To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Państwa latynoamerykańskie między komunizmem a autorytaryzmem (1945-1980).
W zasadzie wszystkie państwa ameryki południowej na przełomie lat 60 tych i 70 tych otarły się o rządy autorytarne. Wiele z tych dyktatur poddanych było wpływom komunistycznym. Myśl marksistowska a Ameryce łacińskiej i tym samym rodzimy ruch komunistyczny, były silnie uzależnione od Moskwy. Tylko nieliczni komuniści latynoamerykańscy m.in. Peruwiańczyk Jose Carlos Mariategui czy Kubańczyk Julio A. Mella, starali się stworzyć autonomiczną teorię marksistowską , dostosowaną do specyfiki krajów rozwijających się. Ruch komunistyczny w tej części świata, bazujący na teorii marksistowsko - leninowskiej, nie był w stanie wyjaśnić zjawisk zachodzących w krajach biednego Południa oraz w zasadzie nie był dostosowany do nich. Zwycięstwo rewolucji kubańskiej w istotny sposób wpłynęło na wzrost tendencji rewolucyjnych w innych krajach latynoamerykańskich. 1959, w Dominikanie utworzony został Ruch 14 Czerwca, w rok później w Gwatemali powstał Ruch Rewolucyjny 13 Listopada, w Nikaragui założony przez Carlos Fonsecę Sandinowski Front Wyzwolenia Narodowego, 1962 roku powołano wenezuelskie Siły Zbrojne Wyzwolenia Narodowego, a rok później w Gwatemali powstały Powstańcze Siły Zbrojne a w Argentynie Partyzancka Armia Ludowa. Ruchy te miały różne oblicza ideowe, począwszy od ortodoksyjnego marksizmu, poprzez maoiam, trickiam, aż po anarchizm, a najbardziej aktywnym ich promotorem były władze w Hawanie. Szczególną rolę w tym zakresie odgrywał jeden z najbliższych współpracowników Fidela Castro - teoretyk rewolucji, w latach 61-65 kubański minister przemysłu Ernesto Che Guevara. W 1961 w swej książce wojna partyzancka, wyraził przekonanie o możliwości pokonania jednostek armii regularnej przez uzbrojone oddziały ludowe, utworzone w trakcie ogólnonarodowego powstania, zapoczątkowanego przez niewielkie odpowiednio wyszkolone grupy rewolucjonistów. W ramach tzw. strategii kontynentalnej komuniści kubańscy podejmowali próby tworzenia „ognisk rewolucyjnych” w wielu krajach ameryki łacińskiej (m.in. Boliwia), ostatecznie te działania nie doprowadziły do zakładanych celów. Nigdzie poza Kuba nie powiódł się eksperyment z „partyzanckim ogniskiem” rewolucji. Natomiast dokonujące przewrotu rewolucyjne siły nie zdołały też nigdzie zmonopolizować i utrzymać. W latach 60 tych USA coraz bardziej otwarcie tolerowały wojskowe przewroty i zamachy stanu przeprowadzane w krajach latynoamerykańskich w celu niedopuszczenia do władzy polityków podejrzanych o sympatie komunistyczne. Tylko w 1963 roku przewrotów takich dokonano w Gwatemali, gdzie 30 marca władzę przejęła junta wojskowa z Enrique Peralta Azurdią na czele;
W Ekwadorze, gdzie w lipcu armia obaliła prezydenta Carlosa Arosemenę i ustanowiła własny rząd pod kierownictwem byłego dowódcy ekwadorskiej marynarki wojennej kondra. Ramona Castro Jijona;
(…)
… roku, oraz w Panamie (11 październik 1968) zorganizowany przez plk. Torrijosa Herrerę, który następnie rozwiązał parlament i zawiesił działalność wszystkich partii politycznych, dążąc jednocześnie do powołania ustroju opartego na demokracji bezpośredniej. Rządy dyktatorskie przetrwały również w innych krajach latynoamerykańskich:
Nikaragui, gdzie w latach 1936 - 1979 rządziła dynasta Samozów, na Haiti, w latach 1957…
… radykalni grupowali się w takich organizacjach jak Rewolucyjny Ruch Peronowski czy Rewolucyjny Ruch 17 Października. Prowadzona przez te ugrupowania partyzantka miejska miała swoje apogeum w maju 1970, kiedy to grupa Montoneros wydała wyrok a następnie zamordowała prezydenta Argentyny gen. Pedro Aramburu, eskalacja terroru zmusiła rządzącą juntę do ustępstw. W marcu w wyniku bezkrwawego zamach stanu władzę…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)