To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Świadectwo pracy - treść, zasady wydawania i prostowania
Z mocy art. 97 § l k.p. każdy pracodawca ma obowiązek sporządzić i dostarczyć pracownikowi świadectwo w sytuacji, gdy ustanie między nimi stosunek pracy. Nie są świadectwami pracy zaświadczenia stwierdzające sam fakt zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy i ewentualnie inne okoliczności z tym związane (np. wysokość wynagrodzenia za pracę), wystawione w trakcie trwania stosunku pracy na wniosek pracownika lub na żądanie organów państwowych.
Świadectwo pracy jest ważnym narzędziem racjonalnej polityki zatrudnienia. Stanowi dla kolejnego pracodawcy oficjalne źródło wiadomości o faktach mających znaczenie dla oceny przydatności pracownika oraz dla ukształtowania niektórych jego uprawnień (np. urlopowych, dodatków i gratyfikacji z tytułu wysługi lat). Jest też ważnym dowodem w postępowaniu przed organem ZUS o ustalenie prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego.
W ograniczonym zakresie świadectwo służy też osobom trzecim (np. wierzycielowi dochodzącemu alimentów z wynagrodzenia za pracę).
Problematykę świadectwa pracy reguluje, poza art. 97 i 99 k.p., rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania .
Świadectwo powinno być wydane z urzędu, bezpośrednio do rąk pracownika lub upoważnionej przez niego osoby, w dniu, w którym ustaje stosunek pracy. Jeżeli wydanie świadectwa w tym dniu nie jest możliwe, pracodawca, nie później niż w ciągu 7 dni od ustania stosunku pracy, powinien przesłać je pocztą na właściwy adres lub też doręczyć w inny sposób. Jeżeli doręczenie okaże się niemożliwe, świadectwo należy złożyć w aktach osobowych byłego pracownika. W przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę z pracownikiem, z którym dotychczasowy pracodawca nawiązuje kolejną umowę o pracę bezpośrednio po ustaniu poprzedniej umowy o pracę, pracodawca wydaje świadectwo pracy tylko na żądanie pracownika (art. 97 § l1 k.p.). Powinno ono być zgłoszone najpóźniej w dniu poprzedzającym dzień ustania stosunku pracy (§ 2a rozporządzenia z 15 maja 1996 r.).
Znowelizowany art. 97 § l k.p. wyraźnie stanowi, że nie wolno uzależniać wydania świadectwa pracy od uprzedniego rozliczenia się pracownika z pracodawcą (w szczególności od przedłożenia przez pracownika, podpisanej przez poszczególne jednostki pracodawcy, tzw. karty obiegowej). Ten, kto wbrew obowiązkowi nie wydaje świadectwa pracy, popełnia wykroczenie przeciwko prawom pracownika (art. 282 § l pkt 3 k.p.). Nie jest natomiast wykroczeniem wydanie wadliwego świadectwa pracy.
Kopię świadectwa pracy przechowuje się w aktach osobowych pracownika. W uzasadnionych przypadkach pracodawca powinien, na żądanie pracowni
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)