Potencjał elektrokinetyczny glebowych cząstek koloidalnych

Nasza ocena:

5
Pobrań: 56
Wyświetleń: 1330
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Potencjał elektrokinetyczny glebowych cząstek koloidalnych - strona 1 Potencjał elektrokinetyczny glebowych cząstek koloidalnych - strona 2 Potencjał elektrokinetyczny glebowych cząstek koloidalnych - strona 3

Fragment notatki:


Potencjał elektrokinetyczny glebowych cząstek  koloidalnych      Koloidy glebowe  są to cząsteczki o średnich  poniżej 0,002 mm. Tworzą je minerały ilaste  (krystaliczne minerały glinokrzemianowe grupy  kaolinitu, montmorylonitu i illitu, krystaliczne  uwodnione tlenki żelaza i glinu, minerały  bezpostaciowe, próchnica oraz kompleksy ilasto -  próchniczne)  Koloid składa się z:    jądra (mieli) o budowie krystalicznej lub  amorficznej oraz strukturze zbitej lub  porowatej    wewnętrznej powłoki jonów dodatnich  lub ujemnych, które stanowią część  składową jądra    zewnętrznej powłoki jonów  kompensujących o ładunku przeciwnym  do jonów wewnętrznej powłoki  Najważniejsze właściwości koloidów warunkuje  ich ładunek elektryczny występujący na  powierzchni cząsteczek koloidalnych. Większość  koloidów glebowych jest ujemnie naładowana.  Wartość ładunku elektrycznego jest zależna od  budowy jądra (mieli) koloidu a źródłem tego  ładunku są:    nienasycone wartościowości występujące  na krawędziach warstw krzemowo -  glinowych, na zewnętrznych  powierzchniach płaszczyzn minerałów  oraz na cząstkach próchnicy.    wewnątrz - warstwowa wymiana w  kryształach minerałów.      Utworzony na powierzchni cząstek  koloidalnych ładunek elektryczny jednego  znaku na skutek elektrostatycznego  oddziaływania tworzy od strony cieczy  warstewkę jonów o znaku przeciwnym,  złożoną z jonów wymiennych (warstwa  Stera). W tej warstwie jony są trwale  związane z mielą, można je uważać za  część składową mieli. Wokół warstwy  Stera znajdują się jony tego samego znaku,  co w warstwie Stera ale są  zhydratyzowane. Warstwa ta nowi nazwę  zewnętrznej warstwy Holmotza. Dalej  znajduje się warstwa jonów o ładunku  różnoimiennym (Warstwa dyfuzyjna). Są  to jony ruchome, których koncentracja  zmniejsza się wprost proporcjonalnie do  wzrostu odległości od powierzchni miceli,  osiągając stan równowagi jonowej z  roztworem. Jony warstwy Sterna oraz jony  zewnętrznej warstwy Holmotza są  przytrzymywane na powierzchni koloidów,  podczas gdy jony warstwy dyfuzyjnej  poruszają się swobodnie wraz z ruchem  roztworu względem ciała stałego. Na  granicy tych dwóch warstw jonów  (ruchomych i nieruchomych), zwanej  płaszczyzną poślizgu, występuje potencjał  elektryczny zwany  potencjałem  elektrokinetycznym lub potencjałem  Zeta.   Konsekwencją istnienia podwójnej warstwy  elektrycznej są zjawiska elektrokinetyczne:     zjawisko elektroosmozy  - gdy pod  wpływem prądu elektrycznego następuje 

(…)

… względem nieruchomej
powierzchni ciała stałego.
zjawisko elektroforezy - gdy pod
wpływem prądu elektrycznego następuje
przesunięcie się zawieszonych w cieczy
cząstek ciała stałego
zjawisko potencjału sedymentacji - gdy
pod wpływem siły grawitacji następuje
przesuwanie się cząsteczek ciała stałego
względem cieczy i ich osiadanie
zjawisko potencjału przepływu - gdy
ciecz przesuwa się względem powierzchni
ciała stałego
Potencjał Zeta decyduje o zjawiskach
powierzchniowych zachodzących na granicy faz:
stałej i ciekłej. Tymi zjawiskami są procesy
agregacji oraz peptyzacji koloidów glebowych.
Zjawiska te są wynikiem występowania
opozycyjnych sił, które wynikają z rozmieszczenia
jonów wokół jądra koloidu. Atmosfera jonów
(warstwy jonów) wokół miceli prowadzi do
powstania sił odpychania oraz sił przyciągania…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz