To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Prof. Janusz Bilski
Finanse Międzynarodowe
Wykład X – Powojenny system waluty zlotej
Powojenny system walutowy dzieli się na trzy okresy:
1.
Lata od 1945 (Konferencja w Bertton Woods) – 1978 (Konferencja Jamajska IMF) - okres ten nazywa się
okresem funkcjonowania systemu z Bretton Woods lub systemu dewizowo – złotego. Oznacza to, że
fundamentami systemu były formalnie na równi złoto oraz USD. W literaturze ekonomicznej jest czas trwania
okresu jest niejednokrotnie skracany do 1971 roku – momentu zawieszenia przez USA wymienialności USD na
dolary.
2.
1978 – 2000 – okres ten definiowany jest w literaturze ekonomicznej jako non-system, czyli okres
funkcjonowania MSW bez widocznych i czytelnych reguł. W dalszym ciągu tego okresu podstawą był USD.
Waluta ta dominowała w finansach międzynarodowych i była podstawową walutą międzynarodową. Z biegiem
czasu pojawiły się waluty konkurujące z USD w funkcji pieniądza międzynarodowego były to głównie: DM, JPY,
GBP, ECU a następnie EUR. K. Zabielski nazywa ten okres Systemem wielodewizowym, ze względu na fakt, iż
funkcję pieniądza międzynarodowego obok USD pełnią inne waluty. W literaturze ekonomicznej można
spotkać określenie togo okresu jako Systemu z Bretton Woods II oznacza to, że autorzy widzą w nim
kontynuację pewnych reguł ustalonych w 1945 na Konferencji z Bretton Woods, ale równocześnie doceniają
pojawienie się wielu nowych elementów i stąd dopisuje się „II”.
3.
2000 – obecnie – system z jakim mamy do czynienia obecnie można określić mianem systemu bipolarnego.
Bipolarny system walutowy ma dwie podstawy:
USD – ciągle dominujący w finansach międzynarodowych ale jednocześnie z pięciolecia na pięciolecie
wzrasta
rola EUR w finansach międzynarodowych.
Po II wojnie kraje alianckie chciały utworzyć nowy porządek walutowy który chronił by kraje członkowskie przed zaburzenia
mi z okresu międzywojennego. Postanowiono ze system ten oparty będzie na umowie m-owej która będzie regulowała zasady
funkcjonowania systemu i będzie nakładał na kraje członkowskie określone obowiązki. Zakładano ze władze unii walutowej
będą mogły podejmować decyzje niezależnie od woli rządu poszczególnych państw- zalążki władzy ponadnarodowej. Były 2
plany:
!!! Plan Keynes’a:
Zakładał utworzenie system w oparci u o zasady:
dominującą role miały pełnić W. Bryt i USA,
centralna instytucja miała być unia clearingowa, która posiadała wiele cech organizacji ponadnarodowych.
podstawą systemu miała być wspólna waluta (banknor) którego parytet był wyznaczony w złocie. Miały
obowiązywać kursu stale. Władze krajowe nie mogły decydować o zmianie kursu.
Keynes zaproponował utworzenie mechanizmy finansowania deficytów płatniczych. Każdy kraj członkowski miał
otrzymać kwotę w unii clearingowej i do tej kwoty mógł Sie zadłużać w unii
plan miał dobra opinię w literaturze
Wady: system niesymetryczny i bardzo poważnie ograniczał autonomie krajów członkowskich oraz działanie unii
clearingowej mogło ograniczać działanie mechanizmów rynkowych.
!!! Plan White’a
System oparty na dolarze i złocie
Kursy stałe ale z pewną elastycznością
Wprowadzenie mechanizmu finansowania nierównowag zewnętrznych na warunkach rynkowych
Ograniczona rola MFW
Prof. Janusz Bilski
Finanse Międzynarodowe
Wykład X – Powojenny system waluty zlotej
W warstwie deklaratywnej White proponował utworzenie symetrycznego systemu walutowego w którym obowiązki i prawa
państw są identyczne, ale tak naprawdę zaproponowano utworzenie systemu hierarchicznego opartego na dolarze.
!!! Założenia systemu z Breton Woods: (oparty na planie White’a)
1.
Dolar ma parytet wyznaczany w zlocie i władze monetarne Stanów zobowiązały się do wymiany dolarów na złoto.
Wymienialność tylko dla BC
2.
Pozostałe waluty mają parytet wyznaczony w zlocie lub w dolarze, przy czym większość państw wyznaczały parytet
w dolarze, bo niepraktycznie było wyznaczenie parytetu w zlocie- to obligowałoby te kraje do interwenci na rynku
złota.
3.
Wprowadzono kursy stałe z marżami wahań +/-1% od kursu parytetowego. Zmiany kursu walutowego do 10 %
mogły być przeprowadzane samodzielnie przez władze narodowe, a powyżej 10 % kraje powinny konsultować
zmiany kursu z władzami funduszu i uzyskać ich akceptacje- w praktyce był to martwy zapis.
4.
Kraje mogą przeprowadzić korektę kursu walutowego jeśli wystąpi fundamentalny brak równowagi zewnętrznej.
Jednak nieopisano na czym ma polegać ten brak równowagi. Komentatorzy mówili ze jest to wystąpienie
znaczącego deficytu i silnej presji inflacyjnej jednocześnie. W konsekwencji ten nieprecyzyjny zapis sprawił ze
korekty kursów walutowych były przeprowadzane zbyt późno i nie mogły zapobiec nad przewartościowaniem walut
oraz destabilizacji przepływów kapitałów. To oczekiwanie na zmiany powodowało ze rynki walutowe ulegały
destabilizacji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)