Manicheizm , system filozoficzno-teologiczny, wyznanie i organizacja religijno-kościelna powstała w III w. na podłożu dualistycznej religii Zaratustry, która swoim zasięgiem objęła znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy. Twórcą manicheizmu był Mani.
Podstawą filozoficzno-teologiczną stał się staroirański dualizm, a także elementy zaratustryzmu, chrystianizmu, buddyzmu i gnostycyzmu.
Manicheizm głosił wiarę w ustawiczną walkę pomiędzy światłem i ciemnością, dobrem i złem. Wyznawców manicheizmu cechowała asceza, przede wszystkim w życiu seksualnym. Do wyznawców manicheizmu należał m.in. Aureliusz Augustyn (św. Augustyn), który później nawrócił się na chrystianizm, został ojcem Kościoła i gwałtownie zwalczał manicheizm jako herezję.
W Rzymie manicheizm stanowił poważną konkurencję dla chrześcijaństwa do VI w. Do końca VIII w. konkurował z islamem, kiedy to kalif Mahdi (775-785) ustanowił specjalny urząd inkwizytora tępiący wyznawców manicheizmu. W Europie był tępiony przez inkwizycję kościelną. Makiawelizm , zespół działań politycznych i społecznych opierający się na podstępie, surowości, przebiegłości i oszustwie. Synonim bezwzględnego postępowania w myśl hasła “cel uświęca środki”. Makwiawelizm jako doktryna polityczna głosi, iż dobra i skuteczna polityka musi być nastawiona na osiągnięcie wyznaczonych celów. Podstęp, brutalna siła, terror i obłuda to metody sprawowania władzy. Machiavelli uważał, że polityk musi być przede wszystkim skuteczny. Wychodząc z założenia, że ludzie z natury są źli, zawistni i niesprawiedliwi, władca powinien dbać o pozory łaskawości i prawości, łamiąc je w razie potrzeby.
Według Machiavellego republikańska forma rządów jest najlepsza, gwarantuje bowiem nie tylko stabilność i praworządność sprawowania władzy, ale też wolność, równość i możliwość nieustannego bogacenia się poddanych. Fundamentem takiej formy rządów są prawa, stąd siła i przemoc nie odgrywa szczególnej roli. W praktyce jednak jest to trudne do osiągnięcia, gdyż wymaga wiedzy, doświadczenia i politycznego talentu władcy. Makiawelizm był wielokrotnie wykorzystywany dla uzasadnienia antydemokratycznych rządów faszystowskich (faszyzm) i totalitarnych (totalitaryzm). Logos - Rozum wszechświata, prawo świata, siła napędzająca jego nieustanny rozwój i trwanie, przeznaczenie, które porządkuje bieg rzeczy i zespala przeciwieństwa (u Heraklita z Efezu), zasada metafizyczna podtrzymująca porządek świata, wszelkiego istnienia, źródło kosmicznego ładu, stała opatrzność sprawowana nad światem, metafizyczne principium (filozofia stoików); autonomiczna, pierwotna zasada sama stanowiąca o swojej aktywności; byt lub rozum Boski podporządkowany najwyższemu Bogu, pośrednik, łącznik pomiędzy Bogiem a światem i człowiekiem, w tradycji chrześcijańskiej Słowo Boże wcielone w Chrystusa (patrz Ewangelia wg św. Jana). Logos bywa także utożsamiany z intelektem, fatum, rozumnym ogniem, naturą, pneumą, Zeusem.
(…)
… kreacjonizmu jest natomiast sprzeczna z teoriami reinkarnacji i metempsychozy. od łac. creatio `stworzenie'.
Konwencjonalizm, w filozofii pogląd wprowadzony przez sofistów, którzy twierdzili, że nie ma prawdy powszechnej, gdyż dla każdego prawda jest inna. Jeżeli przeto uznaje się pewne prawdy za powszechnie obowiązujące, to jest to jedynie wynikiem umowy - konwencji. E. Boutroux konwencjonalizm odniósł do nauki, nazywając go kontyngentyzmem.
Zwolennikami konwencjonalizmu byli także pragmatyści, radykalnymi konwencjonalistami byli neopozytywiści.
Koniunkcja- równowaga
Koherencja, w teorii filozofii, spójność, spoistość myśli, poprzez którą wyrażany sąd nie może być sprzeczny względem sądów wcześniej przyjętych.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)