To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Tradycja filologiczna:
Około trzystu lat przed naszą erą ustaliła się nazwa ścisłego, naukowego stosunku do przedmiotu badania - „miłość słowa”, czli filologia. Jednak sama metoda badawcza ma daleko starsze korzenie, a sięgają one mniej więcej IV-V wieku przed naszą erą i polegała na obserwacji języka, spekulacjach etymologicznych dotyczących użytych słów, ustalaniem gramatyki. Podstawowym materiałem do badania przez filologa jest tekst literacki tylko w wersji zapisanej; kultura oralna nie podlegała badaniu filologicznemu. Analiza biegła dwutorowo - na pierwszym planie było badanie języka, a poprzez badanie języka, filolog zgłębiał treść tekstu (w pojęciu filologii badanie języka równało się z badaniem dzieła, bo w języku „mieści się” treść). Zatem nauka filologiczna obejmowała:
badania nad językiem
badanie nad stylistyką
studia literackie
teorię literatury
Oczywiście zainteresowania badaczy były nierówno rozłożone między kwestią literacją i językową dzieła, z naciskiem na tę ostatnią. w dobie hellenistycznej zajmowano się w zasadzie tylko językiem
szkoła aleksandryjska dodała zainteresowanie historią kultury, jako tłem dla dzieła literackiego.
- metoda badania językowego i realiów z ośrodkiem w Aleksandrii
- metoda interpretacji filologicznej z ośrodkiem w Pergamonie
* obie metody tworzą kanon filologiczny
Filologia jeszcze w czasach greckich dookreśliła zakres i metodykę badań, oraz doprowadziła do szczytu metody badań.
Oddanie do badania filologowi każdego tekstu pociąga za sobą konsekwencję - zatarcie granic między dziełem lietrackim, a nieliterackim. W teorii oddzielił je Arystoteles, ale w praktycznych badaniach wszystkie teksty zostały zrównane. Wyznacznikiem literackości tekstów była kategoria piękna:
„Oznaką dzieła artystycznego jest zamiar i skutek artystyczny (…)” - niefilologiczna definicja dzieła literackiego.
Styl w filologii jest ukształtowaniem języka dla celu, któremu służy. Ogranicza się do rozpoznania tropów i figur, ponadtwo styl jest rzeczywistością ogólną (nie może być zsubiektywizowaną, bo subiektywne jest piękno, a piękno jest cechą, nie podlega badaniu naukowemu). Treść dzieła literackiego:
Pozostaje w związku z życiem pozaliterackim
- znajomość życia i realiów - dzięki literaturze poznajemy i rozumiemy życie, a życie pozwala zrozumieć literaturę.
Elementy warunkujące treść - realia:
- ich ustalenie i objaśnienie należy do pracy filologa
(…)
… do pracy filologa
- dla starożytnych dzieło literackie było naśladowaniem (za pośrednictwem słowa) natury (mimesis)
- obrazowość
* teoria obrazowości poezji stoi do teorii mimetycznej w stosunku skutku do przyczyny
Kompozycja:
odpowiada na pytanie „jak pomiescić” rzeczywistość w naśladownictwie słownym
dzieło literackie powinno być wierne wymiarom czasowym, kolejności zdarzeń itp. W świecie pozaliterackim
- trzy jedności teatru greckiego
- budowa opowiadania w eposie homeryckim
c) opowiadanie (dzieło literackie) powinno być skomponowane wg porzadku naturalnego (ew. logicznego) Aspekt rodzajowości:
genos - jest dany przez bóstwo jako miara i linia twórczości
największą ambicją twórcy jest wypełnienie słowem Rodzaju, poddanie się jego prawom
sfera piękna, sfera oceny:
- piękno to zgodność utworu z własnyą…
…, a nie przybudówka do innych nauk
* nie jest krytyką, bo ta polega na porównaniu rzeczy poszczególnej z ogólną
Kanon metodyczny:
faza krytyki
- obejmuje krytykę tekstu
faza hermeneutyki
- obejmuje interpretację, realia (język i histrię - podejście obiektywne) oraz bada dzieło jako indywidualność, realizację rodzaju literackiego (podejście subiektywne)
faza charakterystyki indywidualnej
* do każde z tych faz…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)