Komunikowanie jako podstawowe narzędzie kreowania wizerunku organizacji
O komunikowaniu można napisać bardzo wiele. Dogłębne zbadanie, czy przedstawienie tego problemu z pewnością wystarczyłoby do napisania niejednej książki przez bardzo wielu badaczy. Temat jest bardzo szeroki i na potrzeby tej pracy zostaną przedstawione tylko fundamentalne zagadnienia i to tylko jednej z odmian komunikowania, a mianowicie komunikowania marketingowego. Szczegółowe przedstawienie komunikowania jako całości byłoby tylko niepotrzebnym chodzeniem po bagnach, a dla nas najważniejszy jest przecież wizerunek.
Termin komunikowanie, choć obecnie rozpowszechniony na całym świecie, ciągle pozostaje wieloznaczny. Gdy, w 1935r. amerykański krytyk i filozof, K. Burke złożył do druku książkę „Treatise on communication” musiał ostatecznie zmienić tytuł, gdyż wydawca obawiał się, iż czytelnicy uznają ją za studium o telefonach.
Komunikowanie wywodzi się z łacińskiego communicatio, to znaczy doniesienie, komunikat, ale wówczas wskazujemy na rzecz, a nie na czynność. Jest to rozumienie rzeczowe, przedmiotowe. Słuszniejsze jest, zatem odwołanie się do słowa communicare, czyli naradzanie się, konsultowanie, porozumiewanie się, a także do słowa communico, czyli coś i z kimś mieć wspólnego, coś z kimś podzielać. Jest to znaczenie czynnościowe.
Ponieważ PR to celowe i świadome oraz metodyczne działanie, a komunikowanie to podstawowa metoda realizowania celów PR, przedmiotem decyzji w PR jest organizowanie komunikowania. Na podstawie kryterium czasu i przestrzeni, w których znajdują się dwie strony stosunku komunikacyjnego - nadawca i odbiorca - można wyróżnić kilka form komunikacji: komunikację bezpośrednią i osobistą (nie ma dystansu czasu i przestrzeni), komunikację bezpośrednią nieosobistą (dystans przestrzenny, jak w rozmowie telefonicznej, konferencji wideo), komunikację pośrednią (nadawca i odbiorca nie znajdują się w tym samym czasie i przestrzeni) i komunikację dwustopniową, a nawet łańcuch związków komunikacyjnych.
PR stosuje wszystkie cztery formy komunikowania. Dąży jednak do wykorzystywania w maksymalnym stopniu komunikowania bezpośredniego jako najbardziej skutecznego. Gdy nie jest to możliwe, korzysta się z tego rodzaju komunikowania przynajmniej do nawiązania kontaktu lub dialogu, który kontynuowany jest w innych formach.
Środkami komunikowania są: słowo (mówione i pisane), umowne znaki i symbole, zachowania pozawerbalne, ton, dźwięk, obraz, rysunek, światło, kolor, ruch, zapach, dotknięcie, wykorzystanie przestrzeni. Siła wpływu tych środków na ludzi jest niejednakowa. Badania zagraniczne dowodzą, że ludzie zapamiętują 20% tego, co usłyszeli, 30% tego, co zobaczyli, 50% tego, co jednocześnie widzieli i słyszeli, 70% tego, co powiedzieli i 90% tego, co sami zrobili.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)