To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Umowa o pracę.
Umowa o pracę jest dwustronną czynnością prawną konsensualną, zobowiązującą, odpłatną. Dochodzi do skutku, gdy obie strony złożą zgodne oświadczenie woli określające rodzaj pracy, termin jej rozpoczęcia oraz wynagrodzenie za pracę. Charakter zobowiązaniowy umowy o pracę polega na tym, że pracownik zobowiązuje się do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy za wynagrodzeniem. Umowa o pracę jest umową starannego działania, a nie rezultatu. Pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy. Umowa o pracę jest czynnością prawną przysparzającą pracownikowi wynagrodzenia za pracę, a pracodawcy dającą pracę pracownika. Umowa o pracę jest czynnością prawną odpłatną, a prawo do wynagrodzenia prawem nie zbywalnym, a więc pracownik nie może skutecznie zrzec się prawa do wynagrodzenia ani prawa tego przenieść na inną osobę.
Treść umowy o pracę obejmuje postanowienia, co do których strony złożyły zgodne oświadczenie woli. Zgodnie z art. 29 § 1 kp umowa o pracę powinna zawierać postanowienia dotyczące rodzaju pracy i wynagrodzenie odpowiadające rodzajowi pracy, miejsca jej wykonywania oraz termin rozpoczęcia pracy. Składnikiem koniecznym umowy o pracę jest jedynie określenie rodzaju pracy. Nie mogą być więc uznane za umowy o pracę porozumienia obejmujące samo zobowiązanie pracownika do świadczenia nie określonej pracy i zobowiązanie pracodawcy do zatrudnienia pracownika na nieokreślonym stanowisku.
Wynagrodzenie za pracę z uwagi na fakt, że jest elementem złożeniowym w stosunku do postanowienia określającego rodzaj pracy, nie jest elementem koniecznym do ustalenia istnienia umowy o pracę. Postanowienia umowne przewidujące całkowitą lub częściową nieodpłatność pracy są zgodne z art. 18 § 2 kp nieważne, a w ich miejsce mają zastosowanie odpowiednie przepisy płacowe.
Podobnie rodzaj umowy o pracę nie może być uznany za konieczny element umowy o pracę. Zgodnie bowiem z przeważającymi poglądami doktryny, umowa, która nie została określona jako terminowa, traktowana jest jako umowa zawarta na czas nie określony. Do elementów koniecznych umowy o pracę w żadnym też wypadku nie można zaliczyć terminu rozpoczęcia pracy, zgodnie bowiem z treścią art. 26 kp, jeżeli umowa o pracę nie zawiera terminu rozpoczęcia pracy, stosunek pracy nawiązuje się w dniu zawarcia umowy. Przepis art.. 29 § 1 kp nie może być traktowany jako przepis zawierający wyszczególnienie wszystkich koniecznych składników umowy o pracę. Porozumienie zawierające zobowiązanie pracownika do wykonywania pracy określonego rodzaju, na rzecz pracodawcy, oraz zobowiązanie pracodawcy do zatrudnienia pracownika przy pracach odpowiadających temu rodzajowi, jest umową o pracę powodującą zgodnie z art. 22 § 1 kp nawiązanie stosunku pracy, nawet jeżeli strony nie wypowiedziały się co do innych składników wymienionych w art. 29 § 1 kp. Jeżeli brak jest określenia innych składników umowy, określonych w art. 29 § 1 kp, to w ich miejsce stosuje się odpowiednie przepisy Kodeksu pracy itp.
(…)
… jest więc zawieranie umów na okres próbny przekraczający 3 miesiące.
Umowa na czas określony jest odmianą terminowej umowy o pracę i zawierana jest bądź do końca okresu ustalonego kalendarzowego, bądź do momentu dającego się w czasie oznaczyć przez wskazanie faktu, który powinien w przyszłości nastąpić. Kodeks pracy nie przewiduje wyraźnych ograniczeń co do długości trwania umowy na czas określony. Nie wynika jednak z tego wniosek, że strony mogą ustalać dowolnie długi okres trwania tej umowy. Zawarcie umowy na czas określony np. na 10 lat nie da się w zasadzie pogodzić ze społeczno- gospodarczym celem umowy na czas określony, skoro nie znajduje uzasadnienia w potrzebie wykonania czasowo określonych zadań przez konkretnego pracownika. Tak określone umowy mogą być uznane za nieważne z mocy art. 18 § 1 kp i traktowane…
… tego stosunku prawnego.
W związku z tym dla pracodawcy jest bardzo ważne, aby pracę wykonywała osoba, której kwalifikacje i właściwości psychofizyczne w miarę możliwości poznał, na której może polegać.
Art. 447 kodeksu zobowiązań, stanowiąc, że pracownik, którym może być tylko osoba fizyczna obowiązany jest pełnić pracę osobiście, zastrzegał co prawda: „jeżeli z umowy lub okoliczności nie wynika nic innego…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)