okresie współpracy, jak i po jej zakończeniu. Nie mając pełnej gwarancji swej anonimowości informator nigdy nie będzie pełnowartościowym i w pełni szczerym współpracownikiem policjanta prowadzącego. Prawdziwe personalia informatora powinny być ujęte tylko w tajnej ewidencji policyjnej, do której dostęp może mieć tylko bardzo ograniczone i ściśle określone grono funkcjonariuszy. Zasadą jest, że informator ma tylko jednego prowadzącego, z którym spotyka się w umówionych miejscach, ewentualnie jest wywoływany w umówiony wcześniej sposób. Zarówno spotkania, jak i ich wywoływanie powinny być realizowane z zachowaniem zasad tajności i dyskrecji. Zakłada się, że każdy funkcjonariusz operacyjny powinien mieć kilku stałych tajnych informatorów. Korzystanie z danych ewidencji i zbiorów informatycznych
(…)
… przepadkowi, albo których wytwarzanie, posiadanie, przewożenie lub obrót którymi są zabronione), lub na wręczeniu lub przyjęciu korzyści majątkowej („łapówki") w celu sprawdzenia uzyskanych wcześniej wiarygodnych informacji o przestępstwie, o jego sprawcy (sprawcach) albo dla uzyskania dowodu (por. art. 19 a ustawy o policji, art. 10a ustawy o Urzędzie Ochrony Państwa). Stosowanie techniki operacyjnej…
…, przy czym wymagany otwór może być średnicy mniejszej niż średnica szpilki. Wymiary zminiaturyzowanej kamery tv dokonującej transmisji pozwalają umieścić ją niemal wszędzie. Ostatnie lata przyniosły też rozwój aparatury umożliwiającej wykorzystanie tzw. ulotu elektromagnetycznego czyli naturalnej dla większości komputerowych monitorów emisji promieniowania, które można przechwycić i następnie odtworzyć…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)