To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Prawo zobowiązań w ogólności I. Określenie wstępne Prawo zobowiązań jest częścią prawa cywilnego, która reguluje społeczne formy wymiany dóbr i usług o wartości majątkowej. Odnosi się ono do:
źródeł, z których wynikają stosunki wymiany dóbr i usług,
do treści stosunków, których istotę stanowi wymiana lub które taką wymianę przygotowują,
do zmiany i ustania stosunku wymiany.
W tym zakresie prawo zobowiązań normuje obrót majątkowy między podmiotami prawa cywilnego .
Prawo zobowiązań normuje społeczne formy korzystania z wszelkich w ogóle dóbr i usług o wartości majątkowej, przy czym formy korzystania z nich są ujmowane przez ustawę pod postacią praw podmiotowych względnych , skutecznych między ściśle oznaczonymi osobami. Prawo zobowiązań w systemie polskiego prawa cywilnego w świetle KC i źródeł z nim związanych jest jednym z działów prawa majątkowego .
Źródła prawa zobowiązań I. Kodeks cywilny i inne przepisy prawa stanowionego Źródła prawa zobowiązań: kodeks cywilny z 23 kwietnia 1964 r.( wszedł w życie 1 stycznia 1965r): księga III, art. 353-921;
ustawy szczególne:
ustawa z dn. 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze;
ustawa z dn. 4 lutego 1994 r. - Prawo autorskie i prawa pokrewne;
ustawa z dn. 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej;
ustawa z dn. 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji;
ustawa z dn. 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe;
ustawa z dn. 29 lipca 2005 o obrocie instrumentami finansowymi;
umowy międzynarodowe
II. Prawo zwyczajowe i zwyczaje Cechą źródła prawa zwyczajowego jest jego stopniowe formowanie się , by z upływem jakiegoś czasu w przekonaniu społeczeństwa ustaliła się zgodnie myśl utrwalona, że mamy do czynienia z ujawnianiem się pewnej postaci prawa obowiązującego. Postać prawa zwyczajowego jest jakby utartą praktyką przekształcającą się w normę prawną. W systemie polskiego prawa prawo zwyczajowe zaczęto pomijać od dawna w aktach prawa stanowionego.
Poważniejszą rolę odgrywają w obowiązującym prawie zobowiązań zwyczaje , które traktuje się jako pewne wzorce postaw czy zachowań potrzebnych do oceny pewnego grona ludzi, środowiska, co nie jest obojętne dla ocen prawnych. KC czyni tak w różnych celach i dla osiągnięcia różnych skutków, m.in.:
dla określenia skutków czynności prawnych (art. 56 kc);
dla określenia treści oświadczeń woli, m.in. umów (art. 354 kc);
dla rozstrzygnięć uznanych za dyspozytywne w samym KC (art. 394 § 1, 699, 738 § 1, 788 § 2, 801 § 2, 855 § 3 kc) albo dla miernika dla pewnych rozliczeń (art. 908 § 1 i art. 1039 § 3 kc);
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)