To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
OŚRODKI WSPÓLNOTOWE I INNE OBIEKTY WSPÓLNOTOWE.
Ośrodki wspólnotowe i ich geneza.
Idea ośrodka wspólnotowego towarzyszy architekturze współczesnej od wczesnych projektów utopijnych. Projekty owe łączyły postulaty wspólnotowości z postulatami egalitaryzmu - mniej lub bardziej dosłownie pojmowanej równości między ludźmi. Przestrzeń dla egalitaryzmu
Wiek XX i rozpoczęty XXI to okres poszukiwań formuł egalitaryzmu - w znaczeniu dosłownym - poprzez socjalizm i w znaczeniu bardziej przenośnym - poprzez politykę wyrównywania szans, sprawiedliwości dystrybutywnej kapitalistycznego państwa opiekuńczego. Dążenie do egalitaryzmu niezależnie od formuły jego realizacji to zarazem dążenie do równowagi społecznej. Przytaczając definicję Nowej Encyklopedii Powszechnej PWN: Egalitaryzm to pogląd społeczno - polityczny uznający za podstawę sprawiedliwego ustroju społecznego zasadę całkowitej równości warunków życia oraz praw ludzi. [...] U podstaw egalitaryzmu leży przekonanie, że ludzie z natury są równi i ich potrzeby są (lub powinny być) w zasadzie jednakowe. (Nowa Encyklopedia Powszechna PWN, 1995, t. II., s. 193.) Uzupełniając tę definicję należałoby dodać, że egalitaryzm to również działanie w kierunku uzyskania równości warunków życia i praw ludzi. Wyróżnić można dwie kategorie egalitaryzmu. Pierwszy typ, określany jako egalitaryzm dosłowny lub idealny bywa również nazywany hard egalitaryzmem (hard egalitarianism). Drugi - to egalitaryzm względny, umiarkowany - soft egalitaryzm (soft egalitarianism). Egalitaryzm idealny to stan (dążenie do stanu) prawie całkowitej równości społecznej i ekonomicznej ludzi zamieszkujących daną przestrzeń. Spełnienie warunków egalitaryzmu idealnego nie jest w zasadzie możliwe. Próby wprowadzania tej wersji egalitaryzmu zakończyły się tragiczną klęską. Stanowił on jednak swego rodzaju mit, czy też dalekosiężny, utopijny cel dla polityków i ideologów, również dla architektów i teoretyków architektury. Ten typ egalitaryzmu kultywowany był przez nurty polityczne związane z socjalizmem i komunizmem.
Egalitaryzm względny to stan równych szans, „równego startu” dla wszystkich jednostek zamieszkujących daną przestrzeń. Jest to jednocześnie dążenie do bezustannego niwelowania (większych) nierówności pomiędzy ludźmi. Stan taki jest zagwarantowany przez równe prawa polityczne dla wszystkich ludzi. Zadaniem egalitaryzmu względnego jest zapobieganie i likwidowanie zjawisk wykluczenia społecznego. Egalitaryzm względny związany jest z demokracją liberalną, stronnictwami socjaldemokratycznymi. Obydwa modele egalitaryzmu-równowagi społecznej były i są kreowane i realizowane przede wszystkim przez polityków i ideologów. Poważną rolę odegrali w walce o równowagę społeczną i miejmy nadzieję, będą odgrywali w przyszłości, również architekci. Architektura i urbanistyka staje się narzędziem poszukiwań równowagi społecznej. Specyficzną cechą urbanistyki XX wieku były jej ścisłe związki z problemami społecznymi ewoluujące w kierunku ambicji kreowania (lub przynajmniej współkreowania) przestrzeni społecznej. Architekci tworzyli zespoły urbanistyczne dla „społeczeństw intencjonalnych” - w pewnej mierze wykreowanych przez siebie. Twórcy projektujący wizjonerskie miasta przyszłości zarazem „projektowali” mające je zamieszkać społeczności. Poprzez wszystkie te zabiegi architekci tworzyli mniej lub bardziej świadomie określony scenariusz intencjonalny społeczny.
(…)
…. Koncepcja przestrzenna ściśle była związana koncepcją polityczną. Robotnicy posiadali akcje fabryki - stawali się jakby jej współwłaścicielami. Praca w fabryce samorządnie zarządzanej była zorganizowana przez samodzielne zespoły ustalające zadania i środki do ich wykonania. Komuna Roberta Owena
W projekcie Roberta Owena (1848) pomieszczenia ośrodka były rozproszone na obszarze wewnętrznego dziedzińca…
…. Interesujące było zlokalizowanie jako zwornika układu - wielkiego ogrzewanego dziedzińca zimowego przekrytego szklanym dachem. Dziedziniec pełnił funkcje ogrodu zimowego i miejsca przechadzek. W centrum układu (wokół dziedzińca zimowego) miały się mieścić lokale dla czynności zbiorowych: sale rady, giełda, sale jadalne, biblioteka, pomieszczenie dla studiów naukowych. Lewe skrzydło miało mieścić lokale…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)