To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Charakter systemu partyjnego III RP - fazy rozwoju
W Polsce można wyodrębnić dwie wyraźne odmienne w charakterze fazy systemu partyjnego. Pierwsza faza to okres od 1989 (od Okrągłego Stołu) do 1993 r., a druga to okres funkcjonowania parlamentu drugiej kadencji (1993-1997).
Pierwsza faza rozwoju systemu partyjnego - faza genetyczna
Można wskazać kilka zasadniczych cech ówczesnego mechanizmu rywalizacji międzypartyjnej.
- nastąpiła marginalizacja polityczna partii mających związek z komunistyczną przeszłością. Dotyczyło to ugrupowań o lewicowej opcji ideologiczno-programowej.
- System partyjny nabierał cech układu trójpolarnego, choć wciąż dominowało nastawienie centroprawicowe (partie lewicowe definiowały nową tożsamość)
- fragmentaryzacja systemu partyjnego (w Sejmie 29 partii i ugrupowań politycznych, a z nich aż 11 dysponowało jednym mandatem)
- powstał system partii małych (żadnej partii nie udało się przekroczyć progu 15% głosów wyborczych)
- większość partii o rodowodzie postsolidarnościowym stało się ugrupowaniami relewantnymi (żadna partia nie miała statusu siły dominującej w parlamencie)
- tworzenie gabinetów wielopartyjnych liczących od czterech (gabinet J. Olszewskiego) do siedmiu partii (gabinet H. Suchockiej). Koalicje większościowe; w latach 1989-93 zostało sformowanych aż sześć gabinetów.
- proces przetargów gabinetowych przybrał charakter unipolarny, z dominacją formacji ugrupowań postsolidarnościowych usytuowanych na prawo od centrum parlamentarnego systemu partyjnego.
Druga faza rozwoju systemu partyjnego (1993-1997) - faza konsolidacji
- koncentracja systemu partyjnego (tylko sześć partii wprowadziło swych reprezentantów do Sejmu; wśród nich znalazły się również ugrupowania o rodowodzie postkomunistycznym, które były poprzednio izolowane)
- system partyjny nabrał cech układu dwublokowego (pierwszy - partie o rodowodzie postkomunistycznym, drugi - partie centroprawicowe)
- SLD i PSL dysponowały relewancją rządową, wchodząc w skład kolejnych gabinetów koalicyjnych.
- zasadą stało się tworzenie minimalnie zwycięskich koalicji gabinetowych
- system przetargów gabinetowych został uproszczony, przynajmniej jeżeli chodzi o liczbę układających się stron (stworzono trzy gabinety koalicyjne, - Pawlaka, Oleksego i Cimoszewicza - a ich przeciętna trwałość wynosiła 14 miesięcy)
- w 1993 r. dominujący okazał się podział socjopolityczny o ekonomicznym charakterze (chwilowo konflikt aksjologiczny osłabł, a w 1995 r. w wyborach prezydenckich znów się ujawnił). Linię podziału wyznaczają kwestie aksjologiczne, wspierane argumentami natury historycznej
- w wyborach w 1997 r. w parlamencie znalazło się pięć partii i ugrupowań politycznych. Koalicja rządząca (AWS i UW) dysponuje absolutna większością mandatów w Sejmie. Powstał układ rywalizacji o znacznie symetrycznych właściwościach.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)