Zajęcia VI - Nowe prądy w niemieckiej pedagogice XIX w.: Diesterweg i Flobel FRYDETYK ADOLF WILHELM DIESTERWEG (1790-1866) Życie: Najwybitniejszy [przedstawiciel niemieckiej myśli pedagogicznej okresu Wiosny Ludów. Cieszył się wielką popularnością wśród ówczesnych postępowych działaczy jako wybitny praktyk w dziedzinie kształcenia nauczycieli oraz doświadczony, twórczy metodyk i dydaktyk, jako płodny pisarz pedagogiczny i bojownik o postępową szkołę jak tez o zjednoczenie nauczycielstwa niemieckiego. Urodził się w Westfalii w rodzinie urzędniczej. Po ukończeniu szkoły łacińskiej studiował fizykę i matematykę na uniwersytecie w Herborn i w Tubingen. Zrezygnowawszy pod wpływem brata z kariery inżyniera rozpoczął pracę na niwie pedagogicznej jako nauczyciel matematyki w szkole wzorcowej we Frankfurcie. Tam po raz pierwszy zetknął się bliżej z ideami pedagogicznymi Pestalozziego, które wywołały w nim zachwyt. Swoje zainteresowania pedagogiczne pogłębiał na zebraniach nauczycielskich, które odbywały się co tydzień. Prowadzono na nich dyskusje nad różnymi zagadnieniami wychowawczymi i pobudzano nauczycieli do stałego dokształcania się. Już w tym okresie dojrzewał w nim zamiar zajęcia się problemami i przyszłością szkoły ludowej, a przede wszystkim sprawą kształcenia jej nauczycieli. Wskazuje na to objęcie przez niego w 1820 r. kierownictwa nowo zorganizowanego seminarium nauczycielskiego w Moers nad Renem. Odtąd przez 27 lat, najpierw w Mores, a od 1832 jako dyrektor seminarium nauczycielskiego w Berlinie, przygotowywał młodych ludzi do zawodu nauczycielskiego. Dzięki wielkim zdolnościom pedagogicznym potrafił zainteresować swoich uczniów problemami naukowymi, porwać i zapalić ich do samodzielnych studiów.
Po kilku latach cieszył się opinia najlepszego kierownika zakładu kształcenia nauczycieli. Ale ponieważ jego wychowankowie zdobywali w seminarium berlińskim więcej wiadomości, niż życzyły sobie pruskie władze szkolne, ściągnął niebawem na siebie ataki świeckich kół konserwatywnych. Jego systematyczna walka o odsunięcie kleru od nadzoru pedagogicznego spowodowała, że stał się również celem ataków duchowieństwa.
Od 1844 zaczęto na niego wywierać z różnych stron naciski, aby zrzekł się stanowiska dyrektora seminarium nauczycielskiego. Diesterweg przekonany jednak o słuszności swojej drogi, nie dał się z niej sprowadzić. Oskarżany stale „o demagogiczne i komunistyczne tendencje” został w 1847 zwolniony ze stanowiska dyrektora seminarium berlińskiego.
W dalszej swojej pracy związał się Diesterweg z potrzebami i troskami ludu. W licznych publikacjach wyrażał często współczucie dla nędzy robotników dniówkowych i fabrycznych oraz piętnował wyzysk przedsiębiorców jako nieludzki i okrutny. Nie rozumiał jednak istotnych przyczyn nędzy proletariatu. Nie zgłębiał też dostatecznie pism Saint-Simona, który krytykujących ówczesne stosunki społeczne, chociaż wyrażał się o nich z wielkim uznaniem i szacunkiem. Mimo ze od czasu ukazania się pierwszych pism Saint-Simona narastały coraz większe sprzeczności między burżuazją a proletariatem, Diesterweg trwał w utopijnym przekonaniu, że piętnowane przez niego stosunki można poprawić przez działalność charytatywną wśród „niższych klas” i stworzenie odpowiedniego systemu wychowania dla wszystkich dzieci. Współczucie Diesterwega dla losu proletariatu było gorące i szczere. Pozostał jednak konstytucyjnym liberałem, humanitarnym reformatorem stosunków społecznych, który odrzucał rewolucyjne metody walki wyzyskiwan
(…)
… jakiegokolwiek wyjątku, muszą otrzymywać od 6 do ukończenia 14 albo 15 roku życia pełne wykształcenie szkolne. Szkoła ludowa ma być jednolitym, podstawowym zakładem kształcącym dzieci całego narodu”. Aby ten postulat zrealizować, żądał rozdziału państwa od kościoła i szkoły od kościoła. Był przeciwny zarówno szkołom prywatnym, jak i wyznaniowym. Żądała aby szkoły były utrzymywane przez państwo. Państwo…
…, dogmatyczne i ciasno ujęte treści kształceniowe starej, feudalnej szkoły, jak i panujące w tych czasach mechaniczne, pamięciowe metody nauczania. Takie ujęcie problematyki nauczania odpowiadało interesom ówczesnego mieszczaństwa. Jego walka o wyzwolenie z więzów feudalnych wymagała rozwoju wszystkich sił poszczególnych ludzi. Diesterweg był entuzjastycznym i szczególnie uzdolnionym nauczycielem. Wykorzystywał wszystkie siły i możliwości, aby usprawnić naukę szkolną oraz wprowadzić nowe i postępowe metody nauczania. Starał się tez rozwijać i ulepszać stosowane do jego czasów metody. Jego prace z dziedziny metodyki nauczania najeżą do jego największych osiągnięć teoretyczno-pedagogicznych. Nawiązywałw nich do dziel takich wielkich pedagogów przeszłości, jak Ratke, Komeński i inni, którzy torowali drogę…
… idee pedagogiczne postępowego mieszczaństwa. Udało mu się zapoznać z tymi ideami szerokie rzecze nauczycieli i zmobilizować je do walki o szkołę narodową. Chociaż nie wniósł wiele nowych i oryginalnych myśli do teorii pedagogicznej, to jednak jego zasługi w dziedzinie dydaktyki i metodyki są bardzo duże. Przez twórczy rozwój postępowych metod nauczania j. niemieckiego i rachunków przyczynił…
… swoją wiedzę i umiejętności dydaktyczne, jakie metody nauczania powinien stosować w odniesieniu do konkretnych przedmiotów i jakich narzędzi dydaktycznych używać”, „przewodnik” jest koronnym przykładem dewizy Diesterwega, że „wszelka pedagogiczna teoria w oderwaniu od praktyki musi być w szkolnictwie odrzucona”. Oprócz wspomnianego „podręcznika” opublikował wiele drobnych rozpraw.
- w swych pracach…
… nauczania. Trudne warunki materialne fordziny skłoniły go do wczesnego rozpoczęcia pracy zarobkowej. Podjął ją w służbie leśnej, którą jednak po dwóch latach porzucił, aby w 18 roku życia rozpocząć studia na wydziale filozoficznym uniwersytetu w Jenie. W 1805 rozpoczął prace nauczycielską we wzorowej szkole we Frankfurcie nad Menem, prowadzonej przez grono współpracowników Pestalozziego. Panująca w szkole…
… mało inteligentnego i wybrał dla niego praktyczną karierę zawodową. Kształcił się na mierniczego w służbie leśnej, ale po dwóch latach zrezygnował. W 1799 rozpoczął studia przyrodnicze na uniwersytecie w Jenie, które jednak porzucił w letnim semestrze 1801 roku z powodów finansowych. Powrócił do domu, aby pomóc ciężko choremu ojcu w obowiązkach kościelnych. Przebywał tam aż do jego śmierci w lutym 1802.
LATA…
… prywatny zakład wychowawczy dla chłopców w wieku szkolnym. Głównym jego dążeniem było wychowanie uczniów na „samodzielnych, myślących ludzi”. Wychowanie i nauczanie w jego szkole różniło się wyraźnie od dominującego w ówczesnym szkolnictwie niemieckim formalizmu i werbalizmu. Przyszły twórca teorii wychowania przedszkolnego wraz ze swoimi współpracownikami kładł, w przeciwieństwie do starych szkół…
… tworzenia. Bóg jest jednością manifestującą się w przeciwnościach świata. Rzeczywistość jest sprzeczna, lecz zawsze dąży do jedności. Bóg, stwórca, jest ponad światem, ale pozostaje częścią Swego dzieła (panteizm). Wszystko, każde żywe stworzenie, jest dziełem Boga, jest zdeterminowane przez boską siłę, przejawiającą się w przeciwnościach, które z kolei ukazują leżącą u ich podstaw jedność.
Fröbel pojmuje…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)