To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Stosowanie prawa w przypadkach nieunormowanych Kiedy sad staje przed koniecznością rozstrzygnięcia w przypadku nienormowanym przez prawo. Niekiedy w takiej sytuacji przepisy prawa same te kwestię przesądzają, wyznaczając że skutki prawne mogą być wiązane tylko z przypadkami ściśle określonymi przez ustawę (np. nullum crimen sine lege) lub też karzą wiązać skutki prawne także z przypadkami nieunormowanymi . Trzy rodzaje wnioskowania: Wnioskowanie per analogiam Wyróżniamy tu: 1) analogię legis (analogię z ustawy) Dwa modele:
I. Składa się z trzech etapów: ustalenie, że jakiś fakt nie jest objęty unormowaniem przez przepisy prawne
ustalenie „podobieństwa” miedzy danym faktem, a podobnym do niego, unormowanym przez przepisy praw
wiązanie - na podstawie „podobieństwa” takich samych lub podobnych skutków prawnych
II. Składa się z czterech etapów: ustalenie, że jakiś fakt nie jest objęty unormowaniem przez przepisy prawne
wyszukanie wśród postanowień obowiązującego prawa takiego przepisu, który unormowaniem swym obejmuje przypadki najbardziej zbliżone czy zbliżone do przypadku, który ma być rozstrzygnięty
z przepisu powyższego należy wydobyć zasadę, regułę czy rację o charakterze ogólnym, której częściowym wyrazem jest ten przepis, a która nie została przez prawodawcę sformułowana w sposób ogólny (pełny)
tak sformułowana zasada lub racja ogólna ma zastosowanie do wszystkich przypadków nią objętych (ten model wyraża się maksymą ubi eadem legis ratio, ibi eadem legis dispositio - gdzie taki sam sens ustawy (podstawa prawna), tam takie samo postanowienie ustawy (taka sama norma)) Bardzo ważną role odgrywa w tym procesie ocena stosującego prawo! 2) analogię iuris (analogię z prawa) Analogia iuris bywa stosowana, gdy brak nawet przepisu, który normowałby jakiekolwiek przypadki podobne; wnioskujący odwołuje się do całokształtu unormowania składającego się na dany przypadek prawny, gdy rozstrzygamy na podstawie ogólnych zasad prawnych. Należy tu podkreśli jawnie wartościujący charakter takich zabiegów. Wnioskowanie a fortiori Występuje w dwóch postaciach: A maiori ad minus - jeżeli ktoś jest uprawniony do czynienia czegoś większego, to tym bardziej jest uprawniony do czynienia czegoś mniejszego (charakter uprawniający) np. skoro urząd ma prawo odrzucić podanie, to może je też przyjąć warunkowo. A minori ad maius - jeżeli zabronione jest to, co mniejsze, to tym bardziej nie wolno czynić tego, co sięga jeszcze dalej (charakter zakazujący) np.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)