To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dyplomacja II RP po konferencji w Locarno (str. 304-312)
Kwestia poszerzenia mocy prawnej traktatu arbitrażowego, w tym potwierdzenie istniejących traktatów md. (pacta sunt servanda) oraz statusu granic m-państwowych. Pozorne osłabienie relacji Pol-Fra: zmiana na stanowisku ambasadora franc. w W-wie.
Na mocy Locarno w II 1926 miały zostać członkiem Ligi Narodów miały zostać Niemcy, w rezultacie Skrzyński podjął działania uzyskania takiego samego statusu dla Polski, wskutek weta Brazylii obie decyzje odłożono. (W Polsce „przewrót majowy”, Piłsudski był sceptyczny wobec idei LN, stad Polska straciła szansę na miejsce w RLN).
26 marca 1926 przedłużenie traktatu polsko-rumuńskiego: wprowadzenie Rumunii w orbitę państw antyniemieckich oraz ustabilizowanie kwestii wspólnej granicy, dla Rumunów była to ważna próba uregulowania problemu besarabskiego, dotyczącego polskich majątków w tym regionie.
Na konferencji w Locarno (str. 297-304)
Polska w 1925: pełne stos. dypl. z 29 państwami, ponad 100 placówek dypl. w 35 państwach. Polska mogła dołączyć do Locarno, dopiero w II części po skończeniu negocjacji w sprawie paktu reńskiego (FRA, WBR, NIE, WŁO, BLG)), nikt nie potrafił jednak oficjalnie zaprosić delegacji II RP i potwierdzić jej statusu. Dodatkowo negocjowano dwa traktaty arbitrażowe (m.in. polsko-niemiecki oraz niemiecko-czechosłowacki z gwarancjami ze strony Francji) oraz tzw. „wspólny list” (załączono do niego projekty traktatów polsko-francuskiego i francusko-czechosłowackiego). W relacjach polsko-francuskich siła ciężkości została przeniesiona na sprawy polityczne, zamiast dotychczasowych wojskowych, co spowodowało, że osłabione zostały dobre stosunki obu sztabów generalnych. Na pocieszenie udało się Skrzyńskiemu uzyskać ustne zapewnienie od Brianda i Chamberlaina, poprawiające nieco bilateralne stosunki. Potwierdzało to m.in. wiarygodność Polski jako kredytobiorcy w obliczu palącej potrzeby zaciągania finansowych zobowiązań międzynarodowych jako rezultat wprowadzanych reform Grabskiego. W Polsce odbiór Locarna był nad wyraz negatywny. Skrzyńskiemu udało się utrzymać tekę MSZ w kolejnym rządzie. Traktaty Lokarneńskie podpisano 1 grudnia 1925 w Londynie.
Konkordat ze Stolicą Apostolską (str. 278-287)
15 IV 1918 Achille Ratti wizytatorem watykańskim na Polskę i Litwę, 1919 oficjalne otwarcie nuncjatury w W-wie. Początek rozmów: 1920 (Rataj i Ratti). Lorenzo Lauri - nowa koncepcja polityki Wschodniej Watykanu. Głównym negocjatorem strony polskiej został brat premiera Stanisław Grabski (potwierdzało to tezę, że W. Grabski do realizacji trudnych spraw wyznaczał tylko zaufanych ludzi). Od negocjacji Grabskiego w Rzymie odsunięto episkopat oraz opinię publiczną. W ich trakcie 11 XII 1924 podniesiono do rangi ambasady polskie poselstwo w Watykanie. Bez sprzeciwu strony polskiej wyrażono zgodę na pełną autonomię Kościoła w PL (w tym niezależności do władz państwowych). Istotnym problemem negocjacji były kwestie majątkowe oraz polityczne, sprawy wiary nie nastręczały szczególnych wątpliwości. Podpisano umowę dn. 10 II 1925.
(…)
…. Jednak w wyniku planu Dawesa, dzięki któremu Niemcy dostały moratorium na spłatę, Polska także chciała uchylić się od zapłaty. Stąd właśnie ta umowa rozrachunkowa. Sprawa została rozwiązana jesienią 1929 roku przyjęciem planu Younga znosił on wszelkie pretensje finansowe Niemiec wobec dawnych państw sprzymierzonych. Z Polski został na tej podstawie zdjęty dług wobec Komisji Odszkodowań, Anglia i Francja wymogły…
… dyplomacji.
- podpisanie umowy likwidacyjnej prowadziło do podpisania układu haskiego - -20.01.1930 roku - polska przystąpiła do planu Younga, zwolniona została także od spłaty części przedwojennego długu niemieckiego.
- wracając do sprawy traktatu handlowego z Niemcami, sformułowali oni warunki przystąpienia czyli przyznanie szerokich uprawnień w zakresie wyjazdu Niemców do Polski, pobytu i osiedlania…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)