Język wrogości
Zagadnienie mowy nienawiści (hate speech - angielski oryginał) szerszy obszar dyskursowy, który zawiera w sobie mowę nienawiści, ale zawiera inne odmiany języka wrogości. Mowa nienawiści jest ostrą formą brutalizacji języka publicznego. Mowa będzie nie tylko o mowie nienawiści, ale o szerszym spectrum. Od dłuższego czasu (zwłaszcza od II połowy 2012 r.) - pojawia się ważna kwestia w przestrzeni publicznej - mowa nienawiści jako zarzut - okładanie się przez uczestników dyskursu publicznego epitetem - wy stosujecie mowę nienawiści!. Musimy być tutaj ostrożni - co jest agresją, co jest mową nienawiści, co jest przejawem wrogości, a co nie jest? Gdzie to się zapętliło i jak? Ta kwestia zapętliła się poprzez dyskusje nad tym i 2 kierunki przełożenia tej kwestia na grunt instytucjonalno-prawny. Penalizacja wypowiedzi antysemickich, rasistowskich, antyreligijnych rozszerzenie paragrafu 256 o szerzenie nienawiści w wypowiedziach o podłożu politycznym. Ta kwestia ma swoich zwolenników i przeciwników. Drugi nurt to plany rządowej rady - jej nazwa się zmienia, ale ma w swojej nazwie Rządowa Rada do Zwalczania Spraw związanych z mową nienawiści, ksenofobii… (coś takiego, to się zmienia). Budzi kontrowersje - opór po stronie prawicowej. Nie chodzi tylko o słowa i to co kto mówi, to się wiążę w tej chwili z rzeczywistością niedyskursową - rozwiązania prawne i instytucjonalne. Są tu elementy dyskursowe (odmiany języka wrogości), te wysłowienia są powiązane z elementami niedyskursowymi - z walką interesów, punktów widzenia wokół tych elementów dyskursowych i niedyskursowych. Waga języka wrogości (łącznie z mową nienawiści) jest zmienna - ta publicznie postrzegana - problem brutalizacji języka i przyznawania wagi społecznej mowy nienawiści - silnie odznaczyło się w czasach 2005-2006 - wokół silnej walki politycznej - budowy IV RP. Później nastąpiło pewne wychłodzenie - 2007-2010 (postpolityka - polityka się rozłazi i ulegają deideologizacji, tracą ostrość światopoglądową i ideologiczną). Od katastrofy smoleńskiej następuje bardzo silna polaryzacja sfery politycznej - następuje bardzo silne zastosowania różnych odmian języka wrogości (w tym mowy nienawiści).
Mowa nienawiści termin ten powstał w latach 70. - wyrażał wzrastające wyczulenie na wypowiedzi wyszydzające, poniżające, lżące inne osoby z powodu cech, które są od nich niezależne, osoba ta nie ma na nie żadnego wpływu bądź społecznie jest taka definicja tych cech, że nie możemy ich zmienić i ich się pozbyć. Np. rasa, przynależność etniczno-narodowa, nie można zmienić płci (przekonania w tej dziedzinie nie nadążają nad technologią), przekonania odnoszące się do płciowości mają charakter wiążący jednostkę z czymś czego nie da się zmienić (dominuje społeczna definicja, że one nie są podatne na zmiany), preferencje seksualne, wiek (niechęć wobec starości), wrogość wobec kobiet itp. Jednym z ważniejszych składników mowy nienawiści to dyskursy antysemickie. Mowa nienawiści często odnosi się do konkretnej osoby, ale w gruncie rzeczy jest to pozór, gdyż ta osoba jest przedstawicielem masy podmiotów o podobnym profilu. W gruncie rzeczy przedmiotem pogardy jest ta kategoria, osoba wobec, której to wypowiadamy traci znaczenie, traci ona swoją indywidualność - mamy do czynienia z podwójną obrazą.
(…)
… coś ukradła, albo postąpiła niegodnie na mocy panujących kulturowo definicji), wówczas ten mechanizm dystansowania się przypisuje tej osobie niskie motywy - nie dokonujemy atrybucji zewnętrznej (nie ukradł bo był kryzysy, miał małe dzieci itp. Tylko mówimy, że ukradł bo jest Polakiem, bo jest złym człowiekiem - nie tłumaczymy danego działania poprzez okoliczności zewnętrzne). Nie usprawiedliwiamy, nie sygnalizujemy zrozumienia, lecz w pewnym sensie moralistycznie wskazujemy winę, odpowiedzialność za te nieprawomocne zachowania. Z drugiej strony mamy do czynienia ze swojskością - wykazując solidarność, zrozumienie, pokazywanie motywów zewnętrznych. Konfrontacyjne sposoby prowadzenia rozmów tzw. mowa medialna (media talk) - sposoby prowadzenia talk show, napuszczania się na siebie przeciwników, inscenizacji…
… na skonfliktowanie i szukanie przeciwieństw.
Binarny dyskurs społeczeństwa obywatelskiego (J. Alexander) wskazuje na to, że w demokracjach liberalnych (zwłaszcza w czasach kampanii wyborczych) pojawiają się w przewidywalny sposób dwutorowe dyskursy, które operują podziałem na przymioty obywatelskie i antyobywatelskie. Własnemu stronnictwu przypisujemy motywy obywatelskie (sprawiedliwość społeczna itp.), przypisuje obywatelskie relacje społeczne (otwartość społeczną) i instytucje obywatelskie. Swoim przeciwnikom przypisujemy motywy antyobywatelskie. Można przewidywać, że wtedy kiedy konflikt społeczny narasta (w okresie kampanii wyborczej) dokonuje się zmasowane użycie (obustronne najczęściej). Autor zwraca uwagę na to, że binarny dyskurs jest właściwie domeną ugrupowań liberalno-demokratycznych, które w ten sposób chcą…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)