Mowa nienawiści to problem sformułowany przez środowiska naukowe, chcące z nim walczyć, jest to problem społeczny, zaliczamy do niego wypowiedzi poniżające, obrażające, szydzące, zazwyczaj kierowana jest do grup uznawanych za obce etnicznie, kulturowo, religijnie, rasowo, seksualnie itp. język ulega brutalizacji, ale nie zawsze, mowa nienawiści może obejść się bez wulgaryzmów. Stała się epitetem, tego terminu używają politycy wobec siebie, publicyści itp. Najczęściej polega na oskarżaniu o posługiwanie się mową nienawiści „wrogiej” grupy politycznej. Kampanie przeciw mowie nienawiści są nieskuteczne - trafiają do osób już przekonanych. Należy stygmatyzować język, a nie konkretne osoby, bo przyniesie to przeciwny skutek. Stała się retorycznym chwytem, często prowadzi do nadinterpretacji czyichś słów, w celu ukazania, że dana osoba myśli inaczej, źle itp.
Język wrogości
PROSTACTWO - nie spełnia cech języka wrogości.
Zwykłe nieokrzesanie
Demonstracyjne - używane z premedytacją
Zazwyczaj brakuje im agresji i brutalności, osiowych cech języka wrogości
CHAMSTWO JĘZYKOWE Zawiera czasem elementy agresji, ukierunkowane na określoną grupę
zwykłe - często ma swoje społeczne źródła w poczuciu wykluczenia, wywodzi się wtedy zazwyczaj z niższych warstw społecznych i bywa ostentacyjne, robienie tego, czego nie należy
arogancja władzy („chamstwo w rękawiczkach”) - demonstrowanie wyższości, np. ignorowanie, nie odpowiadanie na pytania, brak robienia tego, co należy
MOWA NIENAWIŚCI (hate speech), DYSKRYMINACJA JĘZYKOWA
Wypowiedzi szydzące, zawężone do agresji werbalnej
Zachowania szydzące, lżące i obrażające jednostki lub grupy (np. ty czarnuchu! Ty pedale!)
Agresja werbalna wobec osób uważanych za mniejszości narodowe, etniczne itd.
Adresowana do zbiorowości, a nie pojedynczych osób, których udział postzregany jest jako niezależny od danej jednostki - udział zdeterminowany biologicznie, a nie przez wybór (wiek, płeć, preferencje seksualne, język, rasa)
JĘZYK OBCOŚCI
struktura polegająca na stosowaniu atrybucji wewnętrznej przy ocenianiu cudzych problematycznych zachowań (przypisywanie niskich motywów), naganna ocena zachowań, unikanie usprawiedliwiających atrybucji zewnętrznych, odnoszących się do tzw. obiektywnych okoliczności
Ten kto mówi, odcina się od tego, o kim mówi
konfrontacyjny sposób prowadzenia rozmowy
publicystyka tv i radiowa nastawiona na inscenizację konfliktowych dyskusji w ramach tzw. infotainment, „mowa medialna”
dominacja mechanizmu dyskursywnego „rytualnego chaosu”
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)