Opis topograficzny punktu geodezyjnego
Dla każdego punktu osnowy geodezyjnej, podlegającego trwałej stabilizacji, należy
sporządzić dokument zwany opisem topograficznym. Podstawowe zadania, dla których
wykonuje się opis topograficzny to:
1. Łatwe oraz szybkie odszukanie i identyfikacja określonego punktu w terenie przez
kolejnych użytkowników osnowy, zwłaszcza nieznających wcześniej danej okolicy,
2. Możliwość ustalenia, czy poszukiwany punkt nie uległ z czasem przemieszczeniu lub
uszkodzeniu w stosunku do swego stanu pierwotnego.
Wykonanie opisu, umożliwiającego realizację tych zadań nie nastręcza większych trudności
w terenach zabudowanych, pokrytych dużą ilością trwałych szczegółów, do których łatwo
można wykonać pomiar odległości pomiędzy znakiem a szczegółem, natomiast stanowi
poważny problem w terenach odkrytych lub zalesionych. W tych przypadkach szkic
położenia znaku musi przedstawiać sytuację terenową w znacznie szerszym zakresie niż ma
to miejsce na obszarach zurbanizowanych. Wykonanie opisu, który nie daje możliwości
późniejszego odnalezienia punktu mija się z celem.
Opis topograficzny wykonuje się na znormalizowanym formularzu, którego wzór ulegał w
czasie wielu modyfikacjom, toteż w ośrodkach dokumentacji geodezyjnej można spotkać
różne typy opisów, sporządzane na odmiennych drukach. Aktualny formularz opisu na
formacie A5 obejmuje następujące pola do wypełnienia:
• oznaczenie arkusza mapy (godła) dla skali 1: 50 000 dla osnowy podstawowej i 1: 10
000 - dla osnowy szczegółowej, na którym położony jest znak,
• numer i nazwa punktu tj. numer zgodnie z projektem i oznaczenie głowicy znaku oraz
nazwa: triangulacyjny, poligonowy lub wysokościowy (niepotrzebne skreślić),
• typ znaku zgodnie z katalogiem w wytycznych G – l .9 oraz w nawiasie ewentualne
oznaczenie przed wprowadzeniem katalogu,
• numer katalogowy punktu, zgodny z projektem sieci,
• część adresową tj. województwo, gmina, miejscowość położenia punktu oraz nazwisko,
imię i adres zamieszkania użytkownika nieruchomości zawierającej punkt, a jeśli jest on
położony w granicy- podaje się dane wszystkich użytkowników (dla punktów w lasach
nadleśnictwo i nr działu leśnego),
• szkic sytuacyjny położenia znaku zorientowany do północy, z domiarami do trwałych
szczegółów terenowych (patrz objaśnienia poniżej),
• rysunek konstrukcji (np. wieży) i zabudowy punktu oraz posadowienia znaku w rzucie
pionowym, z podaniem typu, wymiarów znaku oraz miar określających jego położenie w
stosunku do powierzchni terenu, określenie miejsca celowania na dany punkt, dla punktów
ściennych wykonuje się rysunek ściany budynku z miarami od krawędzi i powierzchni
gruntu, podaje się też grubość muru i rok budowy budynku,
• szkic z miarami rozmieszczenia poboczników lub innych znaków zabezpieczających
np. słupów rozpoznawczych,
• rysunek powiązania danego punktu z sąsiednimi punktami sieci, zawierający długości
boków, numery punktów sąsiednich i dla osnowy poziomej kąt poziomy między bokami,
• data, nazwisko i imię wykonawcy oraz nazwa instytucji odpowiedzialnych za
stabilizację znaku i sporządzenie opisu.
Zgodnie z aktualnymi wytycznymi technicznymi „opis topograficzny sporządza się w terenie
przy pomocy dobrze zaostrzonego ołówka o odpowiedniej twardości, tak, aby pozostawił
ostry i wyraźny ślad. Pismo powinno być wyraźne zbliżone do technicznego. Przy opisach
słownych należy unikać skrótów, poza niezbędnymi, powszechnie znanymi."
Szkic sytuacyjny położenia znaku stanowi część opisu topograficznego najbardziej potrzebną
do odszukania danego punktu osnowy, toteż powinien być sporządzany szczególnie
starannie. Szkic wykonuje się przy zastosowaniu znaków umownych instrukcji technicznej
K – l wykorzystywanych na mapie zasadniczej, bez dokładnego zachowania skali, jednak
bez większych zniekształceń w proporcjach odległości.
Na szkicu zamieszcza się wszelkie dane opisowe i trwałe szczegóły sytuacyjne ułatwiające
odnalezienie znaku oraz przydatne do wykonania domiarów odległości pomiędzy znakiem a
szczegółem. Ilość tych miar powinna umożliwiać, co najmniej dwukrotne wyznaczenie
położenia danego punktu w terenie. Punkt ma być związany miarami ze szczegółami
uwidocznionymi na mapie w sposób umożliwiający jego naniesienie na tę mapę. Dla
punktów osnowy podstawowej jest to mapa w skali 1: 10 000, zaś dla punktów osnowy
szczegółowej - skala bazowa mapy zasadniczej. Wśród kilku domiarów bezpośrednich do
trwałych szczegółów wskazane jest wykonanie rzutu prostokątnego centru znaku na linię
pomiarową utworzoną przez dwa szczegóły zidentyfikowane na istniejącej mapie.
Dla punktów przy ulicach należy podawać nazwy ulic i numery pobliskich budynków, zaś
dla dróg - nazwy miejscowości lub osiedli, do których te drogi prowadzą. Wykonuje się
również domiary do osi dróg i punktów ich przecięć oraz urządzeń drogowych takich jak:
mosty, przepusty, słupy kilometrowe i hektometrowe z podaniem ich numeracji. Podobnie
ważnym elementem orientacyjnym mogą być numery słupów przewodów napowietrznych.
Przy wykonywaniu domiarów do granic lub znaków granicznych działek należy podawać ich
numery ewidencyjne oraz nazwiska i adresy władających. Do nawiązywania znaków należy
unikać domiarów od drzew.
Jeśli pozwalają na to warunki terenowe odległość: szczegół - punkt nie powinna przekraczać
25 m, czyli długości typowej ruletki, jednak możliwość wykorzystania do opisu domiarów
biegunowych realizowanych dalmierzami elektromagnetycznymi znacznie powiększa zasięg
szczegółów, jakie mogą być uwzględnione przy opisie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)