Natomiast przy zgrzewaniu podczerwienią, temperatura na powierzchni czołowej wzrasta wolniej niż w przypadku konwencjonalnego zgrzewania doczołowego, a rozkład temperatury jest bardziej równomierny.
Analiza czasowego przebiegu temperatur pozwala zauważyć, iż w przypadku tradycyjnego zgrzewania doczołowego powierzchnia czołowa przez cały okres stapiania posiada temperaturę elementu grzejnego, podczas gdy w przypadku zgrzewania promieniami podczerwonymi powierzchnia czołowa rury uzyskuje pożądaną temperaturę dopiero w fazie końcowej. Można więc mówić tu o stapianiu łagodniejszym, a raczej o uplastycznianiu, zwłaszcza iż wiadomo jest, że nie tylko temperatura, lecz również czas jej utrzymania wywiera silny wpływ na ewentualny rozkład ciepła w tworzywach termoplastycznych (rys. 3a i rys. 3b).
Dzięki zgrzewaniu bezdotykowemu nie dochodzi do zanieczyszczenia powierzchni czołowych rur promiennikiem grzejnym. Nie trzeba również czyścić promiennika po każdym zgrzewaniu, gdyż nie występuje przyklejanie się materiału (co szczególnie w przypadku polifluorku winylidenu - PVDF stanowi istotny problem).
Ponadto całkowicie pomija się fazę wyrównywania, wielokrotnie przysparzającą problemów podczas tworzenia się wypfywki.
Wytwarzanie nacisku połączenia
Drugą istotną różnicą w porównaniu z tradycyjnym zgrzewaniem doczołowym jest wytwarzanie nacisku połączenia poprzez określony odcinek między łączonymi płaszczyznami, tzn. określoną drogę łączenia, a nie poprzez sprężynę, jako integralną część urządzenia.
W przypadku sprężyny znany jest bezpośredni związek: ugięcie sprężyny x stała sprężyny = nacisk sprężyny
ugięcie sprężyny
nacisk sprężyny
Ta sama analogia zachodzi również w przypadku łączenia. Zamiast stałej sprężyny mamy tu do czynienia z lepkością stopionego materiału. Wynika z tego równanie: droga łączenia x wskaźnik topienia = nacisk łączenia
głębokość stopienia
droga łączenia
nacisk łączenia
Korzyści są oczywiste:
Ze względu na to, iż wytwarzanie nacisku łączenia następuje przez zastosowanie ogranicznika ruchu, powtarzalność jest bardzo duża (określona droga łączenia).
Niewielka wypływka o określonej wielkości w nieznacznym tylko stopniu zmniejsza przekrój rury, nie utrudnia przepływu medium i ogranicza wielkość obszarów martwych. Z uwagi na to, że siła łączenia nie zależy od siły zwierania, można zignorować siły tarcia oraz siły bezwładności masy. Nie mają one wpływu na zgrzewanie.
Natomiast podczas tradycyjnego zgrzewania doczołowego pragnienie uzyskania z jednej strony krótkich czasów przełą-czeniowych (tzn. dużych sił przyspieszania) oraz z drugiej stro
(…)
….
Natomiast podczas tradycyjnego zgrzewania doczołowego pragnienie uzyskania z jednej strony krótkich czasów przełą-czeniowych (tzn. dużych sił przyspieszania) oraz z drugiej strony dokładnego nacisku łączenia (po części bardzo małych sił zwierania) może prowadzić do konfliktu interesów i tym samym do nieodtwarzalnych charakterystyk zgrzewania (różne wielkości zgrzein, rozrzut trwałości połączeń zgrzewanych itd.).
Typy maszyn
Georg Fischer ma w swojej ofercie dwie zgrzewarki na promieniowanie podczerwone. Poręczna w obsłudze i o zwartej konstrukcji zgrzewarka typu IR 63 (rys. 4a) przeznaczona jest do spajania rur o średnicy od 20 do 63 mm, a zgrzewarka IR 225 (rys. 4b) - o średnicy od 63 do 225 mm. Obie maszyny nadają się do zgrzewania polifluorku winylidenu (PVDF) oraz polipropylenu (PP).
Podczas projektowania…
… czasy przełączania oraz równomierny i powolny wzrost nacisku łączenia w ostatniej fazie procesu łączenia.
- Precyzyjne urządzenie pomiarowe (potencjometr) gwarantuje dokładne nastawienie drogi łączenia (długości zakładki zgrzeiny).
- Posługując się zgrzewarką typu IR 63, można za pomocą zdejmowalnych sanek oraz dodatkowych kabli przedłużających wykonywać zgrzeiny na istniejącej instalacji.
Wyniki…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)