To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
TRYB ZAWIERANIA KONKORDATU
Zawarcie konkordatu , następuje przez zgodne oświadczenie woli stron , jakimi są: Stolica Apostolska i najwyższe organy władzy danego państwa, kompetentne do zawierania umów międzynarodowych. Konkordat powstaje w procesie negocjacji, w którym wyróżnia się dwa etapy:
pierwszym z nich są formalne negocjacje, czyli interakcje między kompetentnymi przedstawicielami obu stron: Stolicy Apostolskiej i danego państwa, działającymi zgodnie z obowiązującą w tej dziedzinie procedurą, w celu ustalenia takiego tekstu konkordatu, na które obie strony wyrażą zgodę.
drugi tworzą działania dotyczące realizacji umowy, będącej formalnym rezultatem negocjacji.
Na pierwszym z tych etapów następuje przygotowanie tekstu umowy konkordatowej przez pełnomocników obu stron w drodze rozmów. Ze strony Stolicy Apostolskiej kompetencje do prowadzenia tego rodzaju negocjacji otrzymuje legat papieski, a ze strony państwowej kompetencje te posiada rząd, a ściślej mówiąc premier lub minister spraw zagranicznych, w granicach określonych w Konstytucji. Prowadzenie tego typu negocjacji odbywa się z zachowaniem procedury określonej przez Konwencję Wiedeńską o prawie traktatów z dnia 23 maja 1969 roku.
Negocjacje zmierzające do zawarcia konkordatu prowadzone są z udziałem ekspertów z zachowaniem dyskrecji wobec osób postronnych aż do momentu uroczystego podpisania. Przed uroczystym podpisaniem dokumentu następuje parafowanie, czyli złożenie przez pełnomocników parafy (pierwszych liter imion i nazwisk) pod umową. Jest to nadanie umowie uroczystego charakteru jak również oznacza że uzgodnienie tekstu zostało zakończone. Złożenie podpisu pod dokumentem konkordatowym w imieniu Stolicy Apostolskiej dokonuje legat papieski, który prowadził rokowania, natomiast ze strony państwa ten przedstawiciel rządu, który zgodnie z ustawą konstytucyjną otrzymał upoważnienie do kierowania rokowań. Konkordat jako uroczysta umowa międzynarodowa podlega ratyfikacji. Ratyfikacja oznacza włączenie go jako umowy międzynarodowej do ustawodawstwa wewnętrznego.
Ze strony państwowej złożenie podpisu ratyfikacyjnego pod tekstem konkordatu dokonuje głowa państwa, na przykład Prezydent, zaś ze strony Stolicy Apostolskiej ratyfikacji dokonuje Papież. Po złożeniu podpisów następuje opublikowanie tekstu w organie oficjalnym danego państwa oraz w organie prasowym Stolicy Apostolskiej.
W odpowiednim czasie po ratyfikacji następuje wymiana not ratyfikacyjnych przez upoważnione do tego osoby. Wejście w życie umowy konkordatowej następuje w czasie określonym w klauzuli końcowej. W okresie między podpisaniem a ratyfikacją umowa konkordatowa nie jest prawnie wiążąca dla stron, ale zgodnie z zasadą dobrej wiary, strony po jej podpisaniu winny powstrzymać się od wszelkich czynności, które spowodowałyby utrudnienie lub uniemożliwienie jej wykonania po ratyfikacji.
(…)
… gwarancję wolności religijnej oraz klauzule końcowe. Przedmiotem gwarancji jest uzewnętrznienie przekonań religijnych w życiu publicznym takich jak: uprawiania kultu publicznego, nauczania religii w szkołach publicznych, spełniania praktyk religijnych w państwowych zakładach zamkniętych. Gwarancje konkordatowe służą więc realizacji gwarancji konstytucyjnych.
ZASADY DOTYCZĄCE SKUTECZNOŚCI KONKORADTU
Z faktu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)