To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
WSPÓŁCZESNA FILOZOFIA CHRZEŚCIJAŃSKA
Neotomizm.
Odnowienie filozofii chrześcijańskiej w XX wieku. Zmiana nastąpiła najpierw na gruncie filozofii protestanckiej. Neotomizm (źródło - Arystoteles). 1899 - papież uznał filozofię Tomasza za najbardziej dojrzałą formę filozofii chrześcijańskiej (encyklika ta była skierowana przeciw nowym formom filozofii - nacjonalizmowi, socjalizmowi, filozofii życia). Heidegger twierdzi, że filozofia chrześcijańska to sprzeczność (jeśli coś jest wiarą objawioną nie może być wykładane za pomocą rozumu). 1923 - Pius IX uznał tomizm za oficjalną doktrynę Kościoła Katolickiego. Dwa typy uwarunkowania, które spowodowały zainteresowanie filozofią: 1) wewnętrzne - modernizm w Kościele - chęć przystosowania myśli chrześcijańskiej do nowych czasów. Chrześcijaństwo miało być religią bez dogmatów, antyscholastyczną. 2) zewnętrzne - myśl katolicka była wykorzystywana do walki z nowymi prądami. Kościół stanowił konkurencję dla państwa kapitalistycznego. Scjentyzm powszechnie panujący nie wystarczał do kompletnego wytłumaczenia pewnych zagadnień. Zapotrzebowanie na znalezienie sensu ludzkiego życia (egzystencji).
Ogólną koncepcją bytu i poznania przejęto od Tomasza. To, co nowego to personalizm (pojawił się w latach 50-ych). Nie jest to kierunek filozoficznym ale styl filozofowania. Twórcami są: Gilson i Moritain, młodzi przedstawiciele to: Mounier, Teilhard de Chardin, G. Marcel. Wspólnym elementem personalizmu jest doświadczenie transcendencji (spotkania człowieka z Bogiem), obrona tradycyjnych wartości kultury europejskiej. (KUL - reprezentanci neotomizmu).
Powrót do tomizmu - potrzeba naszych czasów. Tylko metafizyka jest w stanie dać odpowiedź na sceptycyzm współczesny. Tylko Tomasz znalazł i zanalizował właściwy przedmiot metafizyki. Nauka często prowadzi do rozbicia metafizyki. Ważne jest to, że człowiek sprawuje władzę nad naturą, nie przeciwnie. Tymczasem nauka została zredukowana do sfery przyrodoznawstwa. Brakuje nam prawdziwej mądrości metafizycznej. To, co się zwykło nazywać filozofią nowożytną przestanie istnieć - brakuje jej bowiem właściwej postawy metafizycznej. Nie ma w niej rozróżnienia na istotę i istnienie. Błędy filozofii nowożytnej: esencjalizm (brak istnienia np. fenomenologia) i egzystencjalizm (brak istoty). Oba te rozwiązania to przeciwstawne sobie abstrakcje, są błędne. Tradycja filozofii nowożytnej obciążona jest idealizmem (Kartezjańskim lub Kantowskim). Idealizm polega na czynieniu poznania warunkiem bytu, a to jest bezsensowne, jest top wysiłek z góry skazany na niepowodzenia. Idealizm próbuje utożsamiać metodą filozoficzną z metodą jakiejś nauki (geometrii, matematyki, fizyki). Idealizm wikła filozofię w sprzeczności prowadzące do sceptycyzmu. Po okresie apodyktyczności rozum musi abdykować. Filozofie idealistyczne nie dają się zastosować do rzeczywistości. Idealizm odmawia istnienia temu, co istnieje, a przyznaje je temu, co nie istnieje - jest to wysiłek twórczy, a nie poznawczy (filozoficzny). Droga, którą kroczy współczesna filozofia prowadzi do nikąd. Punkt krytyczny - filozofia Hegla. Drogą do neotomizmu jest zatem podwójna krytyka: krytyka kultury i krytyka filozofii. Interpretacja dziejów filozofii przemawia za neotomizmem. Z epistemologii nie da się dojść do ontologii. Trzeba zatem uznać za rzeczywiste coś innego niż myśli (Kant: nie da się dojść od myśli do podmiotu). Należy zawrócić z drogi wyznaczonej przez Kartezjusza. Filozofia powinna wychodzić od bezpośredniej, intuicyjnej oczywistości tego, co rzeczywiste. Byt jest pierwszym przedmiotem naszego intelektu = to, co prawdziwe wyprzedza samą prawdę. Tę filozofię trzeba w pewnym sensie wybrać. Sama argumentacja nie ma silnej mocy przekonywania.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)