To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
NARRACJA
Monolog prezentujący ciąg zdarzeń uszeregowanych w jakimś czasie, powiązany z postaciami w nim uczestniczącymi i ze środowiskiem, w którym się rozgrywa.
Może przybierać formę opisu (zjawiska statyczne, rozmieszczone w przestrzeni) lub opowiadania (na planie pierwszym zjawiska dynamiczne, rozwijające się w czasie).
Stanowi zasadniczy sposób wypowiedzi stosowany w utworze epickim. Towarzyszą jej tu jako druga płaszczyzna językowa wypowiedzi postaci: mowa niezależna, mowa pozornie zależna, mowa zależna.
W liryce i dramacie może pojawiać się, ale jako element strukturalnie podporządkowany.
Dwie podstawowe formy narracji związane ze sposobem językowego przejawiania się narratora: Narracja autorska (3. Osobowa): relacja zobiektywizowana
Narracja pamiętnikarska (1.osobowa): narrator uzewnętrznia się jako „ja”, opowiada o zdarzeniach, których był świadkiem, występuje równocześnie jako bohater utworu. Narracja auktorialna - typ opowiadania, w którym narrator nie uczestniczy w świecie przedstawionym, jest ukryty, dysponuje wobec niego dystansem, który pozwala mu go interpretować, oceniać. Przeciwstawione jest narracji personalnej , która pokazuje świat przedstawiony tak, jak on się jawi świadomości bohatera. Trzecim typem opowiadania jest narracja w pierwszej osobie , w której mogą się pojawiać elementy zarówno n.a. jak i n.p. Gerard Genette : Narracje minimalną (przejście z punktu A do B, zmiana stanu, sytuacji) Zdarzenia układają się w:
Oś porządku - sekwencja zdarzeń (może być naturalna lub zmodyfikowana)
Oś prędkości - przyspieszenie
Oś częstotliwości - powtarzalność zdarzeń nie mająca związku z ich rzeczywistym lub fikcyjnym rozwojem.
NARRATOR
Fikcyjna osoba opowiadająca w dziele epickim, nadawca w wypowiedzi (narracja), stanowi ośrodek sytuacji narracyjnej. Charakterystyka narratora obejmuje dwa zasadnicze elementy: pozycję, jaką zajmuje wobec świata przedstawionego i stopień jego widoczności w strukturze dzieła.
Punkt widzenia
Dystans wobec bohaterów i zdarzeń
Czasowa względem nich odległość
Zasady wartościowania
Zakres wiedzy o świecie przedstawionym
PRZESTRZEŃ W DZIELE LITERACKIM
Jeden z elementów świata przedstawionego, zawierającego zawsze wyobrażenia przestrzenne, bo wchodzące w jego obręb postacie, zdarzenia, sytuacje są w pewien sposób umiejscowione. Ujęcia przestrzenne mogą zyskać pozycję dominującą
Przestrzeń w dziele literackim może nabierać różnorakich znaczeń metaforycznych, wyzyskując w tym zakresie właściwości języka, w którym metaforyka przestrzenna gra dużą rolę. Może także nabierać znaczeń symbolicznych.
(…)
… są w znacznej mierze usamodzielnione. Bardziej skomplikowane przypadki reprezentuja fabuły, w których zdarzenia układają się w wątki. Fabuły jednowątkowe (nowele, tragedia), wielowątkowe (powieści). Wątki w obrębie fabuły układają się hierarchicznie, ale mogą też narastać równolegle i równocześnie. ZNAK JĘZYKOWY
Element systemu językowego wyposażony z znaczenie - wyraz lub morfem. De Saussure wyróżnia z znaku…
… lub nie respektować chronologii zdarzeń.
W epice uzależniony jest od czasu narracji i zawsze od niego wcześniejszy, w dramacie występuje samoistnie.
CZAS NARRACJI
Jeden z wymiarów czasowych dzieła epickiego obok czasu fabuły. Istnienie w każdym utworze epickim, jest jego istotnym elementem strukturalnym. W pewnego typu dziełach nie jest on wyraźnie zaznaczony, zwłaszcza w powieści pisanej w 3. Osobie z narratorem…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)