To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Nakładanie się zakresów jurysdykcji legislacyjnych różnych państw
Nie można wykluczyć, iż różne państwa mogą dokonać kwalifikacji prawnej tego samego zdarzenia na podstawie własnych przepisów w oparciu o różne łączniki jurysdykcyjne (Sprawa Lockerby, Sprawa bigamii). PM nie reguluje wyraźnie problemu konkurencyjnych jurysdykcji, możemy jednak wskazać na pewne rozwiązania występujące w praktyce.
W przypadku konkurowania jurysdykcji państwa mogą w toku negocjacji ustalić, które z nich na podstawie własnego prawa dokona kwalifikacji czynu (Sprawa Lockerby).
Z braku porozumienia każde z państw z osobna może dokonać kwalifikacji prawnej zdarzenia na gruncie własnego prawa.
Art. 114 Kodeksu karnego:
„1. Orzeczenie zapadłe za granicą nie stanowi przeszkody do wszczęcia lub prowadzenia postępowania karnego o ten sam czyn zabroniony przed sądem polskim. 2. Sąd zalicza na poczet kary orzeczonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności za granicą oraz wykonywaną tam karę, uwzględniając różnice zachodzące między tymi karami”.
Zasada podwójnego zagrożenia karnego pozwala na uniknięcie niekorzystnych dla jednostki skutków podlegania jednocześnie prawu terytorium i prawa obywatelstwa (Sprawa bigamii).
(już z kolejnego wykładu) Koncepcja ważenia interesu państwowego. Stosowana jest przez sądy USA i polega na tym, że USA porównując swój interes w rozciągnięciu swego prawa na zdarzenie, do którego doszło na terytorium innego państwa z interesem państwa terytorium co do tego, by prawo USA nie miało zastosowania do tego zdarzenia.
Przykład zastosowania koncepcji “ważenia interesu”
Załóżmy, że Stany Zjednoczone rozważają możliwość uregulowania (własnym prawem krajowym) sposobu obsługiwania przez francuskich przewodników lotniczych połączeń czarterowych na trasie: USA-Francja (a zatem zdarzeń, których pewne elementy występują na terytorium USA). Przyjmując, że kwestii tej nie regulują umowy międzynarodowe, to na gruncie koncepcji „ważenia interesu”:
w zasadzie nie ma uzasadnienia dla tego, by prawo USA regulowało kwestie wynagrodzeń członków francuskiej załogi;
istnieje pewne (choć niewielkie) uzasadnienie dla tego, by prawo USA określało maksymalne ceny biletów dla własnych obywateli;
w pełni uzasadnione byłoby wprowadzenie przez USA regulacji określających sposób przeprowadzania (w amerykańskich portach lotniczych) inspekcji technicznych samolotów francuskiego przewoźnika. Nieuznawanie zagranicznych rozstrzygnięć na gruncie własnego porządku prawnego.
Rozporządzenie Rady Wspólnoty Europejskiej nr 2271/96 z dnia 22 listopada 1996 roku
Omawiane rozporządzenie stanowiło odpowiedź WE na amerykańską ustawę Helmsa-Burtona (zob. przykład powoływany w innym miejscu wykładu). Zgodnie z art. 4 rozporządzenia: „Żaden wyrok sądu, czy też trybunału państwa nie będącego członkiem Wspólnoty, ani też żadna decyzja organu administracyjnego państwa nie będącego członkiem Wspólnoty - nie będą uznawane ani też wykonywane w żaden sposób przez sądy państw członkowskich Wspólnoty, jeżeli te wyroki bądź decyzje oparte są pośrednio bądź też bezpośrednio na [ustawie Helms'a-Burtona]”.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)