Wspólnota — typ zbiorowości oparty na silnych, emocjonalnych więziach, nieformalnej strukturze. W ujęciu Ferdinanda Tönniesa wspólnota jest przeciwstawnym typem zbiorowości wobec zrzeszenia i charakteryzuje się tym, że więzi wytwarzane są w oparciu o pokrewieństwo lub braterstwo, kontrola społecznasprawowana jest dzięki tradycji, natomiast podstawą gospodarki we wspólnotach jest własność zbiorowa. Według dynamicznej teorii wspólnoty, jest to zbiorowość ludzka, którą łączy jakaś trwała więź duchowa. Zbiorowość, w której dla każdego jej członka suma jego więzi "do wewnątrz" przewyższa sumę więzi "na zewnątrz". Cechami charakterystycznymi dla wspólnoty są wówczas:
· trwałość - nieprzypadkowość, nieprzemijalność;
· duchowość - coś co przekracza sferę interesowności (przeciwnie dostowarzyszenia);
· ekskluzywność - podział na „swoich” i „obcych”, gdzie przynależność do wspólnoty jest samoistna (np. narodziny) i dożywotnia.
· tradycja - rozciągłość w czasie: pamięć o zmarłych, troska o żywych, jak i nienarodzonych; dążenie do przetrwania. Intensywność troski o wychowanie jest wyrazem żywotności wspólnoty.
· bezwarunkowość przynależności - można należeć tylko do jednej wspólnoty duchowej danego poziomu. Jeżeli wydaje się, że jesteśmy członkami dwóch, lub więcej wspólnot (np. mniejszości narodowe), o tym do której należymy dowiadujemy się w przypadku konfliktu (np. wojny).
Cechy wspólnot posiadają: grupy etniczne, rodziny, społeczności lokalne
Zrzeszenie (cechy):
· jednostki społeczne powiązane są więziami wynikającymi z umów, wyrachowania, bazują one na stosunkach rzeczowych, wynikających z wymiany dóbr materialnych.
· jednostki uczestniczą we wzajemnych stosunkach jako osoby odgrywające dane role społeczne.
· państwo dominuje jako instytucja kontroli społecznej.
· grupy społeczne traktowane są przez jednostki do nich należące w sposób instrumentalny.
Stowarzyszenie
· dobrowolne, samorządne, trwałe zrzeszenie o celach niezarobkowych (definicja wg Ustawy Prawo o stowarzyszeniach).Dobrowolność stowarzyszenia polega na swobodzie tworzenia stowarzyszeń, dobrowolności przystąpienia do istniejącego stowarzyszenia oraz na nieograniczonej swobodzie wystąpienia ze stowarzyszenia. Trwałość stowarzyszenia oznacza, że istnieje ono niezależnie od konkretnego składu swoich członków (pod warunkiem, że jest ich ponad 15). Niezarobkowy cel stowarzyszenia oznacza, że celem stowarzyszenia nie może być prowadzenie działalności gospodarczej i osiąganie zysków ani przysporzenie korzyści majątkowych członkom stowarzyszenia.
(…)
…, jej cele, wewnętrzną strukturę itp.)
· jest rejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym
· może prowadzić działalność gospodarczą, stowarzyszenie zwykłe nie jest rejestrowane (jedynie zgłaszane staroście) i nie ma osobowości prawnej. Nie musi mieć statutu (jedynie regulamin). Nie może przyjmować dotacji, darowizn ani pieniędzy ze zbiórek.
Typy stowarzyszeń:
· lokalne; np. komitet…
… do całkowitego wykluczenia. Jak powiedziano prośba o eutanazję wśród chorych w stanie terminalnym nie zdarza się często. Zazwyczaj chorzy wypowiadają pragnienie śmierci w ściśle określonych warunkach:
gdy odczuwają silny ból, duszność lub inne intensywne dolegliwości fizyczne,
gdy przeżywają głęboką depresję, lęk lub inne przykre stany emocjonalne,
gdy nie mają oparcia w otoczeniu; czują się odrzuceni…
…
Psychologia dla zespołu hospicjum
Opieka hospicyjno-paliatywna - historia, wyjasnienie pojęć, filozofia postępowania
Żyjemy w epoce, w której ceni się przede wszystkim młodość, sprawność i sukces. Ludzie pozbawieni tych cech przestają się liczyć w ocenie społecznej i - rzecz ważniejsza - czasem również w ocenie własnej. Nieuleczalna choroba, śmierć to zjawiska nieakceptowane społecznie. Ludzie…
… z greckiego ksenodochium (na oznaczenie gospody lub schroniska dla podróżnych). Pierwsze ksenodochia powstały w Bizancjum, Syrii, Palestynie i Egipcie. Nieco później - pod koniec IV w. zaczęły powstawać podobne xenodochia w Europie. Stopniowo grecką nazwę ksenodochium zaczęto zastępować nazwą hospitium. Pierwszy uczynił to św. Paulin z Noli. W średniowieczu istniały już hospicja w wielu krajach Europy. Najsłynniejsze średniowieczne hospicjum, św. Bernarda, znajdowało się na szlaku w Alpach Pennińskich. (Oryginalne stare hospicjum można obecnie zwiedzić jako obiekt muzealny, w Beaune, we Francji). Nawiązując do tamtych tradycji, Cicely Saunders, angielska pielęgniarka, wkrótce po wojnie zaczęła starać się o budowę domu dla umierających, który został nazwany „Hospicjum św. Krzysztofa” i rozpoczął działalność…
… jak i w codziennej praktyce lekarze nastawiają się głownie na działania mające na celu przywrócenie życia chorym lub jego przedłużenie. W opiece hospicyjnej należy uznać prawdę, że możliwości działań medycyny w kierunku przywracania życia umierającym „na siłę” są ograniczone, a w pewnych sytuacjach mogą się okazać szkodliwe, przedłużając pacjentowi proces umierania a nie życia. W ostatnim okresie choroby w agonii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)