Kąty pionowe, ich pomiar, błąd miejsca zera- opracowanie

Kąty pionowe, ich pomiar, błąd miejsca zera (indeksu)
Kąt pionowy jest to kąt, którego obydwa ramiona
leżą w płaszczyźnie pionowej, przy czym jedno ramię jest
zawsze stałe, poziome lub pionowe, zaś drugie ramię –
zmienne, wyznaczane przez oś celową teodolitu,
skierowaną do wybranego punkty celu, P. W zależności
od tego, który z kierunków: poziomy czy pionowy
przyjmujemy, jako stałe ramię, wyróżniamy dwa rodzaje
kątów pionowych: kąty pionowe horyzontalne α, i kąty
pionowe zenitalne z. Przy czym α+ z = 90º.
Kąty zenitalne są liczone od linii pionu i zorientowane w
górę i mogą osiągać wartości w przedziale 0º do 180º.
Ustawienie podziału KV i jego urządzeń odczytowych musi być tak dobrane, aby przy
poziomej osi celowej i spoziomowanej libeli kolimacyjnej odczyt KV w I i II położeniu
wynosiły dla podziału zenitalnego odpowiednio:
I położenie KL 90º lub 100g; ·II położenie KP 270 º lub 300g
Odczyt taki nosi nazwę miejsca zera. Gdy wartość jego odbiega od podanych mamy do
czynienia z błędem miejsca zera lub błędem indeksu.
W I położeniu lunety (KL) odczyt OI jest równy kątowi z, natomiast w położeniu II
(KP) odczyt OII stanowi jego dopełnienie do 360º. Jeśli przy kole lewym miejsce zera nie jest
dokładnie równe 90º, wtedy oba odczyty są dodatkowo obarczone błędem indeksu i wynoszą
wtedy:
OI = z + μ
OII = 360º - z + μ
Błąd miejsca zera wyniesie, zatem:
OI  OII  360º

2
Natomiast kąt zenitalny:
OI  OII  360º
z
2
Kąt zenitalny obliczony z powyższego wzoru jest wolny od błędu indeksu μ.
... zobacz całą notatkę