Fragment notatki:
Prof. Janusz Bilski
Finanse Międzynarodowe
Wykład III – Podział reżimów kursowych
1. Klasyfikacja reżimów kursowych:
Kursy sztywne (hard peg)
Kursy stałe z ograniczoną elastycznością (softpeg)
Kursy płynne (floating)
Kursy sztywne:
Ma wyznaczony parytet lub kurs centralny
Marże jego wahań są bliskie lub równe, 0 = brak elastyczności
Stosowany przy walutach niewymienialnych, w krajach gdzie nie ma rynku walutowego. W takich państwach kurs
ustalany jest arbitralnie przez władze monetarne i najczęściej odbiega znacząco od kursu czarnorynkowego
Występowanie czarnego rynku
Bardzo rzadko korygowany
Kurs tego typu występował w krajach realnego socjalizmu, dziś stosowane są w niektórych krajach rozwijających
się.
Dzieli się na:
Currencyboard – zarząd walutą lub izba walutowa – kraje , które wprowadzają wymienialność swojej waluty i mają
słabo rozwinięty rynek finansowy, decydują się na związanie swojej waluty z walutą dominującą i wprowadzają
wymienialność własnej waluty poprzez tą walutę dominującą. Cechą charakterystyczną currencyboard jest, że kraje
stosujące ten reżim kursowy tracą możliwość prowadzenia autonomicznej polityki walutowej. Kolejna cechą jest to,
ze kraje stosujące tę technikę kursową koordynują politykę pieniężną z polityką kraju emitującego walutę
dominującą. Dla wielu małych krajów relatywnie słabo rozwiniętych, mających kłopoty ze stabilizacją finansową,
currencyboard jest wygodną forma pokonania tych niedogodności rozwojowych i tzw. import wiarygodności
finansowej z kraju emitującego walutę dominującą. Jest stosowane na całym świecie, np. kraje bałtyckie, Bułgaria,
kraje bałkańskie.
Kurs bez marż wahań - najczęściej w ramach porozumień walutowych
Kursy stałe:
Posiadają wyznaczony parytet lub kurs centralny
Posiadają wyznaczone marże wahań wokół kursu centralnego
Istotą jest to, że władze monetarne interweniują na rynku walutowym, gdy kurs krajowy osiągnie dolny lub górny
punkt interwencyjny
Zmiana kursu parytetowego jest dokonywana przez dewaluację lub rewaluację.
Dzieli się na:
Kursy stałe z marżami wahań – od czasów II WŚ do lat 70.
Kurs pełzający – crowlingpeg – najczęściej używany przez kraje, które charakteryzują się wyższą stopą inflacji niż głowni
partnerzy handlowi. By uniknąć napięć związanych z faktem, że tempo zmiany spadku siły nabywczej będzie szybsze niż
u partnerów, wprowadza się crowlingpeg polegający na comiesięcznej lub cokwartalnej dewaluacji waluty krajowej do
denominatora lub utworzonego wskaźnika
Target zones – pasmo bazowe – porozumienie zawarte przez dwa lub więcej państw, które ustalają w wersji miękkiej
poufne marże wahań i zobowiązują się do utrzymywania swych walut w określonych marżach. W wersji twardej marże
te podawane są do publicznej wiadomości. Target zones były powszechnie używane w Europejskim Systemie
Walutowym w latach 90., wielu ekonomistów uważa, ze Polska i inne kraje kandydujące do strefy euro, powinny zawrzeć
porozumienie o pasmach bazowych z EBC
Zalety kursów stałych:
ograniczają ryzyko kursowe, stabilizują warunki handlu
stabilizacja przepływów kapitałowych w normalnych warunkach ekonomicznych i przy stabilnym dyferencjale stóp
procentowych – przepływy kapitałów są indukowane najczęściej przez następujące przyczyny:
wzrost ryzyka kraju
dyferencjał stóp procentowych – gdy wzrasta różnica między podstawowymi stopami
procentowymi w kraju i zagranicą zwiększa się przepływ kapitału
zmiany kursu walutowego
Prof. Janusz Bilski
Finanse Międzynarodowe
Wykład III – Podział reżimów kursowych
Wady systemu stałych kursów:
niebezpieczeństwo kryzysów walutowych
wysokie koszty interwencji walutowych
ograniczenia nakładane na krajową politykę monetarną – wprowadzenie kursów stałych ogranicza elastyczność
krajowej polityki monetarnej
Kursy płynne:
Mają ustalony parytet lub kurs centralny lub nie
Nie ma określonych marż wahań
Bank centralny nie ma obowiązku interweniowania na rynku walutowym
W przypadku wyznaczania kursu centralnego zmiana tego kursu dokonuje się przez dewaluacje i rewaluacje
Proces deprecjacji i aprecjacji waluty nie jest niczym ograniczony
Dzielimy na:
Kurs niezależny płynny – nie ma marż wahań, władze monetarne nie mają obowiązku interweniować na rynku
walutowym
Kurs płynny kierowany – władze monetarne ustalają niepublikowane marże wahań i starają się bronić zmian kursów w
tych marżach. Cechą charakterystyczną jest to, że mogą być zmieniane – operatorzy rynkowi nie wiedzą, jak będą one
zmieniane
Block floating – zbiorowy płynny – stosowany w UE w latach 70.-90., dywersyfikuje się szerokość marż wahań między
walutami należącymi do porozumienia regionalnego, a szerokością marż wahań w stosunku do krajów trzecich
Zalety kursu płynnego:
ochrona przed destabilizującymi przepływami kapitału w okresie niepokojów walutowych – polega ona na tym, że
kursy płynne zwiększają ryzyko kursowe dla inwestorów finansowych, a tym samym mogą zniechęcać do zawierania
transakcji o charakterze spekulacyjnym
Niskie koszty utrzymywania takiego reżimu kursowego – wynikają z tego, że BC nie jest zobowiązany do interwencji
na rynkach walutowych.
Niezależność monetarna – wynika z tego, że polityka stopy procentowej i polityka podaży pieniądza się są zakłócane
interwencjami walutowymi i konieczności obrony kursu. Interwencje chroniące przed aprecjacją waluty krajowej
mogą zwiększać podaż pieniądza, zakłócać poziom bazy monetarnej.
Wady kursu płynnego:
destabilizacja warunków handlu poprzez ryzyko kursowe
zmienność kursu może być samoistną przyczyną przepływu kapitału o charakterze spekulacyjnym
2. Wprowadzone zmiany:
Podzielono kursy na grupy:
hard peg – pozostały takie same z dodatkowym podpunktem: porozumienia wykluczające używanie własnej waluty
softpeg
floating – zmieniono klasyfikację na dwa kursy (niezależny płynny i kierowany płynny) na kurs płynny (odpowiednik
kierowanego) i kurs wolny płynny (floating, odpowiednik kursu niezależnego)
!!! 3. MFW wyróżnił 8 rodzajów kursów walutowych:
1)
2)
3)
4)
Porozumienie walutowe wykluczające istnienie pieniądza krajowego – władze monetarna decydują się na
mocy umowy międzynarodowej na używanie waluty zagranicznej jako oficjalnego środka cyrkulacji i środka
płatniczego.
Zarząd walutowy (currency board) – kraj zobowiązuje się do wprowadzenia wymienialności pieniądza
krajowego w stosunku do określonej waluty zagranicznej
Konwencjonalne stałe kursy walutowe – waluta krajowa jest oficjalnie lub nie, połączona stałym kursem z
walutą międzynarodową lub koszykiem walutowym
Kursy stałe z marżami wahań – podobny do pkt. 3. Główna różnica to szerokość marż wahań
Prof. Janusz Bilski
Finanse Międzynarodowe
Wykład III – Podział reżimów kursowych
5)
6)
7)
8)
Pełzający parytet – okresowe małe zmiany kursu centralnego, skorelowane ze zmianami wybranych
wskaźników ekonomicznych najczęściej inflacją.
Kurs wewnątrz pełzających marż wahań – przypomina crowling peg. Główną różnicą jest istnienie określonych
marż wahań.
Kurs płynny kierowany – władze monetarne aktywnie oddziałują na rynkowy poziom kursu poprzez
interwencje na rynku dewizowym.
Kurs płynny – wyklucza interwencje banku centralnego
4. Determinanty wyboru reżimów kursowych:
Władza monetarna uwzględnia czynniki:
Strategia polityki monetarnej
Strategia bezpośredniego celu inflacyjnego
Kotwica kursowa
Kontrola podaży pieniądza
Trójkąt niemożliwy (trójkąt Frankla) – wybór między 3 celami gospodarczymi:
Niezależnością monetarną
Liberalizacją przepływów kapitałowych
Stałością kursów walutowych
Poziom rozwoju rynku finansowego i dojrzałość rynku finansowego
Zakres wymienialności waluty krajowej
Ad.1 Strategie polityki monetarnej:
Bezpośredni cel inflacyjny – upowszechniona w ciągu ostatnich 20 lat. Priorytetem polityki gospodarczej jest stabilizacja cen.
Wyznacza się tzw. Cel inflacyjny (często 2,5%). Można dołożyć korytarz +/- 1% i wszystkie instrumenty polityki pieniężnej
podporządkowane są osiągnięciu tego celu. Po raz pierwszy strategię tę zastosowała Nowa Zelandia w połowie lat 80. i rozlała
się szczególnie po Europie.
Zakłada się że stosowanie strategii bezpośredniego celu inflacyjnego wymaga stosowania kursów płynnych gdyż kursy stałe
wymagają interwencji walutowych a to może zakłócić działanie strategii bezpośredniego celu inflacyjnego.
Kotwica kursowa – często kraje eksportujące surowce. Strategia zakłada, że głównym celem polityki gospodarczej jest
utrzymywanie stałego poziomu kursu walutowego. Przesłanka wyboru tej strategii to:
silny wpływ zmian kursu walutowego na wyniki eksportu
kraje używają kursów stałych
Kontrola podaży pieniądza – strategia pośredniego oddziaływania na rynek pieniężny. Władze monetarne jako główny
instrument kształtowania polityki pieniężnej stosują kontrolę podaży pieniądza. Chodzi przede wszystkim o wskaźnik M3.
Dość elastyczna strategia polityki pieniężnej. Kraje stosujące tę strategię używają kursów stałych albo płynnych. EBC oficjalnie
prowadzi politykę opartą na kontroli podaży pieniądza i bezpośredniego celu inflacyjnego ale z przewagą bezpośredniego celu
inflacyjnego.
Ad.2 Trójkąt Frankla:
Trójką dowodzi, że nigdy nie można osiągnąć 3 celów:
niezależności polityki monetarnej
integracji finansowej (liberalizacja przepływów kapitałowych)
stabilizacja kursów walutowych.
Kiedy stosujemy C to możemy liberalizować przepływy 2 i 3, ale nie 1, kiedy mamy A to możemy 3 i 1, ale nie 2.
Ad.3 Frankel dodał kierunki ewolucji międzynarodowego systemu walutowego:
D – wzrost mobilności kapitałów, światowy system walutowy ewoluuje od kontroli przepływów kapitałowych A, do pełnej
integracji finansowej i ta ewolucja da w efekcie że upowszechnią się 2 rodzaje reżimów kursowych C i B.
1.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)