To tylko jedna z 8 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Powstanie neotomizmu i jego ogólna charakterystyka
Proces powstawania filozofii chrześcijańskiej rozpoczął się począwszy od II wieku naszej ery i zanim doprowadził do ukształtowania się systemu filozoficznego, który został uznany przez Kościół i jego intelektualne elity za filozoficzną wykładnią religii chrześcijańskiej, upłynęło kilkanaście wieków, które historycy filozofii dzielą na dwa główne okresy rozwojowe filozofii chrześcijańskiej: (1) okres patrystyki i (2) okres scholastyki. Filozofię chrześcijańską można określić jako wielką syntezę założeń religii chrześcijańskiej i filozofii grecko-rzymskiej. Gdy chodzi o pierwszy okres rozwoju filozofii chrześcijańskiej, którym był okres patrystyki, to największy wpływ na charakter tej filozofii wywierała tradycja filozofii Platona, głównie w tym kształcie, jaki jej został nadany przez rozwijający się w czasach Cesarstwa Rzymskiego neoplatonizm. Filozofii chrześcijańskiej w okresie patrystyki można przypisać dwie następujące cechy: (a) szukanie oparcia dla głoszonych prawd religijno-filozoficznych w warstwie uczuciowej człowieka i w przeżyciach o charakterze intuicyjno-kontemplacyjnym, a nawet mistycznym oraz (b) tworzona na gruncie nowej religii filozofia rozwijała się obok dalej istniejących wcześniejszych nurtów filozoficznych, jak stoicyzm, cynizm, neopitagoreizm, epikureizm, sceptycyzm, czy neoplatonizm oraz - co także miało znaczenie - obok dalej istniejących (przynajmniej do końca IV wieku - edykt Teodozjusza) innych, poza-chrześcijańskich wierzeń religijnych. Wszystko to, razem wzięte, stanowiło dla filozofii chrześcijańskiej w pierwszych wiekach jej rozwoju ważną zewnętrzna otoczkę, wywierającą wpływ na charakter i treść powstających w ramach chrześcijaństwa koncepcji filozoficznych. W sumie, powstanie filozofii chrześcijańskiej należy z punktu widzenia historii filozofii uważać za „wydarzenie”, będące integralną częścią rozwoju filozofii starożytnej. Patrystyka chrześcijaństwa pojawiła się jako przedłużenie wcześniejszych ciągów rozwojowych w ramach filozofii i należy ją rozpatrywać jako dopełnienie rozwoju europejskiej filozofii w okresie starożytności. Rozwój filozofii odznaczał się w tym okresie prawidłowością, polegającą na osiąganiu przez nią coraz większej niezależności wobec obcych, tj. poza-chrześcijańskich wpływów oraz na coraz większej zgodności filozofii z założeniami religii chrześcijańskiej. Inna sprawa, że założenia doktrynalne chrześcijaństwa także były wtedy w stadium tworzenia i kolejne sobory powszechne Kościoła, poczynając od Soboru Nicejskiego w 325 r. dopiero ustalały podstawowe prawdy teologiczne religii chrześcijańskiej. Do konkretnych koncepcji filozoficznych, które rozwinęły się w okresie patrystyki należy zaliczyć m. in.: (1) system poglądów głoszonych w II w. przez gnostyków, (2) poglądy Orygenesa w III w., (3) poglądy Grzegorza z Nyssy w IV w. oraz (3) system filozoficzny Aureliusza Augustyna (IV-V w.), który okazał się najważniejszym osiągnięciem okresu. Znaczenie filozofii Augustyna było tak wielkie, że praktycznie rok 430, w którym zmarł św. Augustyn, można również uznawać za symboliczny koniec pierwszego okresu rozwoju filozofii chrześcijańskiej. Historycy filozofii jednak często przedłużają okres patrystyki do VI w., uważając, że takim symbolicznym kresem tej epoki może być np. rok 529, w którym na mocy administracyjnej decyzji cesarza Justyniana nastąpiło zamknięcie działającej od 9 wieków Akademii Platońskiej w Atenach. Zamknięcie Akademii było symbolicznym gestem separacji filozofii chrześcijańskiej, która uzyskała pełną dojrzałość i własną tożsamość, od filozofii pogańskiej, będącej mimo wszystko jej kolebką.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)