POMOC W ROZWOJU-ISTOTA WYCHOWANIA, TOWARZYSZENIE SPOŁECZNE - WYMIAR PROFILAKTYCZNY
Proces wychowawczy jest spostrzegany przez pedagogikę społeczną jako pomoc w rozwoju. Wychowanie polega na pielęgnowaniu rozwoju, na uczeniu sztuki poszukiwania i wyboru wartości istniejących, na wzbogacaniu wiedzy, na wyrabianiu sprawności w kierowaniu sobą i wykonywaniu pracy. Wychowanie odbywa się w trzech aktach: wzrostu, wrastania w środowisko społeczne i wprowadzania w wartości. Swoistość procesu wychowania polega na tym, że procesem tym usiłuje się objąć nie tylko człowieka, lecz także instytucje o aktualnych lub potencjalnych możliwościach wychowawczych. Rozwój to ukierunkowany proces zmian, zmierzających przez określone fazy do osiągnięcia wyższych form strukturalnych i funkcjonalnych. Przez pomoc w rozwoju rozumieć można takie postępowanie wychowawcze, które wyraz się w organizowaniu sytuacji wychowawczych do pomagających wychowankom w optymalnym rozwoju biosocjokulturalnym. Pomoc w rozwoju jest organizowana jako przetwarzanie środowiska wychowanka. Przekształcanie środowiska jest główną ideą wyznaczająca sposób pracy socjalno-wychowawczej poprzez jedna z trzech metod:
- indywidualnego przypadku
- metoda grupowa
- organizowania środowiska
Zamierzając organizować pomoc wspierającą rozwój wychowanka, musimy postawić sobie dominujący cel naszego działania. Jest nim zapobieganie złu, uprzedzanie pojawienia się negatywnych stanów. Ponieważ nasze środowisko charakteryzuje się wystąpieniem rażących braków otoczenia, opóźniających rozwój lub negatywnie oddziałujących na jednostkę, postępowanie socjalno-wychowawcze należy rozpocząć od działań kompensacyjnych, wspierających rozwój biologiczny, pielęgnowania go , wyrównywania braków, pobudzania. Pomoc w rozwoju dziecka, w stymulowaniu go następuje poprzez:
- bezpośrednie oddziaływanie na nie
- oddziaływanie na rodzinę
- stymulację na instytucje socjalno- wychowawcze
Pomoc wspierającą rozwój organizuje wychowawcza. Nie działa on samotnie, ale posiada sprzymierzeńców, którymi są siły społeczne, jednostkowe i zbiorowe. Sprzymierzeńcy wychowawcy znajdują się w środowisku życia jednostki. Wystarczy ich odnaleźć, pobudzić do aktywności, włączyć w proces wychowania. W działalności polegającej na pomocy wspierającej rozwój wychowanka, szczególnego znaczenia nabierają siły zbiorowe, którymi są najczęściej dobrze funkcjonujące instytucje socjalno- wychowawcze. Wychowanek jest z nimi związany zawsze kierują one jego rozwojem w sposób mniej bądź bardziej świadomy i wszech stronny.
Wymiar profilaktyczny- 4zmienne warunkują wybór wariantów rozwiązań pomocy w rozwoju. Do głównych zmiennych należą: sfery rozwoju, próg zagrożenia rozwoju, kierunki oddziaływania(ratownictwo, kompensacja, profilaktyka wychowawcza) oraz zakres oddziaływania(jednostka, grupa). Oznacza to że możliwe jest stosowanie różnych form pomocy, zróżnicowanych pod względem nasycenia aspektami profilaktycznymi, kompensacyjnymi lub ratowniczymi. Istotne jest zwrócenie uwagi na wyrównywanie braków. Kompensacja często występuje równolegle z profilaktyką i stanowi ważne odniesienie do dla poszukiwania orientacji działania społecznego.
(…)
… wychowankom w odnalezieniu sił społecznych; ma mu towarzyszyć, wspomagać.
WYMIANA - w tym przypadku interakcja między podmiotami polega na wymianie „coś za coś”, (np. ciastko za cukierka). Tutaj ta symetryczność może być mniej asymetryczna. Wymiana pozwala na zrównoważenie relacji, dlatego też jest ona akceptowana w pedagogice społecznej.
Natomiast idealną sytuacją z punktu widzenia pedagogiki społecznej…
… na współpracę, współdziałanie, na wzajemność dzielenia.
RELACJA SPOŁECZNA- to podstawowa kategoria w działaniu, w procesie wychowawczym, interakcja między osobami; różne rodzaje:
transfer- w jedną stronę działa-ktoś nam coś daje relacja staje się asymetryczna, pedagogika odrzuca transfer; wymiana-coś za coś, występuje tu waloryzacja, wymiana jest akceptowana, bo daje szansę aby relacja była mniej asymetryczna…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)