To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przełom antypozytywistyczny zaczyna się w II połowie XIX wieku i początek XX wieku (1870 - lata 30-te XX wieku).
W trakcie tego przełomu krystalizują się nauki metodologiczne.
HERMENEUTYKA - (Ricouer, Gadamer, Heidegger) na początku myślenia hermeneutycznego stoi Wilhelm Dilthey (rozróżnił on nauki przyrodnicze od humanistycznych). Nauka istnieje od czasów starożytnych. Rodzi się jako sztuka odczytywania, objaśniania tekstów (od boga Hermesa - posłańca bogów).
Miała dwie odmiany:
tłumaczenie tekstów naukowych - (medycznych, prawniczych),
tłumaczenie tekstów wielkich, arcydzieł (sensy tekstów religijnych, eschatologicznych, metaforycznych, dydaktycznych, etycznych).
Długo (do XIX wieku) hermeneutyka funkcjonowała jako interpretacja pism świętych.
W XIX wieku F. Schlegel i F. Schleiermacher przenieśli hermeneutykę do filozofii (staje się metodą epistemologii - sztuką rozumienia każdego tekstu) - hermeneutyka staje się uniwersalna.
Drugi przełom hermeneutyczny (1927 r.) - hermeneutyka przechodzi w egzystencjonalizm („zwrot heideggerowski”), przenosi swe zainteresowania na człowieka. Pojawia się pojęcie wprowadzone przez Heideggera „Dasein” („bycie”) - bycie rozumiejące, bycie w świecie. Ta teoria będzie oddziaływała na kolejne metody badawcze literatury (np. poststrukturalizm). FENOMENOLOGIA (Ingarden)
Głównym przedmiotem badań Ingardena były zagadnienia z epistemologii, ontologii i estetyki. Był on także autorem kilku prac z zakresu aksjologii, antropologii filozoficznej i filozofii języka. Mistrzem i nauczycielem Ingardena był twórca fenomenologii - Edmund Husserl. Badania filozoficzne przeprowadzone przez Ingardena często krytycznie nawiązują do analiz Husserla. Jednak w odróżnieniu od swojego mistrza Ingarden na gruncie epistemologii argumentował za realizmem, a w ontologii, w celu rozstrzygnięcia sporu dotyczącego sposobu istnienia świata danego nam w percepcji, wyróżniał i analizował następujące sposoby istnienia: realny (przedmioty trwające w czasie, procesy, zdarzenia), idealny, intencjonalny i absolutny. http://pl.wikipedia.org/wiki/Roman_Ingarden FORMALIZM ROSYJSKI (1915-1930) - są to ugrupowania, które rodzą się z zainteresowania językiem poetyckim. Marksistowsko-leninowski nurt badań zakładał, że wszystkie dzieła literackie należy badać jako dowód walki klas. Formaliści natomiast badali dzieło literackie pod kierunkiem jego formy (obecność chwytu - wszystkie zabiegi językowe prowadzące do udziwnienia wypowiedzi).
Każdy człowiek używa języka w sposób automatyczny, dążąc do tego, by nasza wypowiedź była zrozumiała i ekonomiczna (krótko i zwięźle), natomiast dzieło literackie poddaje język autorefleksji.
(…)
…. Ogranicza badanie nad dziełem literackim do badania językowego.
Poszerzenie myślenia strukturalistycznego dochodzi po II. wojnie światowej. Powstają badania:
BADANIA STRUKTURALNO-SEMIOTYCZNE (do połowy lat 70-tych) - tworzy się cały system pojęć, konwencji, procesy historyczno-literackie - wszystko to, co badania badają, definiują.
„Wielka teoria” - postawa scjentystyczna (Karl Popper) odnosi się do badań…
….
Wszechstronny geniusz […] za życia nie znalazł wydawcy dla swego dwunastotomowego dzieła poświęconego pragmatyzmowi. Jest autorem słowa "pragmatyzm" i głównych koncepcji tego nurtu, […]. Został jednym z twórców semiologii. Pozornie relatywistyczna zasada pragmatyzmu nie była tak odbierana przez Peirce'a, który nie miał w sobie nic z relatywisty. Definiował dobro jako "sumę wszystkich naszych działań…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)