To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Prezentowany wyrok w sprawie Głoszczuk miał bardzo istotne znaczenie dla obywateli polskich w okresie przed akcesją do Unii Europejskiej, kiedy Polska była związana ze Wspólnotami Układem Europejskim ustanawiającym stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi (dalej jako Układ lub Układ stowarzyszeniowy). 2 Po akcesji tezy tego wyroku straciły na aktualności wobec obywateli polskich, którzy stali się obywatelami państwa członkowskiego, lecz zachowują w pełni aktualność w odniesieniu do sytuacji obywateli innych państw związanych ze Wspólnotami umowami o stowarzyszeniu lub o współpracy.
Jednocześnie wyrok ten stanowi kontynuację wcześniejszego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości dotyczącego umów o współpracy 3 i umów stowarzyszeniowych. 4 Ponieważ Układ stowarzyszeniowy stanowi wiążącą Wspólnotę umowę międzynarodową, w celu przyznania jego przepisowi bezpośredniej skuteczności należy zastosować ogólne przesłanki dotyczące bezpośredniej skuteczności przepisów umów międzynarodowych. Zatem przepis Układu stowarzyszeniowego może być uznany za bezpośrednio skuteczny, jeżeli biorąc pod uwagę jego treść, cel i charakter, zawiera jasne i precyzyjne zobowiązanie, niebędące w zakresie jego implementacji lub skutków uwarunkowane przyjęciem dodatkowych środków. 5 Z oczywistych względów wyrok w innych wersjach językowych posługuje się nazwiskiem Gloszczuk. Biorąc pod uwagę, że chodzi o obywateli polskich, w tłumaczeniu przyjęto oryginalną pisownię ich nazwiska. Wprowadzenie Sprawa Głoszczuk dotyczyła małżeństwa Polaków, którzy przebywając nielegalnie w Zjednoczonym Królestwie (po upływie terminu ważności wiz pobytowych i z naruszeniem zakazu podejmowania działalności zarobkowej w jakiejkolwiek formie) starali się zalegalizować swój pobyt, powołując się na art. 44 ust. 3 Układu stowarzyszeniowego, regulującego w tamtym czasie wzajemne stosunki między Wspólnotami a Polską. Pytania sądu odsyłającego, kontrolującego decyzję odmawiającą prawa pozostania na terytorium Zjednoczonego Królestwa, wydaną przez właściwego ministra, dotyczyły bezpośredniej skuteczności art. 44 ust. 3 Układu, a także dopuszczalnego w świetle jego art. 58 ust. 1 zakresu ingerencji państw członkowskich w prawo wjazdu i pobytu obywateli państwa stowarzyszonego.
Powołując się na swoje wcześniejsze orzecznictwo, Trybunał uznał, że sformułowana w art. 44 ust. 3 Układu zasada równego traktowania może być podstawą zaskarżenia przez jednostkę dyskryminacyjnych przepisów krajowych, które uzależniają założenie przedsiębiorstwa przez obywatela polskiego od spełnienia warunków niewymaganych w stosunku do własnych obywateli, niezależnie od przyjęcia środków implementujących tę zasadę. Również analiza celu Układu stowarzyszeniowego potwierdziła taką interpretację. Trybunał uznał, że nawet fakt, iż Układ zmierza do wspierania ekonomicznego rozwoju Polski i dlatego stwarza nierównowagę zobowiązań przyjętych na siebie przez Wspólnotę w stosunku do zainteresowanego państwa stowarzyszonego, nie przekreśla możliwości uznania przez Wspólnotę bezpośredniej skuteczności niektórych postanowień tego Układu. Innymi słowy - wzajemność wynikających z umowy uprawnień nie stanowi warunku koniecznego przyznania bezpośredniej skuteczności przepisom umowy.
(…)
… jest stopniowa integracja Polski ze Wspólnotą, mając na względzie ewentualne członkostwo, o tyle celem Traktatu jest ustanowienie rynku wewnętrznego, który obejmuje zniesienie między państwami członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie towarów, osób, usług i kapitału. Różne cele tych dwóch aktów powodują, że niedopuszczalne jest rozszerzenie interpretacji art. 43 TWE na art. 44 ust. 3 Układu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)