To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
UŻYTKOWANIE LASU, PRZEMYSŁ DRZEWNY, HANDEL DRZEWNY W 1807 roku rząd Księstwa Warszawskiego podjął uchwałę w sprawie sprzedaży „ takiej ilości drzewa, jaka bez ogołocenia i szkody z tychże wydana być może". Uaktualniono więc pruską taksę na drewno (1809) wprowadzając podział obrębów w leśnictwach na 4 klasy powierzchniowe z odpowiednim zróżnicowaniem cen według możliwych do pozyskania sortymentów i wymiarów drewna.
Zarówno w lasach rządowych jak i prywatnych utrzymywał się nadal system sprzedawania na pnie wyznaczonych powierzchni zrębowych przedsiębiorcom i kupcom drzewnym. Sprzedaże odbywały się w formie publicznych licytacji lub z „wolnej ręki".
Wyrąb i wyróbka miały odbywać się zgodnie z planami gospodarstwa leśnego, pod nadzorem administracji leśnej.
Wyjątek stanowiły rządowe lasy górnicze, o łącznej powierzchni 135 tys. ha, stanowiące bazę zaopatrzeniową dla intensywnie rozbudowanego rządowego przemysłu górniczo-hutniczego. Roczne zapotrzebowanie na drewno z lasów górniczych wahało się od 250 do 300 tys. m3. Gospodarka tą mas. drzewną była bardzo nieracjonalna i rozrzutna. Niewielką część stanowiło drewno budowlane i użytkowe, aż 98% pozyskanego surowca szło na węgiel drzewny i opał do zakładów hutniczych.
W połowie XIX wieku udział sortymentów opałowych w krajowej konsumpcji drewna wynosił prawie 90%. Lasy państwowe nie prowadziły wyróbki i sprzedaży drewna we własnym zakresie, nie dysponowały potrzebną ilością środków pieniężnych na prace odnowieniowe, pielęgnacyjne i zalesieniowe. W 1866 roku wydany został zakaz sprzedaży detalicznej drewna z bieżących cięć dla miejscowej ludności. Odtąd miała się ona zaopatrywać u kupców drzewnych zakupujących całe zręby. Wobec sta wiania przez nich zbyt wygórowanych cen przyczyniło się to do gwałtownego wzrostu kradzieże drewna z lasu.
W Królestwie Polskim dość ważną rolę gospodarczą spełniały tzw. „lasy spławne", obejmujące leśnictwa rządowe nad Pilicą, Bugiem i Narwią W leśnictwach tych wyrabiano tzw. browarkę (okorowane pnie drzewne różnej długości i grubości dla celów opałowych), którą spławiano do rządowego magazynu drzewnego w Warszawie.
Przemysł drzewny w Królestwie Polskim w pierwszej połowie XIX wieku stał na bardzo niskim poziomie. Niewielkie możliwości zbytu drewna, a więc niska dochodowość z lasów nie zachęcały do inwestowania w przemysł drzewny. Przecieranie drewna odbywało się piłami ręcznymi, istniejąc tartaki były jednotrakowe i o słabej konstrukcji.
Zaczęły stopniowo zanikać tradycyjne formy przerobu drewna (wypalanie popiołu, potażu, pędzenie smoły, dziegciu, terpentyny i wypalanie węgla).
W 1858 roku na terenie Królestwa Polskiego było 37 papierni. Niektóre z nich wprowadzały stopniowo przerób, oprócz szmat i słomy, również surowca drzewnego. Już w latach 20-tych XX wieku istniała w Marymoncie papiernia wyrabiająca papier ze słomy i łyka lipowego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)